پایگاه خبری فوتبالی- دربین کشورهای حاشیه جنوبی خلیج فارس، کویت اولین کشوری بود که دراندازه یک مدعی در قاره آسیا ظاهر شد اما فوتبال این کشور این روزها حال چندان خوبی ندارد.
به گزارش فوتبالی، تیم ملی فوتبال کویت بیش از دودهه است که از بین قدرت های قاره کهن فاصله گرفته و باشگاههای این کشور حتی در بین کشورهای عربی هم جایگاه خوبی ندارند.
دوران طلایی
فوتبال در کویت از دهه ۱۹۶۰ میلادی به شکل جدی مورد توجه قرار گرفت و از همان زمان استفاده از مربیان خارجی به عنوان یک راهکار موثر برای رشد سریع در دستورکار فدراسیون این کشور قرار گرفت.
تیم ملی این کشور با هدایت "ماریو زاگالو" در سال ۱۹۷۶ به مقام نایب قهرمانی جام ملتهای آسیا رسید تا خود را به عنوان یک قدرت جدید در قاره آسیا معرفی کند.
همین تیم سال ۱۹۸۰ اولین بار و آخرین بار تا به امروز، قهرمان جام ملتهای آسیا شد و دو سال بعد به عنوان تنها نماینده قاره آسیا به جام جهانی راه یافت.
کویت در جام جهانی ۱۹۸۲ برابر چکسلواکی به تساوی یک - یک رسید اما برابر تیم های فرانسه و انگلیس شکست خورد تا از جام جهانی حذف شود.
"کارلوس آلبرتو پریرا" در آن سالها سرمربی تیم ملی کویت بود و "فیصل الدخیل"،" عبدالله البلوشی" و "فتحی کمیل" ستاره های تیم ملی این کشور بودند.
برد های متوالی برابر ایران
تیم ملی فوتبال ایران در سال ۱۹۷۶ با پیروزی مقابل کویت توانست برای سومین بار پیاپی قهرمان مسابقات جام ملتهای آسیا شود. ایران در مسابقات انتخابی جام جهانی ۱۹۷۸ هم طی دو مسابقه رفت و برگشت کویت را برد اما بعد از این موفقیت ها برای چند سال پیاپی مغلوب «آبی ها» می شد. درواقع تیم ایران به مدت ۱۹ سال به شکل پیاپی برابر کویت ناکام شد!
سال ۱۹۸۰ و در روزهای نخستین شروع جنگ تحمیلی، کویت با برد ۲ بر یک برابر ایران در مرحله نیمه نهایی، به بازی نهایی جام ملتهای آسیا رسید.
سال ۱۹۸۲ در بازیهای آسیایی دهلی نو، کویت با یک گل ایران را شکست داد. دو سال بعد در جام ملتهای آسیا در سنگاپورهم در بازی رده بندی، کویت در پنالتی ها برابر ملی پوشان ایرانی به پیروزی رسید.
سال ۱۳۶۵ در بازیهای آسیایی سئول، کویت یک بر صفر ایران را برد. زمستان همان سال تیم ایران در مسابقات مقدماتی المپیک ۱۹۸۸ سئول طی دو بازی با کویت در کشور قطر مسابقه داد که علیرغم برد تاریخی ۲ بر یک در بازی اول، اما با شکست یک بر صفر در بازی دوم از صعود بازماند.
۳ سال بعد کویت در مسابقه رده بندی جام صلح و دوستی هم با یک گل ایران را برد و مانع از سوم شدن تیم ملی فوتبال ایران در آن رقابتها شد.
بعد از ناکامی های پی در پی مقابل کویت، تیم ایران با برتری ۲ بر یک در بازی دوستانه در سال ۱۳۷۵ و سپس پیروزی در بازی رده بندی جام ملتهای آسیا ۱۹۹۶ امارات، در ضربات پنالتی، طلسم عدم موفقیت های متوالی برابر کویت را شکست.
باقی ماندن در جمع مدعیان
سال ۱۹۹۰ و به دنبال حمله نظامی عراق به کویت، فوتبال این کشور دچار بحران کوتاه مدت شد اما در واقع باتوجه به ساختار قوی فوتبال در این کشور، دراین دهه کویت هیچگاه از جمع مدعیان سنتی فوتبال قاره آسیا فاصله نگرفت.
کویت در مسابقات جام ملتهای آسیا در سال ۱۹۹۶ تیم ژاپن، مدافع مقام قهرمانی را در یک چهارم نهایی حذف کرد و چهارسال بعد در مرحله گروهی جام ملتها مقابل کره جنوبی به پیروزی رسید.
کویت سال ۱۹۹۸ و در آخرین دوره ای که مسابقات فوتبال بازیهای آسیایی با شرکت تیم های بزرگسال برگزار شد، به بازی نهایی رسید و با شکست برابر ایران نشان نقره را کسب کرد.
کویت همچنین سال ۲۰۰۰ در رقابتهای فوتبال بازیهای المپیک حضور داشت که در آن مسابقات علیرغم حذف در مرحله گروهی اما برابر جمهوری چک به برتری مهم ۳ بر ۲ رسید.
آخرین موفقیت نسبی فوتبال کویت با تلفیق بازیکنان جوان و با تجربه، در مسابقات انتخابی جام جهانی ۲۰۰۶ رقم خورد که «آبی ها» توانستند در مرحله دوم انتخابی با عبور از سد چین به مرحله سوم صعود کنند اما در آن مرحله با تنها چهار امتیاز تیم قعرنشین گروه اول شدند.
در آن سالها "بدرالحاجی"،" جاسم الهویدی"، " بشارعبدالله"و "فرج لهیب" ستاره های فوتبال کویت بودند و نمی توان نقش "میلان ماچالا" سرمربی اهل جمهوری چک این کشور را در ثبت این موفقیت ها نادیده گرفت.
۱۹۷۹
