جدول ها، نمودارها و تحلیل های آماری نمی تواند شوک حذف آلمان از جام جهانی را توضیح دهد. نباید در اعداد به دنبال دلیل این اتفاق گشت، دلیل این اتفاق غرور سال های اخیر فوتبال آلمان است.
تمامی ابعاد این کشور شامل باشگاه ها، بوندس لیگا، فدراسیون فوتبال و خود بازیکنان در این سالها از عملکرد خود بسیار راضی بودند.
از زمان پیروزی درخشان آنها در جام جهانی 2014، نقش اول های این موفقیت در پر قو خوابیدند و تصور کردند که این زمان های خوب تا همیشه ادامه خواهد داشت.
اما اینطور نبود.
دو شکست و یک پیروزی لحظه آخری در مرحله گروهی به معنای خروج زودهنگام تیم خجالت آور آلمان در 80 سال گذشته در جام جهانی بود.
در سال 2014 پیش از جام جهانی چهار باشگاه آلمانی موفق شدند از مرحله گروهی لیگ قهرمانان اروپا به یک هشتم صعود کنند. اما در این فصل یک تیم صعود کرد.
در سال سال 2013، دورتموند و بایرن مونیخ یک فینال تمام آلمانی را در لیگ قهرمانان اروپا برگزار کردند. از آن زمان هیچ باشگاه آلمانی نتوانسته به جمع چهار تیم پایانی راه پیدا کند.
در سال 2011 و 2012 دورتموند قهرمان بوندس لیگا شد و از آن زمان تنها بایرن این عنوان را به دست آورده است.
دلیل تمام این ها ساده است: پول.
بوندس لیگا مشتاق است تا رونق اقتصادی خود را بیشتر کند اما این رونق تبدیل به رقابتی کاملا یک طرفه، خسته کننده و قابل پیش بینی شده که هر بار بایرن برنده آن است.
نبود رقابت در لیگ، با وجود فدراسیون فوتبال متمول که علاقه ای به دخالت ندارد، به این معناست که بازیکنان آلمانی به طور کامل قدرت رقابتی خود را از دست داده اند.
اهمیت بازی های چین بیشتر از رقابت بین فرایبورگ و هانوفر است.
حتی بایرن نیز دیگر از بازیکنان خودش استفاده نمی کند. رقم بالای حساب آنها یعنی به راحتی می تواند بازیکنانی مانند توماس مولر را بخرد.
علاوه بر این یواخیم لوو، سرمربی آلمان، نیز بسیار مغرور است و همین اتفاق باعث شده تا هسته اصلی بازیکنان را برای نزدیک به یک دهه حفظ کند.
او بعد از شکست در دیدار اول برابر مکزیک گفت: " چرا باید بعد از یک شکست اعتمادم را به آنها از دست بدهم؟ "
بازیکنانی مانند مولر، ژروم بواتنگ، مسوت اوزیل، سامی خدیرا و مانوئل نویر بارها موفقیت های ملی را به دست آوردند و حالا بیشتر به دنبال این هستند که آخرین لباس ها، ماشین، خانه، تتو یا کفش های خود را نشان بدهند.
آخرین افتخارات آنها به 2014 باز میگردد.
حتی غرور خاص فدراسیون فوتبال این کشور نیز روی شعار این رقابت ها مشخص بود – بهترین ها هرگز استراحت نمی کنند – و این شعار روی اتوبوس بازیکنان و تبلیغات حامی مالی نیز به چشم می خورد و درخواست به دست آوردن پنجمین ستاره و پنجمین عنوان قهرمانی را داشت.
وقتی دو کارمند فدراسیون فوتبال آلمان بعد از پیروزی 2 – 1 برابر سوئد به نیمکت این تیم حمله می کنند و با دست اشاراتی به رقیب خود می کنند، مشخص است که غرور آن ها تبدیل به هراس و وحشت شده است.
تا آن زمان فدراسیون فوتبال آلمان هیچ تصوری از فاجعه در حال رخ دادن نداشت.
حتی اگر لوو تصمیم بگیرد بماند، بعد از جام جهانی باید همه چیز را تغییر داده و تیم را مانند تیم قهرمان جام جهانی 2014 از نو بسازد.
نیروی جوان بی نظیر کشور و دریای بزرگ بازیکنان با استعداد آغاز دهه طولانی مدت و جذاب آنها در فوتبال جهان بود و این چیزی است که مربی باید به جای استفاده از بازیکنانی که بیشتر به عکس انداختن با لباس و رییس جمهورشان علاقه دارند، به آن بازگردد.
