خبرگزاری فوتبالی- یک نفر آن سر دنیا لغت «معرفت» را شرم‌زده کرده و ایرانی که در آن توان راه رفتنش را در آن از دست داده، خانه دوم خودش می‌داند و جز عشق و محبت هیچ‌چیز از ما به خاطرش نمانده و باید تمام پیام‌هایش با دوستت دارم تمام شود.
ما اما درگیر پهلوان‌های زنده‌ایم. درگیر دنیایی دیگر. فراموش کن.
ما را فراموش کن. ما حتی لیاقت نداریم تو را «پادو» خطاب کنیم. شرم زده‌ایم از تک تک کلماتی که از دهان تو خارج می‌شود و بوی صداقت می‌دهند و ما غرق تفکر می‌شویم که پادوانی درباره چه کسی صحبت می‌کند؟ ما و محبت و بدرقه خوب؟ طعنه نزن به ما برزیلی نجیب.
اینجا دنیای نورافکن‌هاست که با لبخندی زشت‌تر از شرمندگی ما جلوی تو و مشکلی که در ایران برایت به وجود آمده، یک جماعت را به سخره می‌گیرد و موقع حساب پس دادن از ما طلب حافظه‌ای مانند ماهی می‌کند. اینجا دنیای نیکبخت‌ها است که در لحظه زندگی می‌کنند و قدرشناسی از هواداران در دایره لغتشان جایی ندارد. اینجا دنیای هوادارانی است که امروز پیششان نیماری و فردا که نو آمد و تو دل‌آزار شدی، طبق رسم این زمان «آنفالو» می‌شوی. اینجا دنیای وعده و وعید مدیران است که هربار به تو قول امروز و فردا می‌دهند و تو هربار با کلماتت، سلیس‌تر از هرکسی به ما می‌گویی دوستمان داری تا ما جز نگاه و چند قلب آبی زیر تصاویر و ویدیو‌هایت چیزی نداشته باشیم.
سرمان پایین است آقای پادوانی. تو به گناهی محکوم شده‌ای که وجود ندارد. گرفتن حقت از تیمی که در حق تو بی‌معرفتی کرده و تو هنوز هم دوستش داری.
سرمان پایین است لئو. ما را ببخش.
یادداشت از علی رضایی/ خبرگزاری فوتبالی
1101
استقلال 
