خبرگزاری فوتبالی- در روزهای اعترافات داغ داوران از دوران قضاوت‌شان، محسن قهرمانی نیز که در بطن یکی از جنجالیترین ماجراهای فوتبال ایران قرار دارد، حرفهای جالبی مطرح کرد.
به گزارش فوتبالی به نقل از ورزش سه، این روزها که فوتبال تعطیل است فرصت خوبی دست داده تا ماجراهای مربوط به گذشته به اشکال مختلف مورد بازخوانی قرار گیرد که البته بعضا جنجالی و قابل تامل نیز شده‌اند. یکی از این پرونده‌ها مربوط به اعتراف داوران به اشتباهات تاثیرگذار گذشته بوده است. در این میان و با توجه به اینکه بحث‌های داوری دیدارهای قدیم دوباره باز شده یکی از کسانی که حرفهای شنیدنی در این مورد دارد محسن قهرمانی است.
این روزها با اعترافات برخی از داوران نسبت به اشتباهات گذشته‌شان موج اعتراضات شدیدی علیه جامعه داوری شکل گرفته. نظرتان در این مورد چیست؟
این که یک داور بیاید به اشتباه گذشته خودش اعتراف کند اول نشانه شجاعت و دوم نشانه سلامت کار اوست ولی به نظرم وقتی در جامعه ما جنبه اعتراف به اشتباه وجود ندارد چرا باید خودمان را به دردسر بیاندازیم؟ در کجای دنیا به جز ایران شاهد این هستید که یک داور بیاید به اشتباه خودش اعتراف کند. به نظرم این عزیزان در برنامه تلویزیونی تحت تاثیر جو دوربین قرار گرفته و از خودشان بی‌خود شدند و خواستند حرفی بزنند که به زیان جامعه داوری تمام شد. خطاب به فرهاد مجیدی هم باید بگویم که او بازیکن بزرگی بوده و در حال حاضر هم مربی تیم بزرگی است و باید این بزرگی و بزرگ منشی را در رفتارش نشان دهد و به مسائل این چنینی دامن نزند. من بازی‌هایی برای مجیدی قضاوت کردم و به نوعی هم دوره بودیم و اگر چیزی به او می‌گویم از سر دلسوزی است.
شما هم از چهره‌هایی بودید که قضاوت جنجالی و پر حرف و حدیث زیاد داشتید. خصوصاً دو بازی پرسپولیس - سپاهان که خیلی پر سرو صدا بود. یکی در جام حذفی سال 86 و دیگری در لیگ برتر در سال 92 بود.
در مورد اولی که در جام حذفی بود و در دقیقه 86 بازی برای سپاهان پنالتی گرفتم. تصمیمم کاملاً درست بود و بعداً در کارشناسی‌ها هم تایید شد و مشکل خاصی نبود. در مورد بازی سال 92 و پنالتی اخراج مربوط به میثم حسینی من شجاعتش را داشتم همان موقع از هواداران واقعی پرسپولیس عذرخواهی کردم. بعد از آن بازی من را تا پای چوبه دار هم بردند و هنوز هم که هنوز است از برخی پرسپولیسی‌ها به خاطر آن بازی فحش می‌خورم. روز گذشته یک نفر که نمی‌دانم هوادار کدام تیم بود به من حرفهای رکیکی زد که شرم دارم آنها را بازگو کنم. سوال من از هواداران رنگی این است که وقتی مهاجم تیم شما عرضه ندارد توپ را از یک متری وارد دروازه کند گناه داور چیست؟ فحش‌های‌تان را به بازیکن چند میلیاردی بدهید که در سال 10 گل هم نمی‌زند. به بازیکنی فحش بدهید که پول حرفهای می‌گیرد ولی توانایی یک بازیکن آماتور را هم ندارد. بروید بازیکنانی که تیم‌ها می‌خرند را بررسی کنید و ببینید پول این قراردادها کجا می‌رود. خارجی‌هایی که به ایران می‌آیند را بررسی کنید و ببینید چه کسانی بیشتر لایق فحش خوردن هستند. عملکرد مربیان عالی است. تاکتیک‌های تیمی عالی است. فهم بازیکنان از تاکتیک و عملکردشان در زمین عالی است و تنها وصله ناجور این فوتبال داوری است؟
به نظر می‌رسد قوانین هم به اندازه کافی در این مورد سخت‌گیرانه نیست.
برای مثال می‌گویم چند بار حکم می‌دهند توبیخ کتبی درج در پرونده؟ بازیکن توسط کمیته انضباطی محروم می‌شود و استیناف از لج کمیته انضباطی آن را وتو می‌کند. کجای دنیا بازیکن اجازه دارد بعد از حکم انضباطی به استیناف شکایت کند؟ الان همه می‌گویند VAR بیاید ولی شک نکنید این اتفاق بیافتد هر بازی در فوتبال ما 150 دقیقه طول می‌کشد چون می‌خواهند به هر کرنر یا اوت کنار زمین اعتراض کنند و تصمیم به اتاق VAR برود.
بعد از آن بازی حمله‌های عجیب و تندی از سوی علی دایی علیه شما صورت گرفت و کار از اعتراض به اتهام‌زنی کشیده شد.
در آن بازی تنها یک صحنه مشکوک وجود داشت که همان پنالتی بود ولی من یک چیزی به شما بگویم. بروید نگاه کنید و ببینید بعد از آن هفته داوری‌ها چطور به سمت پرسپولیس چرخید و تا پایان فصل این تیم چقدر از جریانات داوری سود برد؟ بازی برگشت پرسپولیس - سپاهان را در همان فصل آنالیز کنید. سوای اینکه داورش چه کسی بود ببینید چه اتفاقاتی افتاد و چطور اشتباهات داوری به سودشان چرخید. آن فضاها را کسانی ساختند که می‌خواستند من را بزنند ولی پشت من به خدای خودم بود و خدا را شکر به مو رسید ولی پاره نشد. من به داوری برگشتم و قضاوت کردم و بازی خداحافظی خودم را هم انجام دادم ولی یک علامت سوال برایم همیشه باقی مانده که اگر من تخلفی کردم و به اثبات رسید چرا دوباره اجازه داوری به من داده شد و اگر تخلفی نکردم چرا برای شخصی که به من تهمت زد اتفاقی نیافتاد؟
کسی در آن دوران نیامند میان شما و علی دایی میانجی‌گری کند؟
برایم جالب بود که در آن مقطع کسانی که از جنس داوری و از جامعه داوری بودند هم کمر به نابودی من بستند و آب به آسیاب طرف مقابل ریختند. من انتظار نداشتم طرف من را بگیرند ولی باید سعی می‌کردند حق را به حقدار بدهند. تنها دلخوشی من در دوران تنهایی 4-5 دوست عزیزی بود که لطفشان را هرگز فراموش نمی‌کنم و از همه مهم‌تر آقا علی‌ابن موسی الرضا (ع) که همیشه دلگرمی من بود. امیدوارم وقتی این را می‌گویم دوستان نگویند که امام رضا (ع) را ملک شخصی خودش می‌داند. هیچ وقت از عادل فردوسی‌پور بدگویی نکردم و هیچوقت بد او را نخواستم چرا که من برای دشمن خودم هم بد نمی‌خواهم و الان هم با همه اتفاقاتی که در گذشته رخ داد عقیده دارم جای عادل در فوتبال ما خالی است ولی در آن مقطع او خیلی از مسائل را می‌دانست و می‌توانست ماجرا را مدیریت کند ولی جور دیگری عمل کرد. من با او بارها تلفنی صحبت کردم و در جریان خیلی از مسائل بود ولی نخواست ماجرا را مدیریت کند و تا مدت‌ها در برنامه‌اش تصویر یک خانم، یک عابر بانک و محسن قهرمانی را نشان می‌داد. بازهم می‌گویم جای او در تلویزیون خالی است و باید برگردد.
بعد از آن ماجرا دیگر دایی را ندیدید و اینکه آیا او را بخشیدید؟
در مورد بخشش هم حتی اگر من بخشیده باشم او خودش نباید بتواند به این راحتی‌ها خودش را ببخشد. مثل اینکه یک نفر قتل انجام دهد و خانواده مقتول آن شخص را ببخشد ولی خودش شخص می‌تواند با کاری که کرده کنار بیاید؟ سوای اینکه من دایی را بخشیدم یا نه، امیدوارم در محکمه وجدان خودش همچنان با خودش بابت کاری که در حق من کرد درگیر باشد.
به جز دایی با مربیان دیگر هم درگیری و دعوا داشتید؟
هرگز. شاید در جریان بازی اعتراضی شکل گرفته باشد که حق مربی است و من هم تذکر داده باشم که حق طبیعی من است ولی نه به آن شکل نبوده که مسائل آن شکلی پیش بیاید و مربیان توپ را به زمین داور بیاندازند. من یک بازی برای علی پروین قضاوت کردم که می‌گویم لقب سلطان برازنده اوست و درود به شرفش. بازی پرسپولیس - ملوان بود که من یک پنالتی برای ملوان گرفتم و فکر کنم پرسپولیس 2-1 بازی را واگذار کرد ولی آقای پروین بعد از بازی مصاحبه کرد و حتی از عملکرد من تمجید کرد و ضعف تیمش را گردن داوری نیانداخت. مرحوم پورحیدری هم به همچنین یا مرحوم حجازی که همه به عنوان یک جنتلمن او را قبول دارند و استقلالی و پرسپولیسی دوستش دارند. فقط یک بار فیروز کریمی مصاحبه کرد و گفت قهرمانی جوری به بازیکنانم نگاه می‌کرد که اگر من در زمین بودم تا کرج از ترس می‌دویدم. با امیر قلعه‌نویی هم در زمین کنش و واکنش زیاد داشتیم ولی همیشه احترام خاصی برایش قائل بودم. یک بازی 2-2 استیل آذین بود و یا یک بازی 3-3 سایپا که قلعه‌نویی خودش را به زمین و زمان زد که به سود آنها پنالتی نگرفتم و خوشبختانه تصمیم من در برنامه نود تایید شد. در کل همیشه احترام متقابل وجود داشته است.
بازی اخیر که دو تیم سپاهان و پرسپولیس که برگزار نشد چطور؟ حکم درستی داده شد؟
اگر یک حکم درست از مسئولان دیده باشیم همین است و امیدوارم تصمیمات قاطع این شکلی ادامه داشته باشد و مصلحت اندیشی و نگاه رنگی را کنار بگذاریم. من همان موقع هم گفتم با توجه به صحبت‌های انجام شده و اتفاقاتی که دیدیم و گزارش ناظر بازی باید 3-0 به سود پرسپولیس اعلام می‌شد و همینطور هم شد.
بزرگترین اشتباه محسن قهرمانی در دوران قضاوتش کدام تصمیم بود؟
هم مثل هرکس دیگری اشتباهاتی داشتم و طبیعی است ولی بخواهم بزرگترین اشتباهم را عنوان کنم مربوط به زمین فوتبال نیست. من بعد از آن ماجراها باید با کمیته داوران و هیات فوتبال تعامل می‌کردم تا از فصل بعد از همان جریانات به داوری برگردم ولی مقابل خواسته‌هایشان ایستادم و بله قربانگو نبودم تا بازگشتم یک و نیم سال طول بکشد. کمیته داوران انتظاراتی از من داشت و چیزهایی خواست که قبول نکردم و در هیات فوتبال استان هم حرف‌هایی زده شد و با آنها درگیر شدم و نامه زدند که از قهرمانی استفاده نکنید و فکر می‌کنم اشتباه بزرگم همان بود که مصلحت اندیشی و منفعت طلبی در پیش نگرفتم. مواردی در آن مقطع رخ داد که آنها را هم به زودی با جزئیات کامل بازگو می‌کنم و گفتنی‌های زیادی در این مورد دارم که باشد به وقتش.
9697
استقلال 
