پایگاه خبری فوتبالی- شکست ایران برابر کره‌جنوبی، صعود تیم امید به المپیک را باز هم به دست قضا و قدر سپرد. اگر ازبکستان، کره را شکست دهد، اگر ایران، چین را با گل‌های زیاد ببرد و اگرهای دیگر باید محقق شوند تا امید ایران در آخرین فرصت خود بتواند طلسم چهل ساله را بشکند.
به گزارش فوتبالی و به نقل از ایران‌ورزشی، با غلامحسین پیروانی که در این رابطه صحبت می‌کنیم، او حاضر نیست بی‌جهت از شانس تیم امید بگوید. به قول خودش «حرف بی‌ربط نمی‌زند!» و در تحلیلی منطقی وضعیت تیم امید را بعد از تساوی با ازبکستان و شکست مقابل کره‌جنوبی شرح می‌دهد.
بازی امید مقابل کره‌جنوبی را چطور ارزیابی می‌کنید؟
کره خیلی قوی‌تر از ما بود. فکر می‌کنم ما کمی احساسی بازی کردیم. من همچنان معتقدم که اگر مهره دفاعی خوبی داشتیم، نورافکن می‌توانست در میان هافبک‌ها بازی کند و این خیلی برای ما بهتر بود.
بازی مقابل ازبکستان، این توقع را ایجاد کرده بود که مقابل کره، عملکرد بهتری داشته باشیم.
ایران در این بازی بدتر از بازی با ازبکستان نبود. ما همان تیم بودیم اما کره در مقایسه با ازبکستان تیم بهتری بود.
کدام نقطه قوت کره بود که باعث دردسر بازیکنان ما شد؟
کره یک تیم سرعتی بود. نه تنها تیم امید که کل فوتبال ما مقابل تیم‌های سرعتی مشکل دارند. همین موضوع برای بازیکنان امید هم دردسرساز شد.
حالا سرنوشت صعودمان به المپیک، باز هم از دست خودمان خارج شد.
همه چیز در دست خودمان بود. هرچند گروه مشکلی داشتیم و صعود از این گروه از همان ابتدا دشوار به نظر می‌رسید.
چرا معتقدید که سرنوشت صعود در دست‌مان بود؟
ما می‌توانستیم ازبکستان را ببریم. هرچند نسبت به ازبکستان، برتری نداشتیم اما موقعیت‌های گلزنی زیادی داشتیم.
یعنی معتقدید این بار تیم، پتانسیل صعود را داشت؟
ما در مقایسه با امیدهای کره، ژاپن، عربستان، امارات و کشورهایی که روی پایه‌های خود، سرمایه‌گذاری می‌کنند، حرفی برای گفتن نداریم. تا روزهای آخر باشگاه‌ها، بازیکن امیدشان را به تیم ملی نمی‌دادند. در سطح ایران، بازی امیدها داخل تقویم مسابقات نیست. مشکل فنی تیم از باشگاه‌ها شروع می‌شود، نه از استیلی و کادرش. ما از پایه خراب هستیم.
هر چهار سال یک بار این حرف‌ها درباره بی‌توجهی فوتبال ایران به پایه‌ها تکرار می‌شود.
این دیگر آخرین بار است. این آخرین سالی بود که تیم امید برای المپیک می‌رفت. از این به بعد تیم فوتسال جایگزین تیم امید می‌شود. این دوره اگر صعود نکنیم، حسرت صعود به المپیک همیشگی می‌شود.
البته چنین شرایطی برای تیم امید قابل پیش‌بینی بود.
هر قدر که بذر کاشتیم، همانقدر درو می‌کنیم. باشگاه‌های ما هم همینطور هستند. چند سال است در بازی‌های آسیایی قهرمان نشده‌ایم؟ بضاعت و توان فوتبال ما همین است.
خیلی با ناامیدی درباره فوتبال صحبت می‌کنید.
ناامید نیستم، فقط حرف بی‌ربط نمی‌زنم.
بالاخره باید راهی برای بهبود بضاعت و توان فوتبال‌مان باشد.
تنها راهش این است که باشگاه‌ها به سمت سازندگی و بازیکن‌سازی بروند. فوتبال ما در حال حاضر به سمت وارد کردن بازیکن می‌رود. تمام تیم‌ها ورشکسته هستند. مربی پرسپولیس به خاطر پول می‌رود، مربی استقلال به همین خاطر تیم را ترک می‌کند. سازندگی وجود ندارد و فوتبالیستی نداریم که بتواند به تیم‌ها کمک کند. بیشتر تیم‌ها برای خرید بازیکن خارجی هزینه‌های زیادی می‌کنند. فواره چون بلند شود، سرنگون شود. باشگاه‌های ما به این دلیل دچار مشکل شده‌اند که برای خرید بازیکن خارجی، هزینه‌های زیادی را متقبل شده‌اند.
1984
