به گزارش "ورزش سه"، در شرایطی که سرخپوشان در فصل گذشته از 30 بازی خود تنها 6 بار تن به تساوی داده بودند در فصل جاری در هفته بیستم به این آمار رسیده و بازهم در شرایطی که در 15 هفته ابتدایی فصل جاری 3 بار به تساوی رضایت دادند، 3 تساوی در 5 دیدار اخیر در کارنامه‌شان دیده می‌شود.
دو پیروزی یک بر صفر به لطف گلزنی در دقایق آخر، یک فرار از شکست در همین دقایق و دو تساوی دیگر نتایجی است که در 6 دیدار اخیر سرخپوشان دیده می‌شود و چنین نتایجی با آنچه در دو فصل (و حتی دو فصل و نیم) اخیر از این تیم دیده می‌شود همخوانی ندارد و در حافظه تاریخی هواداران این تیم هم یافت نمی‌شود. آیا شرایط اخیر سرخپوشان نشان از افت کیفی این تیم دارد و آیا وضعیت کنونی پرسپولیس جای نگرانی برای هوادارانش دارد؟ بررسی شرایط این فصل سرخپوشان تا حد زیادی به این سوال پاسخ می‌دهد.
اختلاف سطح باشگاه‌های ایرانی با قدرت‌های شرقی آسیا و حتی تیم‌های مطرح عربی روز به روز بیشتر می‌شود و در چنین شرایطی رویای رسیدن یک تیم ایرانی به قله فوتبال آسیا هر روز دشوارتر و دست‌نیافتنی‌تر خواهد شد. در این شرایط وقتی شما تا آستانه لمس جام قهرمانی می‌روید ولی به آن نمی‌رسید ضربه سنگین روحی به پیکره تیم، کادرفنی و حتی هواداران وارد می‌شود و در چنین شرایطی دشوار است که این تیم بار دیگر به دنبال طی کردن مسیری باشد که پیش از این، تا حدود زیادی از آن را با رویای بزرگی دنبال کرده بود. به استقلال فصل سیزدهم نگاهی بیاندازید که پس از شکست و حذف مقابل اف سی سئول چطور از تیمی که قهرمان ایران شده بود، به جمع 4 تیم برتر آسیا رسیده بود و شانس بالایی برای تکرار قهرمانی در لیگ ایران داشت یک تیم معمولی ساخت که هفته‌های پایانی لیگ را باخت و باخت و باخت تا به رتبه نازل پنجم جدول رسید. سرخپوشان رویای قهرمانی در آسیا را از دست دادند ولی حسرت قهرمانی در لیگ پانزدهم، انگیزه آنها را برای بالا بردن جام شانزدهم کم نکرد ولی چرا نباید این تاثیر در لیگ هفدهم دیده شود؟
کار تیم مدیریتی پرسپولیس برای تمدید قرارداد با بازیکنانی که شانس قهرمانی آسیا را از دست داده بودند و قهرمانی لیگ را با پرسپولیس تجربه کرده بودند و پیشنهادات اغوا کننده بدست‌شان می‌رسید، دشوار بود و البته علی‌اکبر طاهری و سایرین عملکرد خوبی در حفظ مهره‌های کلیدی داشتند ولی کسی نمی‌تواند منکر نقش پررنگ سروش رفیعی و رامین رضاییان در قهرمانی پرسپولیس شود. دو بازیکنی که کمتر از نیمی از فصل را همراه پرسپولیس بودند ولی حضور کوتاه‌شان تاثیر و جذابیت خاصی روی سرخ‌ها و خصوصا هواداران‌شان داشت و رفتن‌شان از تیم این موضوع را به خوبی نشان داد. این دو نفر به همراه طارمی مثلث بازیکنان موثر در قهرمانی پرسپولیس بودند که دو نفر اول جدا شدند و تنها طارمی ماند و البته عملکرد خوبی هم از خودش برجای گذاشت.
در چنین شرایطی که برانکو و بازیکنانش با وجود سختی‌های فراوان، کیفیت خود را به خوبی حفظ کرده بودند، دو اتفاق این تیم را با شوک مواجه کرد. محرومیت سرخپوشان در پرونده ریزه اسپور و محرومیت طارمی و دیگری کنار رفتن علی‌اکبر طاهری، مدیر موفق این باشگاه از سمت خود بود. پرسپولیس دیگر قادر به استفاده از طارمی نبود و از 2 پنجره بعدی نقل و انتقالات محروم شد. شرایط مشابه را برای تراکتورسازی فصل قبل به یاد بیاورید. تیم خوبی که تا نیم فصل پا به پای پرسپولیس جلو رفت و گزینه و مدعی قهرمانی بود ولی از دست دادن سروش رفیعی و محرومیت از نقل و انتقالات چه ضربه‌ای به پیکره این تیم وارد کرد. در این شرایط در نظر بگیرید که سرخپوشان علاوه بر این مشکلات، مدیرعامل خود را هم از دست دادند تا شرایط برای این تیم بدتر شود.
نبود طارمی و خلا یک جانشین با خصوصیات وی در ترکیب، قدرت تهاجمی سرخپوشان را به شدت کاهش داده است. علی علیپور و گادوین منشا در نوع خود مهاجمان خوبی هستند ولی نمی‌توانند نقش طارمی را ایفا کنند. به همین دلیل پرسپولیس به ناچار تن به تغییر سیستم داد. سیستمی که نسبت به قبل دفاعی‌تر است، تسلط بازیکنان روی آن کمتر است و مهار آن توسط حریفان راحت‌تر. برانکو در این شرایط ناچار تبدیل به یک سرمربی نتیجه‌گرا شده است که با حداقل گل‌ها به پیروزی بسنده می‌کند. اینکه چنین رویکردی برای هواداران پرسپولیس و اهالی فوتبال با آنچه به آن عادت کرده بودند مغایر است موضوع درستی است ولی اینکه جای انتقاد دارد یا نه، قابل بحث است.
تنها مهدی طارمی نبود که با غیبتش به پرسپولیس ضربه زده، فرشاد احمدزاده مقطع حساسی از فصل را از دست داد، حسین ماهینی و جلال حسینی در مقطعی قادر به همراهی پرسپولیس نبودند، محسن مسلمان درگیر مسائلی شد که او را از ترکیب دور نگه داشت و اخیراً هم کمال کامیابی‌نیا برای دومین بار از ناحیه کتف آسیب دید و به خانه‌نشینی طولانی مدت رفت. علاوه بر اینها پرسپولیس در هفته‌های اخیر معمولا در هر بازی مهره‌ای را به دلیل محرومیت در اختیار نداشته تا دست برانکو برای در اختیار داشتن تیم کامل در هفته‌های اخیر خالی باشد. برای تیم تاکتیک محوری مثل پرسپولیس نبود یک مهره کلیدی با از دست رفتن ریتم بازی این تیم همراه خواهد بود و این اتفاق در فصل جاری و هفته‌های اخیر به کرات دیده شده است.
پرسپولیس در فصل گذشته تراکتورسازی را به عنوان رقیب قدر خودش می‌دید که البته حواشی و مشکلات خاص این تیم باعث شد آنها از کورس کنار بروند و قهرمانی بی دردسری تقدیم پرسپولیس کنند. با این حال خطر نزدیک شدن تیم‌هایی مثل تراکتورسازی، استقلال، سپاهان و ذوب‌آهن همیشه بیخ گوش پرسپولیس حس می‌شد آنها را مجبور می‌کرد هر هفته به دنبال پیروزی و حفظ فاصله باشند. این اتفاق در فصل جاری شکل دیگری به خود گرفته است. نزدیک‌ترین تعقیب کننده‌های پرسپولیس در فصل جاری پارس جم و فولاد هستند که اولی در 9 و دومی در 5 دیدار اخیرشان تنها یک پیروزی کسب کرده‌اند و امتیازات زیادی در هفته‌های اخیر از دست داده‌اند که نشان می‌دهد فاصله زیادی تا تبدیل شدن به رقیب پرسپولیس دارند. سرخپوشان در پایان نیم فصل هفت امتیاز با تیم دوم فاصله داشتند که این آمار در پایان هفته بیستم به 12 امتیاز (بدون احتساب نتیجه دیدار معوقه فولاد و پیکان) رسیده است. در شرایطی که نتایج نه چندان خوب سرخپوشان هم باعث افزایش اختلاف آنها در صدر می‌شود طبیعتاً خطر کمتر احساس شده و میل به پیروزی کاهش پیدا می‌کند.
با تمام تفاسیر و دلایل افت نتایج پرسپولیس در هفته‌های اخیر هنوز به این سوال پاسخی داده نشده که هواداران این تیم نگران نزدیک شدن رقبا و شاید با احتمالی ضعیف از دست دادن صدر جدول باشند یا باید خود را مهیای قهرمانی دیگری کنند. البته که الان زمان پاسخ دادن به این سوال نیست ولی سرخپوشان نکات مثبتی در خود دارند که این نگرانی را برطرف می‌کند. این تیم با وجود از دست دادن مهره‌های کلیدی خود در چند وقت اخیر و شاید سخت‌تر گل زدن و راحت‌تر گل خوردن نسبت به گذشته، هنوز یک ویژگی مهم را در خود حفظ کرده و آنهم تلاش با تمام وجود تا ثانیه پایانی است. گل‌های سه امتیازی علیپور در دقایق 82 و 90 مقابل سپیدرود و مشکی‌پوشان، گل پیروزی بخش دقیقه 5+90 شایان مصلح به پارس جنوبی در دیدار 6 امتیازی و فرار از شکست در دیدار اخیر مقابل گسترش فولاد با گل دقیقه 5+90 سیامک نعمتی در 8 دیدار اخیر سرخپوشان به معنای کسب 7 امتیاز در دقایق 80 تا پایان مسابقه برای این تیم دارد که اگر کسب نمی‌شدند، الان فاصله سرخپوشان با نزدیک‌ترین رقیبشان 5 امتیاز بود و به شدت جای نگرانی داشت. تلاش تا ثانیه پایانی بازی برای شاگردان برانکو به یک اپیدمی تبدیل شده و این روحیه فرار از شکست و پیروزی‌طلبی و امید تا لحظه آخر در این تیم ستودنی است.
سرخپوشان 12 امتیاز و بیشتر با تیم‌های پایین‌تر از خود فاصله دارند و در رقیبان‌شان هم روحیه قهرمانی و تعقیب کردن صدر جدول دیده نمی‌شود و چه بسا این فاصله در هفته‌های آینده بیشتر هم خواهد شد. میانگین امتیازگیری فولاد، پارس جم و حتی ذوب آهن تا اینجای لیگ 1.6 تا 1.7 امتیاز در هر بازی مقابل میانگین 2.2 برای پرسپولیس بوده است که در 5 دیدار اخیر و 8 امتیاز کسب شده سرخپوشان به 1.6 رسیده اند. اگر سرخپوشان با همین فرمان هم تا پایان لیگ بروند و 16 امتیاز از 10 بازی باقی مانده کسب کنند به 61 امتیاز در پایان فصل خواهند رسید که 4 امتیاز از تیم دوم فصل گذشته بیشتر دارد و با نزدیک‌ترین رقیب حال حاضر پرسپولیس یعنی پارس جم 28 امتیاز اختلاف ایجاد خواهد کرد که برای عبور از آن، فولاد، پارس جم یا حتی ذوب‌آهن به 10 پیروزی از 10 بازی محتاج می‌شوند تا به قهرمانی برسند. یعنی 9 پیروزی و یک تساوی و در مجموع 28 امتیاز هم آنها را به صدر جدول نمی‌رساند و این نتایج هم تقریبا غیر ممکن هستند. بدین ترتیب حتی می‌توان گفت با ادامه شرایط به ظاهر بحرانی حال حاضر پرسپولیس هم باز این تیم رقیبی برای قهرمانی ندارد. مگر اینکه نتایج در ادامه بدتر و ضعیف‌تر از اینی که هست بشود که آن هم در 2.5 سال اخیر این تیم بی سابقه بوده است.
پرسپولیس 
