دیشب احمدرضا عابدزاده مثل همیشه بود؛ باصلابت، دوست داشتنی و با همان لبخندهای تسکین دهنده.
به گزارش "ورزش سه"، دیدن چهره خندان احمدرضا عابدزاده در برنامه نود آن هم هنگامیکه تنها چند دقیقه قبل تر یادمان آمد که شیرینی جشن قهرمانی در پکن را مدیون سنگربان بی بدیل آن روزهای تیم ملی بودیم، دل هر فوتبالدوستی را سراسر هیجان می کند.
احمدرضا در دوران بازیگری همه فاکتورهای بزرگی را در خود جای داده بود. در روزهایی که ستاره ها نقشی سیاه و سپید به عهده داشتند، عابدزاده اولین ستاره نسل مدرن فوتبال ایران بود.
در روزهای تلخ و شیرین دهه 70، عابدزاده یک تنه سوپراستار فوتبال ایران بود. به جز درخشش وصف ناپذیر درون دروازه، او گاهی پنالتی می زد، پشت ضربات ایستگاهی قرار می گرفت، حتی از زمین خودی تور دروازه حریفان را هدف می گرفت، پیش از حساس ترین داربی شال قرمز به گردن هاشمی نسب می انداخت و حتی بعد از تلخ ترین اشتباهات نیز لبخند از زاویه صورت دوست داشتنی اش پنهان نمی شد.
در روزهایی که هفته نامه های رنگارنگ تازه در مطبوعات ایران رونق گرفته بود، چهره گرم و دلنشین احمدرضا بخش زیادی از صفحات اول دکه ها را به خود اختصاص می داد و او محبوب تر از همیشه، نقش اول صعود تاریخی بیست سال پیش به فرانسه لقب گرفت.
شاید سقف بلند سنگربان تنومند فوتبال ایران برای فضای بسته آن روزها کمی غیرقابل قبول بود؛ به همین دلیل شاید بسیاری حضور او را برنتافتند و قصه حضور یکی از محبوب ترین ورزشکاران تاریخ مملکت خیلی زودتر از موعد به پایان رسید و آن بیماری لعنتی باعث شد سنگربان محبوب سکوهای استادیوم آزادی خیلی زود صحنه اول فوتبال را ترک کرده و خانه نشین شود.
شاید در دهه 70 بسیاری نیمکت پرسپولیس و حتی تیم ملی را برای احمدرضا عابدزاده متصور بودند؛ اما سرنوشت برای یکی از معدود ستاره های محبوب فارغ از استقلال و پرسپولیس به شکل دیگری رقم خورد.
حالا و بعد از گذشت چند سال، دیدن همین مدت زمان کوتاه در قاب جادویی گرچه برای هوادارانش کافی نیست؛ اما غنیمتی است برای آنهایی که دلشان برای روحیه، صلابت و لبخند احمدرضا تنگ شده است.
آریا فاطمی مقدم
استقلال 
