پایگاه خبری فوتبالی- صعود ایران به جام جهانی 98 فرانسه بهترین خاطره فوتبالی مردم ایران است.
به گزارش فوتبالی، هیجان انگیزترین شنبه تاریخ فوتبال ایران بدون شک همان شنبه تاریخی سال 1376 است. هشتم آذر ماه. روزی که باورنکردنی‌ترین صعود یک تیم به جام جهانی در آن رخ داد. دیروز سالگرد این صعود تاریخی و حماسه بود. روزی که عملیات غیرممکن در ملبورن انجام شد.
هشت روز پیش‌تر تیم ملی فوتبال ایران در ورزشگاه آزادی تهران در بازی رفت پلی آف جام جهانی 1998 مقابل استرالیا به تساوی یک بر یک رسیده بود. فوتبالدوستان ایرانی تقریبا با همه ستاره‌های استرالیا آشنا بودند. چرا که اغلب آنها را در مسابقات لیگ برتر انگلیس دیده بودند اما در مسابقه رفت، دو تیم رقابت پایاپایی داشتند و استرالیا آن قدرها هم که می‌گفتند ترسناک نبود.
به روز موعود رسیدیم. قبل از شروع مسابقه برگشت هواداران ایرانی آنقدرها هم ناامید نبودند. اما با سوت آغاز مسابقه و در ثانیه 38 استرالیا اولین فرصت جدی گلزنی را از دست داد و احمدرضا عابدزاده ضربه ویدمار در موقعیت تک به تک را از دو قدمی مهار کرد.
این شروع یک نیمه کابوس‌وار بود. فوتبالدوستان ایرانی کمتر به یاد داشتند که تیم ملی ایران در یک مسابقه رسمی توسط حریف اینچنین به بند کشیده شود. به نظر می‌رسید کانگوروها در کشور خودشان تبدیل به تیمی متفاوت شده‌اند.
حملات پی در پی استرالیا بالاخره در دقیقه 32 به گل منجر شد و این در حالی بود که آنها تا آن دقیقه حداقل 4 فرصت گل کاملا جدی را از دست داده بودند. در شروع نیمه دوم هم گل دوم زده شد و فوتبالدوستان ایرانی دیگر کاملا از صعود به جام جهانی قطع امید کرده بودند. اما یک سلسله اتفاقاتی که در ادامه افتاد همه چیز را عوض کرد.
دیوانه در قفس پرید!
در اواسط نیمه دوم و در حالی که استرالیا روی دروازه ایران خیمه زده بود ناگهان یک هوادار استرالیایی که بعدا مشخص شد نامش «پیتر هور» بود وارد زمین شد و وارد قفس توری دروازه ایران شد و تور دروازه را پاره کرد. این اتفاق باعث توقف حدود ده دقیقه‌ای مسابقه شد و بعد از شروع مجدد مسابقه استرالیایی‌ها دیگر تیم چند دقیقه قبل نبودند. خبری از انرژی زیاد و هیجان آنها نبود و انگار فکر می‌کردند بازی تمام شده است. از آن لحظه به بعد معجزه شروع شد.
حضور تهامی و گل آفساید کریم باقری
والدیر ویرا سرمربی برزیلی که جانشین محمد مایلی کهن شده بود در دقیقه 70 یکی از عجیب‌ترین تعویض‌هایش را انجام داد و ابراهیم تهامی را به جای نعیم سعداوی به زمین فرستاد. تنها 5 دقیقه بعد از حضور تهامی در زمین گل اول ایران زده شد. بعد از یکی دو پاس رو به جلو، ابراهیم تهامی در درون محوطه جریمه صاحب توپ شد اما خداداد عزیزی توپ را از جلوی پای او جدا کرد و تا نزدیکی شش قدم رفت اما دو مدافع استرالیایی توپ را زدند. توپ کمی به عقب‌تر برگشت اما تهامی وارد شلوغی شد و دفع مجدد مدافع استرالیا به پای تهامی خورد و تقریبا روی خط عرضی زمین به خداداد رسید. خداداد هم با یک پاس رو به عقب کریم باقری را در موقعیت گل قرار داد و کریم دروازه خالی را باز کرد. در هیجان اولیه اصلا مشخص نبود اما بعدا مشخص شد که خداداد در لحظه‌ای که با دخالت تهامی صاحب توپ شد در آفساید قرار داشت و گل ایران اساسا مردود بود. با این وجود ساندروپل مجارستانی و کمک‌هایش که آن سال‌ها جزو بهترین داوران دنیا بودند متوجه آفساید نشدند.
بهترین پاس عمر علی دایی و ضربه عجیب خداداد
علی دایی را همه به عنوان یک گلزن قهار می‌شناختند و کسی از او توقع پاس گل نداشت. اما 4 دقیقه بعد از گل اول ایران، مارک بوسنیچ ضربه دروازه را زد و کریم باقری درست در دایره میانی زمین با سر توپ را به علی دایی پاس داد. دایی هم با چرخشی جالب یک پاس عمقی به پشت مدافعان استرالیا فرستاد. توپ از بین 4 مدافع استرالیا عبور کرد و خداداد پشت مدافعان با مارک بوسنیچ تک به تک شد. خداداد یک ضربه نه چندان خوب به توپ زد و توپ پله شد و آرام آرام به سمت بوسنیچ رفت و در یکی از دفعاتی که به زمین خورد و کمی ارتفاع گرفت از روی پاس بوسنیچ عبور کرد و وارد دروازه شد. اگر ضربه خداداد زمینی زده می‌شد و پله نمی‌شد قطعا به پای بوسنیچ می‌خورد و خبری از گل نبود. اما به شکلی معجزه‌آسا این ضربه هم تبدیل به گل شد.
جشن خیابانی بعد از یک عمر وقتِ تلف شده!
4 دقیقه بعد از گل مساوی ایران، ویرا دوباره یک تعویض عجیب انجام داد و تهامی را از زمین بیرون کشید و علی اکبر استاد اسدی را به زمین فرستاد. استرالیایی‌ها انگار تازه متوجه اتفاق شده بودند و سعی کردند گل برتری را بزنند. اما دیگر خبری از تمرکز و دقت بالای آنها نبود. بازی به دقیقه 90 رسید و ایرانی‌ها منتظر سوت پایان بودند اما زنده یاد ساندروپل قصد زدن سوت را نداشت.
8 دقیقه وقت تلف شده برای ایرانی‌ها به اندازه یک عمر طول کشید و در نهایت بازی با تساوی دو بر دو به پایان رسید. این نتیجه به معنای صعود ایران به جام جهانی بود. اتفاقی که پس از 20 سال دوباره رخ داد. صعود به جام جهانی در ایران منجر به یک جشن بزرگ خیابانی شد. آن هم بدون این که از قبل چیزی هماهنگ شده باشد. مردم در سراسر کشور به خیابان‌ها ریختند و بدون هیچ سازماندهی خاصی بزرگ‌ترین شادی دسته جمعی را برگزار کردند. آن تیمِ بدون ادعا با معجزه‌ای که خلق کرد تبدیل به بخشی از حافظه فوتبالی مردم ایران شد. بیراه نیست اگر بگوییم آن تیم محبوب‌ترین و دوست‌داشتنی‌ترین نسل در همه ادوار بود. نسلی بدون ادا و اطوار، متعصب و یکرنگ و بدون چشم‌داشت. برای همین هم هست تک تک بازیکنان آن تیم هنوز هم محبوب و مورد علاقه مردم هستند.
گزارش از ناصر نامدار/ پایگاه خبری فوتبالی
1359
