پایگاه خبری فوتبالی- با شروع فصل جدید مسابقات لیگ برتر برخی از تیم‌های حاضر در این مسابقات در فاصله‌ای کوتاه پیش از بازی اول خود در لیگ برتر از کیت‌های اول و دوم خود در فصل آینده رونمایی کردند.
به گزارش فوتبالی، هر ساله با اتمام مسابقات در لیگ‌های معتبر اروپایی، تیم‌هایی که برند تجاری قوی‌تری در اختیار دارند در همان پایان مسابقات یا حتی هفته آخر از کیت فصل جدید خود رونمایی می‌کنند. در این گزارش موضوع اصلی ما زمان و تاریخ رونمایی نیست که البته این مساله هم در دنیای امروز صنعت و تجارت فوتبال بسیار حائز اهمیت است.
در این گزارش ما می‌خواهیم به کیفیت پایین کیت‌ها و البسه تولید شده برای باشگاه‌ها بپردازیم. موضوعی که در چند فصل اخیر تبدیل به یک اتفاق معمولی و پیش پا افتاده شده است. کیت‌های باشگاهی با توجه به حضور در سطح اول فوتبال کشور باید دارای جزییات بیشتر و همچنین الگوی دوخت مناسب ورزشکاران همان رشته طراحی و تولید شود.
هنگام مراجعه به بازار پوشاک ورزشی در میدان منیریه می‌توانیم شاهد وجود انواع کیت‌های کپی و گاهی اصلی هم باشیم که به چندین دسته «Playery » و «Fans» (بازیکنان و هواداران) تقسیم می‌شوند و هرکدام نیز دارای ویژگی‌های منحصربه‌فرد خود هستند.
در کیت‌های پلیری که اکنون طرفداران بسیاری در بین هواداران فوتبال دارد، الگوی دوخت اندامی و متناسب با اندام ورزشکاران است که در قسمت سینه از پارچه عریض‌تر و در قسمت شکم پارچه، کمی تنگ‌تر می‌شود. لوگوها به صورت ژلاتینی هستند که با جزییات بیشتر و مشابه لباس اصلی در لباس به کار می‌روند. جنس این لباس از پلی‌استر می‌باشد که تقریبا مشابه همان لباسی است که فوتبالیست‌ها هنگام مسابقات به تن می‌کنند.
در کیت‌های هواداری الگوی دوخت آزاد است و در بخش‌های سینه و شکم پارچه، با قواره آزادتر دوخته می‌شود تا هواداران با اندام درشت بتوانند لباس‌های محبوب تیم خود را به تن کنند. اصولا در این نوع لباس‌ها، لوگوها گلدوزی و دوخت هستند و البته جزییات لباس اصلی به طور دقیق در برش پارچه و نوع طراحی رعایت نمی‌شود.
در سایر لباس‌های ورزشی هم که تکلیف مشخص است و در تولیدی‌های داخلی به صورت کپی و بدون هیچگونه تشابهی چه در کیفیت پارچه و چه در جزییات کیت تولید شده به فروش می‌رسد که البته طرفداران بسیار کمی در بین خریداران دارد.
پس از این توضیحات و تفکیک کیت‌های ورزشی که در اختیار عموم قرار دارد، به کیت‌های ورزشی باشگاهی در فوتبال ایران که در لیگ برتر به تن می‌کنند می‌پردازیم. در سال‌ها و فصل‌های گذشته یک باشگاه چندین بار کیت خود را تغییر می‌داد که امروزه اصلا موضوع جالبی نیست؛ مگر در برخی از بازی‌های خاص که تیم‌ها باید با هماهنگی از پیش تعیین شده این کار را انجام بدهند و نباید طرح معرفی شده خود به سازمان لیگ را تغییر بدهند. مگر به دلیل تغییر در اسپانسر روی لباس که بسیار رایج است.
تولید کننده‌های کیت‌های ورزشی باشگاهی در ایران با توجه به عدم سودآوری و بازگشت سرمایه، از تولید پوشاک ورزشی باکیفیت حتی برای تیم‌های پرطرفدار خودداری می‌کنند تا از ضرر مالی خود به نوعی بکاهند و جلوگیری کنند. این مساله در مقایسه با سایر تیم‌های کشورهای همسایه که از پوشاک باکیفیت از برند‌های معتبر جهانی استفاده می‌کنند، به ذوق هر بینندگان و طرفداران فوتبال باشگاهی در ایران می‌زند.
با توجه به قانون حمایت از تولید ملی در داخل کشور برای رشد و توسعه تولیدات داخلی، باشگاه‌های فوتبال ایران از البسه داخلی برای حضور در لیگ برتر استفاده می‌کنند و دیگر خبری از هیچ برند خارجی در این میان نیست. همین باعث شده بازار رقابتی بین این تولید کنندگان از بین برود.
با پرداختن به کیفیت کیت برخی از تیم‌های لیگ برتری که از قضا بسیار محبوب هم هستند در میابیم که طراحی‌ها بسیار ساده و بدون استفاده از اِلِمان‌ها و طرح‌های مفهومی هستند. کیت‌هایی که شاید بیشتر شبیه به برگه‌های نقاشی یا صفحه ساده و سفید دفتر نقاشی است که به هیچ نکته و نمادی از آن شهر و و تیم اشاره نمی‌کند. به غیر از این موضوع، کیفیت پارچه و جزییات لباس هم نادیده گرفته می‌شود.
در تولیدات خارجی اکنون از تکنولوژی پارچه‌های پلی استری - پلیمری Climate) ) یاHeat_Dry) ) استفاده می‌شود تا زمان طولانی خشک و خنک بمانند و وزن سبک به همراه انتقال بهتر هوا داشته باشند تا بازیکنان در حین مسابقه فوتبال بیشتر احساس راحتی کنند و در مرحله بعد نوع دوخت و لوگوهای حک شده روی لباس ورزشی است که اصلی‌ترین نماد یک تیم محسوب می‌شوند و اغلب برجسته و ژلاتینی هستند.
اما مهم‌ترین نکته‌ای در همین آغاز لیگ با آن برخورد کردیم، تولید دوباره کیت‌های ورزشی به صورت SILK SCREEN است، نوعی از چاپ که تمام المان‌ها، لوگوها، تبلیغات، اسپانسر و حتی شماره بازیکنان هم روی پارچه خام چاپ می‌شود و دیگر شاهد هیچگونه گلدوزی و برچسب و لوگوی ژلاتینی یا مخملی روی لباس نیستیم. تکنولوژی که ارزان‌تر و راحت‌تر است و بیشتر در ورزش‌هایی که با آب سر و کار دارند یا ورزش‌های هوازی مانند دوچرخه سواری و حتی کشتی استفاده می‌شوند اما در چمن سبز فوتبال، بیشتر ما را به یاد لباس‌های درجه 3 بازار پوشاک ورزشی که در بالا به آن اشاره کردیم می‌اندازد. اتفاقی که از کیفیت کیت‌های فوتبال باشگاهی در ایران کم می‌کند که این خودش نوعی کم‌کاری و ساده‌انگاری این مساله مهم در بین تجهیزات یک فوتبالیست است. در حالی که پیش از این از تکنولوژی ILLUSTRATOR و DTF یا سابلیمیشن در طراحی و تولید کیت‌های فوتبال استفاده می‌شد و هزینه بیشتری داشت.
حالا پس از گذشت یک هفته از لیگ برتر فوتبال، باید این سوال را پرسید که نوع قرارداد باشگاه‌ها با شرکت‌های تولیدی پوشاک ورزشی به چه شکل است. آیا تعریفی از درجه کیفیت در این قراردادها و حتی طراحی‌ها وجود دارد یا خیر؟
گزارش از سعید طالعی
1229
