پایگاه خبری فوتبالی- هر چند دیروز تیم ملی فوتبال ایران، توانست دیدار برابر اندونزی به پیروزی 5 بر صفر برسد و خط دفاعی تیم ملی در دو نیمه، عملکرد خوبی از خودش به جا گذاشت اما هنوز برخی نگرانی ها درباره خط تیم ملی وجود دارد.
به گزارش فوتبالی، تیم ملی فوتبال ایران در برابر رقیب آفریقایی، پرده از بزرگترین ایراد تیم ملی در فاصله یک هفته تا شروع جام ملتها برداشت. ایرادی که به طرز عجیبی در فاز دفاعی رخنه کرده آنهم درحالیکه حدود یک دهه کار کردن با کی‌روش، اقتدار دفاعی تیم ملی به بالاترین حد ممکن رسیده بود.
مرور صحنه گل بورکینافاسو، همه چیز را نشان می‌دهد. توپ دراختیار کنعانی‌زادگان است ولی خبری از زوج او در مرکز خط دفاع (سیدمجید حسینی) و هافبک دفاعی (سعید عزت‌اللهی) در نزدیکیِ او و در قاب تلویزیون نیست. سامان قدوس که راس جلوی لوزی مرکز زمین تیم ملی است به عقب‌ترین فضای بازی‌اش یعنی یک‌سوم دفاعی می‌آید و مقصد توپ می‌شود. او، پاس را می‌گیرد ولی با اشتباهی عجیب، از دستش می‌دهد و 3 ثانیه بعد، تور دروازه بیرانوند می‌لرزد.
ایراد اول، این است که کنعانی‌زادگان نباید توپ را به بازیکنی بدهد که هم رو به دروازه است و هم زیر پرس شدید بازیکن حریف قرار دارد. ایراد دوم، این است که قدوس نباید در یک‌سوم دفاعی، اقدام به کنترل توپ و چرخش برای عبور از بازیکنی که او را پرس کرده، بکند. بهینه‌ترین حالت این بود که قدوس، توپ را به دوباره کنعانی‌زادگان یا بیرانوند بسپارد و خودش به فضای دیگری برود و بازهم تبدیل به مقصد پاس شود. یا حتی کنعانی‌زادگان با مکث، مدافعان کناری و هافبک دفاعی‌اش را به عقب فرا بخواند.
بازی با یک هافبک دفاعی و تبدیل شماتیک 3-3-4 زمان کی‌روش به 2-4-4 لوزی شکل، دقیقا در چنین صحنه‌هایی خودش را نشان می‌دهد. میل بالای عزت‌اللهی به بازی هجومی و جلو رفتن، نیاز به مرد دیگری دارد که عقب‌تر از او یا درست در عرضش بماند و توپ را از خط دفاع بگیرد تا شکل بازی پله به پله ایجاد شود. کی‌روش با 2 هافبک دفاعی بازی نمی‌کرد ولی از احمد نوراللهی به عنوان بازیکن کنار عزت‌اللهی سود می‌برد تا این دو نفر در کنار هم، تعادل را در مرکز زمین ایجاد کنند.
اتفاق اول برای بهبود این ایراد، گرفتن میل هجومی عزت‌اللهی و حبس او به طور کامل در زمین خودی است. این راه حل، شماره 6 را به کمترین حد توانایی‌اش رسانده و فاز هجومی را از حضور یک مقصد ویژه برای پاس نهایی محروم می‌کند. بنابراین باید به سراغ راه حل دیگری رفت؛ استفاده از مردی با خصوصیات دفاعی کنار عزت‌اللهی. این بازیکن، روزبه چشمی نیست چون حضور او و عزت‌اللهی، عامل ایجاد تداخل است. بازیکنی باید کنار عزت‌اللهی باشد که وقتی او، می‌ماند به سمت جلو برود و وقتی عزت‌اللهی به جلو می‌رود، او در نیمه زمین و حداقل در دو چهارم میانی‌اش، بماند و لیست فعلی تیم ملی، چنین بازیکنی را به صورت تام و تمام ندارد. شاید بتوان از امید ابراهیمی با توجه به تشابه نوع بازی‌اش با عزت‌اللهی کنار او سود برد ولی ابراهیمی با روزهای اوج فاصله دارد.
نکته مهم دیگر در صورت استفاده از بازیکنی برای کامل کردن نوع بازی عزت‌اللهی، مردی است که باید از ترکیب تیم ملی خارج شود. اگر قلعه‌نویی تصمیم به حضور عزت‌اللهی و مردی کنار او برای تشکیل یک زوج بگیرد، آنگاه باید یکی از 5 مهره هجومی‌اش را از ترکیب خارج کند و بدون علیرضا جهانبخش یا سامان قدوس یا محمد محبی یا مهدی طارمی یا سردار آزمون روانه زمین شود. این اتفاق، میانه زمین را متعادل‌تر و فاز دفاعی تیم ملی را احتمالا قدرتمندتر می‌کند ولی قطعا از قدرت فاز هجومی می‌کاهد.
2-4-4 لوزی شکل و استفاده از یک هافبک دفاعی، بعید است در مرحله گروهی و حتی اولین راند دور حذفی در رقابت با امثال فلسطین، امارات، هنگ‌کنگ و یکی از بین لبنان یا سوریه یا تایلند، مشکلی برای‌مان ایجاد کند. تیم ملی برابر بورکینافاسو نشان داد، قدرت هجومی‌اش به قدری هست که به هر دروازه‌ای برسد. ولی وقتی صحبت از کره جنوبی، ژاپن، استرالیا، عربستان و حتی قطر می‌شود، چنین شماتیکی می‌تواند رویاهای‌مان را در رویارویی با امثال سون هیونگ مین کره جنوبی، کیوگو فوروهاشی ژاپن، سالم دوساری عربستان، عزیز بهیچ استرالیا و اکرم عفیف قطر بر باد بدهد.
گزارش از علیرضا خطیبی/ پایگاه خبری فوتبالی
