پایگاه خبری فوتبالی – معمولا عکس‌هایی که از آخرین خداحافظی‌ها می‌بینیم خیلی شبیه هم هستند. یک عده منتظرند تا برای آخرین بار با «عزیز از دست رفته» دیدار کنند. یک عده کمی دورتر ایستاده‌اند و مبهوت مانده‌اند. انگار هنوز این رفتن را باور نکرده‌اند. یک عده هم در حال گریه و سوگواری هستند.
به گزارش فوتبالی، امروز در مراسم خداحافظی با ملیکا هم از این عکس‌ها زیاد دیدیم. اما این یکی با بقیه فرق دارد. استوک‌هایی که ملیکا با آنها بازی می‌کرد و روی چمن می‌دوید. فیلم آخرین گلش را ببینید. با همین استوک‌ها زده شد. یک ماه پیش و در دقیقه 56 بازی خاتون بم و آوای تهران.
شادی بعد گلش دیدنی بود. کنار یکی از هم‌تیمی‌هایش ایستاد و دست‌هایش را به شکلی که انگار یک توپ بسکتبال را وارد حلقه می‌کند بالا برد. انگار دارد از ضربه قوس‌دار و گل ظریفی که زده تعریف می‌کند.
یک ماه پیش ملیکا وقتی آن گل را زد خیلی خوشحال بود. در آسمان سِیر می‌کرد. سهم خودش را از برد 8 گله تیمش برداشته بود. در رویایش به قهرمانی آخر فصل فکر می‌کرد. اما به نیم‌فصل نرسیده مسیرش را عوض کرد. مسیرش عوض شد.
حالا او کنار ایستاده و می‌خواهد بازی رفقا و هم‌تیمی‌هایش را تماشا کند. مثل بازیکنی که مصدوم شده اما دلش نمی‌آید در خانه بماند. به استادیوم می‌رود تا بازی‌ها را از نزدیک ببیند. بازیکن سابق حالا مثل یک هوادار روی سکوها می‌ایستد و تیمش را تشویق می‌کند.
ملیکا رفته اما رویای قهرمانی هنوز زنده است. بمی‌ها لیگ را با دلی شکسته و چشمانی خیس ادامه می‌دهند. آنها فقط یک هدف دارند. این که در پایان فصل مدال قهرمانی ملیکا را کنار همین استوک‌ها بگذارند و برای رفیق سفرکرده‌شان اشک بریزند.
1359
