پایگاه خبری فوتبالی- بانوی مدال‌آور دوچرخه‌سواری در بازی‌های آسیایی ۲۰۲۲ هانگژو گفت: تصویر مدال‌آوری‌ام را میلیون‌ها بار در ذهن داشتم و مرور کرده بودم و این تصویر آنقدر برایم واضح بود که انگار یک رویا را دوباره تکرار می‌کنم.
به گزارش فوتبالی و به نقل از تسنیم، اگر قرار بر انتخاب یکی از اتفاقات غیر منتظره در کاروان ایران در بازی‌های آسیایی 2022 هانگژو باشد، قطعاً انتخاب بسیاری از کارشناسان انتخاب مدال‌آوری فرانک پرتوآذر و کسب رتبه سوم و مدال برنز در مسابقات دوچرخه‌سواری کوهستان خواهد بود.
این مدال از دو جهت اهمیت زیادی دارد؛ اول اینکه پرتوآذر نخستین مدال‌آور دوچرخه‌سواری بانوان ایران در تاریخ بازی‌های آسیایی لقب گرفت. نکته دوم هم این است که کارشناسان هیچ تصوری از مدال‌آوری رکابزنان ایران در هانگژو نداشتند، اما این اتفاق به لطف درخشش پرتوآذر رخ داد.
پرتوآذر دومین حضور خود در بازی‌های آسیایی را تجربه کرد. در 2018 جاکارتا و زمانی که زنجیر دوچرخه‌اش پاره شد، بسیار از افراد به این موضوع با نگاهی تمسخرآمیز توجه کردند؛ اینکه امکانات در دوچرخه‌سواری ایران بسیار ضعیف است و منجر به از دست رفتن رقابت می‌شود، البته غافل از اینکه چنین اتفاقاتی ممکن است برای هر رکابزنی رخ بدهد.
پرتوآذر در این پنج سال دست از تلاش نکشید و سرانجام در هانگژو به چیزی که استحقاقش را داشت، رسید؛ مدالی ارزشمند که می‌تواند راه دیگر بانوان رکابزن را به دنیای مدال‌آوری باز کند.
پرتوآذر پیرامون مسائل مختلفی صحبت کرده که متن در آن به شرح زیر است:
از جاکارتا و آن اتفاق تلخ تا برنز هانگژو، بر فرانک پرتوآذر چه گذشت؟
سال 2018 زنجیر دوچرخه‌ام با بدشانسی پاره شد و مدال قطعی از دست دادم. من مطمئن بودم که در جاکارتا مدال می‌گیرم و نتیجه‌ای که بعد از آن رقابت منتشر شد، این رو نشان می‌داد. این برای من بسیار ناراحت کننده بود و آن تاریخ‌سازی که می‌خواستم در اولین حضور داشته باشم، اتفاق نیفتاد. با این وجود بعد از بازی‌ها تصمیم گرفتم در دور بعدی در هانگژو مدالم بدست بیارم. در این پنج سال تمام تلاشم را کردم و خیلی وقت‌ها با هزینه شخصی سعی کردم در مسابقات و اردوهایی باشم که روی عملکرد و حفظ جایگاهم در آسیا تاثیرگذار است. در یکی دو سال اخیر هم یک اسپانسر در سوئیس پیدا کردم که بخشی از هزینه‌ها را پوشش بدهد.
سطح مسابقات در این دوره چگونه بود؟
رقابت در هر دوره بازی‌های آسیایی سنگین‌تر می‌شود و سطح مسابقات بالاتر می‌رود و کشورهای بیشتری شرکت می‌کنند. امسال نیز همین گونه بود و سطح مسابقه نسبت به دوره قبلی بالاتر کاملاً رفته بود. مسیر خیلی سنگینی بود و شرایط سخت تر بود، اما خوشبختانه با برنامه‌ریزی که از پنج سال قبل داشتم، به هدفم رسیدم. من بارها در این باره صحبت کردم و شاید کسی باورش نمی‌شد که یک نفر برای 4، 5 سال بعد می‌تواند از همان اول برنامه‌ریزی داشته باشد. من بعد از جاکارتا مصمم بودم و تمرکزم را روی هانگژو گذاشتم. شاید جدی هم گرفته نمی‌شد، ولی خودم مصمم بودم و قاطعانه برایش تلاش می‌کردم. بارها هم صحبت کردم که بتوانم حمایت مسئولان را نیز جلب کنم تا دغدغه‌های مالی‌ام که در دوچرخه به خاطر هزینه‌بر بودن این رشته زیاد هم هست، کم کنم، اما شاید خیلی وقت‌ها موفق نشدم. من بعد از 2018 در رویدادهای زیادی شرکت کردم. با توجه به نتایجی رقم می‌خورد، نظر چند اسپانسر را جلب کردم و سرانجام برای کمک به من مجاب شدند. مسیر حرفه‌ای من انقدر برایشان جذاب و الهام‌بخش بود که دوست داشتند بخشی از این موفقیت و مدال‌آوری باشند و همین مسئله نقش غیر قابل انکاری در این مدال دارد.
چه تصوری از کسب مدال در هانگژو داشتی؟
اگر بگویم در این پنج سال گذشته میلیون‌ها بار تصویر مدال‌آوری‌ام را در ذهن داشتم و مرور کرده بودم، دروغ نگفته‌ام. این تصویر آنقدر برایم واضح و واقعی بود که انگار یک رویا را دوباره تکرار می‌کنم، ولی با این وجود برای رسیدن به این مدال سختی‌های زیادی که کشیدم و سال‌ها یک تنه خیلی از فشارها را تحمل کردم. اینکه در این بازی‌ها تنها نماینده بانوان بودم و جزو معدود شانس‌های فدراسیون قرار داشتم، به هر صورت یک فشار و مسئولیت بزرگی برایم بود.
اولین حس پس از کسب مدال چگونه بود؟
وقتی به مدال رسیدم، یک حس وصف نشدنی داشتم. شادی و لذتی که بعد از آن داشتم، تا سال‌های سال یادم می‌ماند. من 9 سال منتظر این لحظه بودم که مدال بگیرم. با وجود شرایطی که قبل از رقابتم پیش آمده بودم و این مصدومیت و بیماری همه چیز را به ضرر من پیش می‌برد، اما توانستم مدال بگیرم، آن هم در حالی که کشورهای دیگر شرایط خیلی بهتری داشتند و اردو و برنامه‌های منسجمی از سوی فدراسیون و تیم ملی برایشان انجام می‌شد. این حس قابل وصف نیست و شیرینی این مدال هیچ وقت از یادم نمی‌رود.
حالا دو رویداد بزرگ در پیش داری؛ اول مسابقات قهرمانی آسیا و بعد از آن کسب سهمیه المپیک 2024 پاریس.
کسب مدال در بازی‌های آسیایی یکی از رویاهای ورزشی‌ام بود، اما بعد از بازی‌ها و بازگشت به ایران، برنامه تمرینی و سیستم و تمرکز روی رقابت‌های قهرمانی آسیا است که دو، سه هفته دیگر برگزار می‌شود. این مهمترین رویدادی است که برای کسب سهمیه برگزار می‌شود و تمام تمرکزم روی آن است تا بتوانم بهترین نمایش و عملکرد را داشته باشم. پیش‌بینی که نمی‌توان کرد، ولی قطعاً تمام تلاشم را می‌کنم بهترین نمایش و عملکرد را داشتم باشم؛ درست همانطور که برای هانگژو قول دادم بودم. هدف من حضور در المپیک پاریس است و مطمئن هستم که در این رویداد شرکت می‌کنم و مطمئن باشید که در پاریس رکاب خواهم زد.
البته همانطور که عنوان کردی، هزینه‌ها نیز بسیار زیاد است.
بحث مالی در دوچرخه‌سواری خیلی مهم است. من در این یکی دو سال هزینه زیادی کردم. در 10 ماه گذشته شاید یکی دو ماه در خانه بودم و 8 ماه در اردو و مسابقات حضور داشتم و هزینه‌ها از طرف خودم یا تیم بود. این دغدغه و هزینه‌ها انرژی زیادی می‌گیرد، چون پشتوانه مالی خاصی دارم که بگویم برمی‌گردد. همه ذخیره و همه زندگی‌ام را گذاشتم که به مدال و سهمیه برسم و می‌خواهم یکی دیگر از اهدافم تیک بخورد. من دوچرخه نداشتم و این دغدغه را عنوان کرده بودم، خوشبختانه فدراسیون یک تنه دوچرخه به من اهدا کرد و قول مساعد دادند که تمام تجهیزات را تهیه کنند تا یک دوچرخه کامل داشته باشم.
صحبت پایانی ...
اینکه توانستم تاریخ‌سازی کنم و یک راه را برای دختران دوچرخه‌سوار باز کنم که در دوره‌های بعدی به دنبال مدال‌آوری و نه حضور باشند، یک افتخار است. خیلی خوشحالم چراغ مدال‌آوری در بازی‌ها را بعد از هشت سال روشن کردم و امیدوارم با عملکردی که داشتم، اتفاقات خوبی در فدراسیون و این رشته رخ بدهد.
1999
