پایگاه خبری فوتبالی- در گفت و گوی اینترنتی حسین قربان زاده رئیس سازمان خصوصی سازی با هواداران استقلال که دو شب پیش در شبکه اجتماعی کلاب هاوس انجام شد یکی از مواردی که مطرح شد مقایسه مدیران دو باشگاه در سال‌های اخیر بود.
به گزارش فوتبالی، هواداران استقلال به شدت از وزارت ورزش و حالا از سازمان خصوصی سازی گلایه داشتند که مدیران خوبی را برای استقلال انتخاب نمی‌کنند اما مدیران پرسپولیس همیشه مدیران بهتری بوده‌اند.
مطرح کردن این ادعا شاید الان کار آسانی به نظر می‌رسد اما نکته‌ای که در این میان مغفول مانده این است که کسی نمی‌توانسته پیش‌بینی درستی از عملکرد مدیران منتصب وزارت ورزش در این دو باشگاه داشته باشد.
به اسامی مدیران پرسپولیس از سال 1392 تا امروز نگاه کنید: محمد رویانیان – علی پروین – علیرضا رحیمی – بهروز منتقمی – حمیدرضا سیاسی – علی اکبر طاهری – محمد حسین نژاد فلاح – حمیدرضا گرشاسبی – ایرج عرب – محمد حسن انصاری‌فرد – مهدی رسول پناه و جعفر سمیعی – مجید صدری و در حال حاضر رضا درویش.
حالا به اسامی مدیران استقلال در همین دوران نگاهی بیندازید: علی فتح‌الله زاده – بهرام افشارزاده – رضا حسنی خو – رضا افتخاری – امیر حسین فتحی – اسماعیل خلیل زاده – علی فتح الله زاده – احمد سعادتمند – احمد مددی – مصطفی آجورلو – علی فتح الله زاده – حجت کریمی و در حال حاضر علی خطیر.
سوالی که هواداران استقلال باید به آن پاسخ بدهند این است که وقتی وزارت ورزش مثلا بهرام افشارزاده را به عنوان مدیر عامل استقلال منصوب کرد چه کسی فکر می‌کرد او عملکرد ضعیفی داشته باشد؟ آیا استقلالی‌ها از این انتصاب ناراحت بودند؟ حالا بیایید ببینیم در فاصله اردیبهشت 93 تا مرداد 95 که افشارزاده مدیر عامل استقلال بود چه کسی در پرسپولیس مسئولیت داشت. شاید جالب باشد که بدانید که در این دو سال پرسپولیس 5 مدیر عامل عوض کرد و علیرضا رحیمی، بهروز منتقمی، حمیدرضا سیاسی، علی اکبر طاهری مدیر عامل پرسپولیس شدند؟ اگر قرار بود هواداران استقلال از بین افشارزاده و این 5 نفر یکی را برای مدیریت در استقلال انتخاب کنند آیا انتخابی جز افشارزاده داشتند؟ قطعا نه. چون افشارزاده هم شناخته‌شده‌تر بود و هم باتجربه‌تر. این مقایسه را می‌شود در سال‌های بعدتر هم انجام داد. مثلا اگر قرار بود کسی مثل علی اکبر طاهری، مهدی رسول‌پناه، ایرج عرب، جعفر سمیعی یا مجید صدری مدیر عامل شوند آیا طرفداران استقلال از این افراد استقبال می‌کردند؟ خیلی بعید است. یادمان نرفته که وقتی مصطفی آجورلو علیه پرسپولیس حرف می‌زد و شعارهای هوادارپسند می‌داد و لوگوی قرمز را از میکروفون آن خبرنگار به دورتر پرتاب می کرد، به خاطر همین نوع حرف زدن و شعار دادن، مدیر محبوب هواداران استقلال بود اما حالا مشخص شده که چه سوءمدیریت‌هایی در دوران او در استقلال رخ داده و انتقادهای زیادی به خاطر قراردادهای استقلالی ها از او می شود. آیا کسی می‌توانست چنین پیش‌بینی از عملکرد عجیب او داشته باشد؟
ماجرا این است که در این سال‌ها مدیران استقلال، اتفاقا چهره‌های شناخته‌شده‌تری بودند اما عملکردشان به چند دلیل خوب نبوده است. در واقع با اینکه مدیران استقلال از نظر نام و شهرت و سابقه وزن خیلی بیشتری داشته‌اند اما عملکردشان به دلایل دیگری زیر سوال می رفت. در مقابل مدیران پرسپولیس با این که اغلب ناشناخته بودند و سابقه چندانی در ورزش نداشتند اما به دلایلی بهتر کار کردند. در این میان باید گفت تفاوت‌ها را نه مدیران، بلکه مربیان رقم زدند. برانکو ایوانکوویچ یک پرسپولیس «تازه» ساخت و روحی را در آن دمید که حتی بعد از خودش هم در این تیم دیده می‌شود. این تیم در مسابقات آسیایی خوب عمل کرد و درآمدهای خوبی به دست آورد. این درآمدها صرف تجهیز ورزشگاه محل تمرین تیم و جذب چند ستاره شد و طبیعتا نتایج خوب ادامه پیدا کرد. اما در استقلال با وجود مدیران شناخته‌تر، خبری از این موفقیت‌ها نبود و انتخاب های نه چندان خوب برای سرمربیگری استقلال، باعث شد تا هم استقلال از نظر فنی قابل قبول عمل نکند. البته کاری هم به خریدهای نقل و انتقالات نداریم که به نظر دو تیم در به خدمت گرفتن ستاره ها هم تفاوت هایی داشتند و اوضاع پرسپولیس تا حدودی بهتر بود.
نکته مغفول مانده دیگر این است که در این سال‌ها پرسپولیس هم اشتباهات مدیریتی داشته اما اغلب این مسائل، زیر سایه نتایج خوب تیم قرار گرفته و زیاد به آنها پرداخته نشده است. مثل ماجراهای قراردادهایی که با بوژیدار رادوشویچ، آنتونی استوکس، ماریو بودیمیر، مانوئل ژوزه و حتی ماجرای طارمی و رضاییان با ریزه اسپور! پس این گزاره که وزارت ورزش همیشه مدیران بهتر را برای پرسپولیس و مدیران بدتر را برای استقلال انتخاب کرده را باید با دقت و جزییات راستی آزمایی کرد و به صورت کلی نمی شود درباره این مسایل نظر داد. در نهایت باز هم به نکته‌ای می‌رسیم که چند سالی است حتی AFC هم روی آن حساس شده. مالکیت مشترک دو باشگاه. تا وقتی مالکیت دو باشگاه، به شکل کامل و رسمی از هم جدا نشود، مشکلات فعلی حل نخواهد شد. این دیگر تصورِ نادرستِ هواداران یک یا دو تیم نیست. واقعیتی است که فوتبال ایران باید به آن تن بدهد وگرنه این چرخه معیوب ادامه خواهد داشت. شاید تنها تفاوتش این باشد که جای تیمها عوض شود. مثلا نوبت روزهای خوب استقلال برسد و پرسپولیس افول کند. اینجاست که جای معترضان عوض می‌شود. اما تمام نمی‌شود. پرسپولیس امسال شانس آورد که استقلال پول استراماچونی را تا ده فروردین 1402 نداد و حذف شد، وگرنه ممکن بود به خاطر ماجرای مالکیت مشترک، پرسپولیس هم از لیگ قهرمانان آسیا حذف شود.
گزارش از ناصر نامدار/ پایگاه خبری فوتبالی
1359
استقلال 
