پایگاه خبری فوتبالی- عقد قرارداد با مربی خارجی بار مالی اضافه‌ای به فدراسیون تحمیل می‌کند و از سویی دیگر چه تضمینی وجود دارد که این اتفاق در کوتاه مدت به سود بسکتبال ایران باشد؟
راه المپیک از جام‌جهانی می‌گذرد
مسئولان فدراسیون بسکتبال این روزها به دنبال پیدا کردن یک گزینه مناسب برای هدایت تیم ملی ایران هستند تا با شرایط مناسبی راهی جام جهانی شوند. به گفته رئیس فدراسیون بسکتبال یک گزینه داخلی به نام سعید ارمغانی و ۲ گزینه خارجی که یکی از آنها هاکان دمیر مربی کنونی تیم ملی ترکیه و سرمربی مانیسا در سوپر لیگ بسکتبال این کشور است. دمیر سابقه کار در کشورهای سوئیس، رومانی و تیم بسکتبال فنرباغچه را هم در کارنامه دارد.
جام‌جهانی اهمیت زیادی برای بسکتبال ایران دارد، چرا که یکی از مسیرهای ورود به المپیک همین مسابقات است و تیمی که بتواند در میان تیم‌های آسیایی عملکرد بهتری داشته باشد از الان حضورش در المپیک پاریس را قطعی خواهد کرد. حالا سئوال اینجاست آیا تفاوت زیادی بین مربیان درجه چندم خارجی که فدراسیون به شدت دنبال جذب آنها است با مربیان داخلی وجود دارد؟ یا مسئولان فدراسیون بسکتبال می‌خواهند با جذب مربی خارجی درجه سوم فقط و فقط دهان منتقدان را ببندند.
این در حالی است که فدراسیون جواد داوری با انتخاب بشیروویچ به عنوان مدیر فنی نشان داد هیچ ایده خاصی در خصوص استفاده از مربیان با دانش دنیا ندارد و فقط به فکر این است که چگونه بتواند منتقدان خود را به سکوت دعوت کند.
زمان کوتاه است
در این میان چند نکته مهم و البته قابل بحث وجود دارد؛ نکته نخست به زمان اندک باقی مانده تا آغاز بازی‌های جام‌جهانی باز می‌گردد. حدود سه ماه تا جام‌جهانی زمان است و بعید به نظر می‌رسد در این دوره زمانی یک مربی بتواند شاهکار کند چرا که موفقیت در ورزش قهرمانی مرهون تلاش، برنامه‌ریزی، بودجه و البته زمان است و نمی‌توان یک شبه ره صد ساله را طی کرد.
تضمینی برای کسب نتیجه نیست
نکته مهم دیگری که باید به آن توجه داشت این است که برای جذب و حضور مربیان خوب و مطرح خارجی باید به فکر تامین منابع مالی هم بود. فدراسیون بسکتبال به دلیل برخی شرایط و اتفاقات گذشته با مسائل و مشکلات مالی مواجه است که تا حدودی دست این فدراسیون را بسته و باید پرسید در این شرایط برای جذب یک مربی خوب خارجی از چه منابعی قرار است استفاده شود.
عقد قرارداد با مربی خارجی بار مالی اضافه‌ای به فدراسیون تحمیل می‌کند. می‌توان یکبار دیگر با اعتماد به مربیان ایرانی که سال‌ها در بالاترین سطح بسکتبال کشور فعالیت کرده‌اند تیم ملی را از این وضعیت بلاتکلیفی خارج کرد.
شاید بتوان در این میان به عملکرد برخی از فدراسیون‌ها اشاره کرد که در برهه زمانی کوتاه و البته در برخی موارد بلندمدت، مربیان خارجی اسم و رسم‌دار را به ایران آوردند و تنها چیزی که نصیب‌شان شد هزینه بود و تاسف.
هزینه مربی خارجی را خرج آماده‌سازی تیم کنیم
از سویی دیگر شناخت مربیان ایرانی و داخلی از بازیکنان را هم باید در نظر گرفت. در حالی که مربیان خارجی فاقد این شناخت هستند و برای این مسئله نیاز به زمان زیادی دارند. باید امیدوار بود مسئولان فدراسیون بسکتبال و در راس آنها جواد داوری که خود از بازیکنان ملی‌پوش این رشته بوده و با شرایط تیم ملی آشنایی کامل دارد بهترین تصمیم را در این خصوص بگیرد.
5960
