پایگاه خبری فوتبالی، در مسابقه جهانیِ بین دو المپیک، در غیاب روس‌ها نایب قهرمان جهان شدیم. نتیجه‌ای قابل قبول و امیدوارکننده که البته نقدهایی هم به آن وارد است.
به گزارش فوتبالی به نقل از تسنیم، بعد از چهارمی تیم ملی کشتی فرنگی در بلگراد که با قحطی طلا همراه بود، برخی فکر می‌کردند که روزهای خوبی در انتظار تیم آزاد هم در صربستان نباشد و بعد از روزهای درخشان اسلو، نحسی دامن تیم ملی کشتی آزاد را هم بگیرد.
هرچند در کشتی آزاد شرایط متفاوتی حاکم بود و از 57 تا 125 کیلوگرم، همه نفرات با حضور عادلانه در چرخه انتخابی تیم ملی به عضویت تیم اعزامی به بلگراد درآمده بودند. با این وجود مسابقات در شرایطی تمام شد که نایب قهرمان جهان شدیم و 7 مدال رنگارنگ از آن کشتی‌گیران کشورمان شد.
در مسابقات جهانی کشتی آزاد که 24 تا 27 شهریور در صربستان به انجام رسید، رحمان عموزاد و کامران قاسم‌پور در 65 و 92 کیلوگرم به مدال طلا رسیدند. رضا اطری، محمد نخودی و حسن یزدانی در 61، 79 و 86 کیلوگرم صاحب نشان نقره شدند و یونس امامی و امیرحسین زارع در 74 و 125 کیلوگرم مدال برنز را از آن خود کردند. اگر محمدیان مبارزه رده‌بندی‌اش مقابل حریف آذربایجانی را نمی‌باخت، تیم ایران با 8 مدال صاحب رکورد جدیدی در تاریخ مسابقات جهانی می‌شد.
*انتقادی که هرگز به تیم وارد نبود
در این تیم هیچ صحبتی مبنی بر خوردن حق هیچ کشتی‌گیری مطرح نبود، همه نفرات طبق چیزی که بلافاصله بعد از مسابقات جهانی اسلو از سوی کادرفنی تیم ملی اعلام شده بود، پیش رفته و ملی‌پوش شدند. بنابراین کادرفنی می‌دانست اگر شرایط برای آنها هم مثل فرنگی رقم بخورد، حتی اگر کارشناسان و اهالی فن از زمین و آسمان ایراد به سر تیم وارد کنند، این تیم از یک انتقاد بزرگ مستثنی است: «انتخابی».
همین مسئله بار سنگینی را در حالت عام از روی دوش تیم و در حالت خاص از دوش کادرفنی و تک تک ملی‌پوشان تیم برمی‌داشت. حالا احمد جوان و مجتبی گلیج نمی‌توانند حضور علیرضا سرلک و محمدحسین محمدیانی که در بلگراد دست‌شان از مدال کوتاه ماند را ناعادلانه بدانند.
هر دو نفر طبق چرخه از رسیدن به دوبنده تیم ملی بازماندند، چه احمد جوانی که در فینال جام تختی سرلک را برد و در ادامه در تورنمنت تونس مغلوبش شد و چه گلیجی که این شانس را داشت با یک بار بردن محمدیان به دوبنده تیم ملی برسد اما در مرحله نهایی انتخابی تیم ملی دو بار مقابل حریفش شکست خورد.
*آنالیز اشتباه یا قدرت ماورایی آمریکایی‌ها؟
یکی از انتقاداتی که طی دو روز اول مسابقات به تیم ایران وارد بود و شرایط شوک‌آوری را مرحله پایانی 4 وزن اول و مرحله مقدماتی 3 وزن دوم ایجاد کرده بود، باخت‌های یک‌طرفه مقابل آمریکایی‌ها بود. شکست با اختلاف حسن یزدانی مقابل دیوید تیلور و شکست محمد نخودی برابر جردن باروز چیزی بود که خیلی‌ها انتظارش را نداشتند. در روزهای بعد هم یونس امامی و محمدحسین محمدیان برابر دِیک و اسنایدر مغلوب شدند تا این سوال مطرح شود که آیا این شکست‌ها محصول آنالیز اشتباه حریفان آمریکایی است و یا قدرت ماورایی آنها در بدنسازی، تغذیه، علم تمرین و آمادگی جسمانی.
علیرضا دبیر هم بعد از آنکه کامران قاسم‌پور طلسم آمریکایی‌ها را در فینال 92 کیلوگرم شکست، به همین نکته اشاره کرد که واقعا نمی‌دانیم آنها چه کار می‌کنند اما از ما قطعا به لحاظ بدنی جلوترند.
حتی شکست ثانیه آخری امیرحسین زارع مقابل طاها آکگول هم درشرایطی که زارع سال گذشته این حریف را در اسلو شکست داده بود، بار دیگر مسئله آنالیز را پررنگ‌تر از قبل جلوه داد که قطعا کادرفنی که همه چیز را می‌خواهد شفاف و عادلانه پیش ببرد، در مورد تمام این موارد بررسی‌های لازم را در آینده انجام خواهد داد.
به هرشکل ما در 3 وزن شکست‌های بدی را مقابل آمریکایی‌ها تجربه کردیم، در یک وزن یونس امامی در شرایط مساوی و یا حتی شاید برتر، قافیه را به حریف آمریکایی باخت و در 2 وزن مقتدرانه حریف آمریکایی را شکست دادیم.
*تیم سوم جهان در جایگاه نایب قهرمانی
از سال گذشته تا امروز هر بار علیرضا دبیر به لحاظ فنی در مورد کشتی آزاد صحبت کرد، تاکید داشت که تیم ما، تیم سوم جهان است و سوم شدنش در اسلو اتفاقی نیست. نتایج مسابقات جهانی بلگراد هم موید همین نکته بود، ما همچنان اگر مسابقات جهانی در حضور روس‌ها برگزار می‌شد، تیم سوم جهانیم که حتی فاصله‌مان نسبت به آمریکا در مقایسه با سال گذشته خیلی فاحش‌تر شده که قطعا دلیل عمده آن نبود روس‌ها بوده است.
رسیدن به قهرمانی قطعا نیاز به تلاش بیشتر دارد، نیاز به اینکه بیشتر «به روز» شویم و حتی اگر لازم باشد تئوریسین و آنالیزور هم مثل پزشک مخصوص تغذیه ورزشی از خارج بیاوریم.
دبیر در این سال‌ها خوب برای کشتی هزینه کرده و طبیعتا اگر احساس کند مشکل کار با بهره‌گیری از علم خارجی‌ها حل می‌شود آن کار را انجام خواهد داد.
*هزینه‌ای که روی نسل طلایی سرمایه‌گذاری است
هرچند آمریکایی‌ها سال‌های طلایی کشتی‌شان را سپری می‌کنند، اما ایران هم نسلی طلایی را در اختیار دارد که سال به سال شکفته می‌شود. رحمان عموزاد که شب گذشته در بلگراد صاحب اولین طلای جهانش شد، همان کشتی‌گیری بود که سال گذشته مقابل حریف ژاپنی ضربه فنی شد.
بنابراین هزینه کردن برای این تیم، درواقع سرمایه‌گذاری است و با این کشتی‌گیران فوق‌العاده‌ای که در اختیار داریم، ثمره‌اش را می‌توانیم در المپیک ببینیم.
*توزیع برابر مدال در سبک‌وزن، میان وزن و سنگین‌وزن
نگاهی به مدال‌هایی که در اوزان دهگانه مسابقات جهانی گرفتیم، حالا این امیدواری را برای کشتی ما به همراه دارد که با توریع برابر قدرت در 10 وزن مواجه شده‌ایم. رضا اطری و رحمان عموزاد در سبک وزن مدال گرفتند، امیرمحمد یزدانی هم بود، او هم یک مدال دیگر به تیم اضافه می‌کرد. در میان وزن با یونس امامی و محمد نخودی و حسن یزدانی مدال گرفتیم و در سنگین وزن با کامران قاسم‌پور و امیرحسین زارع.
*اوضاع نه چندان خوب در اوزان المپیکی
هرچند تعداد و کیفیت مدال‌مان در بلگراد خوب بود، اما یک نکته را نباید فراموش کرد که باتوجه به در پیش بودن المپیک پاریس، هنوز اوضاع در اوزان المپیکی به آن شکلی که باید باشد، نیست.
ما در 6وزن المپیکی، علیرضا سرلک، رحمان عموزاد، یونس امامی، حسن یزدانی، محمدحسین محمدیان و امیرحسین زارع را داشتیم که از این محل یک طلا، یک نقره و 2 برنز برای‌مان حاصل شد و با توجه به اینکه طلا در المپیک‌ها تعیین‌کننده است، این چندان آمار مطمئنی به نظر نمی‌رسد.
از بین این نفرات قطعا یونس امامی و امیرحسین زارع می‌توانند با درس گرفتن از اشتباهات‌شان همچنان شانس‌های ایران برای طلای المپیک باشند، البته اگر در این فاصله جوان دیگری نتواند دوبنده تیم ملی را از این نفرات بگیرد. خوبی چرخه به همین است، دیگر هیچ کسی صاحب وزن نیست، مگر با مسابقه.
*تیم‌هایی که بیشتر از ما در المپیک طلا می‌گیرند
نگاهی به طلایی‌های اوزان دهگانه نشان می‌دهد در المپیک پاریس، همچون ادوار گذشته با ژاپنی‌هایی مواجه هستیم که شاید یک تیم کامل و در مسابقات جهانی مدعی سکوی تیمی نباشند اما بیشتر از ما صاحب طلا می‌شوند. ری هیگوچی در 61 و تایشی ناریکانی در 70 کیلوگرم که هر دو هم وزن غیرالمپیکی هستند طلایی شدند، یعنی درست مثل تیم ملی ایران که نایب قهرمان جهان شد، طلا آنها با ایرانِ مدعی برابری می‌کرد. ژاپنی‌ها سرمایه‌گذاری‌شان همیشه المپیکی است، ما در پاریس با کشتی‌گیرانی مواجه هستیم که در این جهانی‌ها تیم‌شان روی سکو نمی‌رود اما آنها بیشتر از ما طلا می‌گیرند.
*تیم در بلگراد «لَت» نخورد
یک نکته مثبت از تیم آزاد در بلگراد، شرایط بدی بود که چند ساعت مانده به آغاز مسابقات با آن مواجه شد. بعد از انجام قرعه‌کشی و سروزن نرسیدن امیرمحمد یزدانی، باتوجه به اینکه این کشتی‌گیر جوان و باانگیزه یک سال فوق‌العاده خوب را سپری کرده و شانس مسلم قهرمانی وزن 70 کیلوست، از دست دادن او می‌توانست به اصطلاح به تیم «لَت» بزند، اما این شرایط کاملا مدیریت شد و هم امیرمحمد برای تشویق دیگر اعضای تیم به سالن استارک آره‌نا آمد و هم سایر نفرات برای جبران 25 امتیازی که بدون مسابقه از آمریکایی‌ها عقب افتاده‌ایم تلاش کردند.
*در انتظار چرخه انتخابی سال 2023 برای جهانی و بازی‌های آسیایی
علت شکست علیرضا سرلک و محمدحسین محمدیان باید ارزیابی شود، کشتی محمد نخودی با جردن باروز، حسن یزدانی با دیوید تیلور و امیرحسین زارع با طاها آکگول باید مورد آنالیز بهتری قرار گیرد. همچنان باروز مقابل ما شکست‌ناپذیر است، یزدانی هم باوجود همه نبوغی که دارد، برای چهارمین بار مغلوب تیلور شده و زارع باوجود تاجگذاری سال گذشته! باز هم به آکگول باخت.
در عین حال که باید روی این نکات توجه بیشتری کرد، تیم ملی کشتی آزاد ایران که در اسلو سه مدال طلا گرفته بود، سال آینده با مسابقه جهانی به مراتب سخت‌تری مواجه است که در آن سهمیه‌های المپیک توزیع می‌شود.
همچنین بازی‌های آسیایی را هم داریم که کار کشتی ایران را باتوجه به توقعاتی که وجود دارد، فشرده‌تر خواهد کرد، بنابراین باید خیلی زود چرخه انتخابی تیم‌های ملی در سال 2023 در اختیار کشتی‌گیران و مربیان قرار گیرد تا برای یک سال آینده خود برنامه‌ریزی مناسبی داشته باشند.
5960
