پایگاه خبری فوتبالی - نفرات نخست کادرهای فنی تیم‌های حاضر در پریمیرلیگ جزیره یا همان سرمربیان باشگاه‌های لیگ برتر فوتبال انگلیس در صحبت‌های خود در قبل یا پس از انجام یک مسابقه، کسب نتیجه بد در آن مسابقه را معمولا به چه عامل یا عواملی نسبت می‌دهند؟
به گزارش فوتبالی، سرمربیان شاغل در تیم‌های لیگ برتر فوتبال انگلیس معمولا از ناعادلانه بودن مصاحبه‌های بعد از بازی شکایت دارند. روی هاجسون لحظاتی پس از کناره‌گیری از تیم ملی انگلیس در سال 2016 میلادی به خبرنگاران رسانه‌ها گفت: "من واقعا نمی‌دانم این‌جا چه کار می‌کنم!"
در سال 2013 میلادی بیلی دیویس، مربی سابق ناتینگهام فارست مصاحبه پس از بازی را قبل از شروع بازی انجام داد. ژوزه مورینیو اغلب از کلمات کوتاه استفاده می‌کند.
سرمربیان ممکن است دلیل قانع کننده‌ای برای نفرت از این کار داشته باشند. تجزیه و تحلیل یک گل یا یک اتفاق، درست چند دقیقه پس از کسب یک نتیجه بد، مهارتی است که در تعداد بسیار کمی از مشاغل دیده می‌شود. نظرات سرمربیان اغلب روشنگرایانه است و تحلیل بازی فقط یک بخش از آن به نظر می‌رسد. بهانه‌تراشی می‌تواند بخشی از سبک مدیریتی آن‌ها باشد و این روش، علاوه بر رساندن پیام به طرفداران، یک نوع رفتار با بازیکنان محسوب می‌شود. آیا توجه دیگران را از تیم‌شان منحرف می‌کنند؟ آیا مسئولیت نتیجه را به دوش بازیکنان می‌گذارند؟ از دیدگاه دیگر، این می‌تواند فرصتی برای تخلیه ناامیدی از برنامه‌ریزی، آسیب‌دیدگی، تصمیمات داوری و همه بهانه‌های معمول باشد. برای دانستن این که مربیان از چه چیزی انتقاد می‌کنند و کدام یک بیش‌تر بهانه می‌گیرند، نظرات همه سرمربیان لیگ برتر در چهارصد و نود و دو مصاحبه پس از باخت یا تساوی در طول هر بازی لیگ در فصل 2022-2021 جمع‌آوری شده است.
چلسی در ماه‌های ابتدایی فصل قبل برای کسب عنوان قهرمانی رقابت می‌کرد و حتی به فینال هم جام حذفی و هم جام اتحادیه انگلستان رسید؛ با این همه، توماس توخل در صدر جدول بهانه‌گیری مربیان قرار دارد. توخل در نوزده مصاحبه بعد از بازی پس از کسب نتیجه تساوی یا شکست، یازده بار عوامل بازدارنده را مطرح کرد و با آمار 57.9 درصد شکایت صدرنشین شد. کرونا با سه بار استفاده، مهم‌ترین علت مورد علاقه او برای بهانه‌گیری بود. او هم‌چنین تصمیمات داوری (دو بار)، شانس (دو بار)، عملکرد بازیکنان (دو بار)، خستگی (یک بار) و حتی ورزشگاه استمفوردبریج (یک بار) را مقصر دانست!
در ادامه، جدولی تقدیم شما می‌گردد که حاوی رتبه‌بندی مربیان شاغل در لیگ برتر جزیره بر اساس بهانه‌گیری‌های آن‌ها می‌باشد:
1- توماس توخل از چلسی: 57.9 درصد
2- میکل آرتتا از آرسنال: 55.5 درصد
3- دانیل فارکه از نوریچ سیتی: 54.5 درصد
4- دین اسمیت از استون ویلا و نوریچ سیتی: 48.4 درصد
5- رافائل بنیتس از اورتون: 46.7 درصد
6- فرانک لمپارد از اورتون: 46.2 درصد
7- ادی هاو از نیوکاسل: 42.9 درصد
8- دیوید مویس از وستهام: 41.7 درصد
9- شان دایچ از برنلی: 40.7 درصد
10- رالف رانگنیک از منچستر یونایتد: 40.0 درصد
11- استیون جرارد از استون ویلا: 37.5 درصد
12- یورگن کلوپ از لیورپول: 33.3 درصد
13- کلودیو رانیری از واتفورد: 33.3 درصد
14- رالف هازنهوتل از ساوتهمپتون: 32.3 درصد
15- برونو لاژ از وولورهمپتون: 29.2 درصد
لیدز یونایتد به عنوان باشگاه متعهد به بازی جوانمردانه و اخلاق ورزشی شناخته شده است. جسی مارش و مارچلو بیلسا کم‌تر از دیگران (چهار مورد در سی و یک بازی) عوامل خارجی را مقصر دانستند. این دو مربی به همراه توماس فرانک، سرمربی برنتفورد هیچگاه از داوری شکایت نکردند. بیلسا در سه مورد هم از مصدومیت در تیمش شاکی بود. آنتونیو کونته، سرمربی تاتنهام با آمار 15.4 درصد بهانه‌گیری، آرام‌ترین سرمربی در میان سرمربیان شش تیم بزرگ لیگ برتر موسوم به 'بیگ سیکس' است. این در شرایطی است که به طور مثال حریف او، میکل آرتتا در شمال لندن تقریبا چهار برابر این مربی ایتالیایی بهانه می‌گیرد!
یورگن کلوپ به درست یا اشتباه به دلیل مقصر دانستن عوامل خارجی پس از شکست لیورپول شهرت دارد. فهرست این عوامل جالب است؛ از جمله باد، خشکی زمین، دسیسه‌های مجری تلویزیونی و پاهای سرد آلیسون بکر (دروازه‌بان برزیلی این تیم)!
البته قضاوت تنها بر اساس اطلاعات فصل گذشته به نتیجه درستی نمی‌رسد. کلوپ با 33.3 درصد بهانه‌گیری و در بین بیست و نُه مربی در رده دوازدهم قرار می‌گیرد. نکته قابل توجه در مورد لیورپول این است که در این فصل تنها نُه بازی داخلی را با تساوی یا شکست به پایان برده است. در فصل 2021-2020 که در آن لیورپول بیست بازی را مساوی کرد یا باخت، آمار بهانه‌گیری کلوپ 34.4 درصد بود.
تصميمات داوری در فصل گذشته شصت و هفت بار در سراسر ليگ برتر مورد بهانه قرار گرفت. این موضوع در اوایل دسامبر به اوج خود رسید؛ زمانی که دیوید مویس، برونو لاژ، دین اسمیت، ادی هاو و استیون جرارد، داوران را به خاطر نتایج هفته شانزدهم سرزنش کردند. اسمیت که فصل را در استون‌ویلا شروع کرد و بعد از اخراج از این تیم به سرعت توسط نوریچ استخدام شد در یازده مورد از تصمیم داور شاکی بود. شان دایچ با شش بار و برندان راجرز با پنج بار از تصمیم داوران شاکی بودند. عملکرد بازیکنان دلیل دوم بهانه‌گیری سرمربیان هستند. البته سرمربی همیشه می‌تواند از عملکرد تیمش انتقاد کند؛ بنابراین در آمارهای مربوط به این 492 بازی فقط مواردی در نظر گرفته شده است که سرمربی به دنبال مبرا کردن خودش از مسئولیت می‌پردازد. این موضوع به دو صورت متصور است؛ یا سرمربی ادعا می‌کند که تیمش تاکتیک‌ها را اجرا نکرده یا به یک خطای فردی اشاره کند که برای تیمش به قیمت از دست دادن بازی تمام شده است. استیون جرارد، سرمربی استون ویلا، تقریباً نیمی از بهانه‌هایش را به گردن بازیکنانش می‌اندازد و این عامل را دوست دارد. رالف رانگنیک، سرمربی سابق منچستر یونایتد به این عامل علاقه داشت و سه بار در هفته‌های پایانی فصل از آن استفاده کرد. آسیب‌دیدگی و بیماری با 12.3 درصد، شانس با 7.4 درصد و کرونا با 4.3 درصد سایر عوامل بهانه‌گیری سرمربیان بوده است.
یکی دیگر از جنبه‌های جالب توجه این تحقیق این است که زمان‌بندی بروز ناامیدی مدیران را در طول فصل ترسیم می‌کند. در فصل گذشته، دسامبر بدترین ماه بود و به طور میانگین شش بهانه در هر هفته این ماه ثبت شد. البته این موضوع به دلیل آشفتگی خاص در آن ماه بود. شیوع کرونا بر بسیاری از مسابقات تاثیر داشت و برنامه فشرده طبیعتا منجر به غیبت‌های بیش‌تر همراه با مصدومیت شد. با نزدیک شدن به پایان فصل و به دلیل استرس‌های مربوط به کسب قهرمانی، صعود به رقابت‌های اروپایی و سقوط به لیگ پایین‌تر، آمار دوباره افزایش یافت.
با تمرکز بر این فرض اساسی که سطح بالاتر استرس باعث می‌شود سرمربیان بیش‌تر بهانه بگیرند، این داده‌ها می‌تواند به نشان دادن این که تکرار عناوین یا فرار از سقوط استرس‌زاست، کمک کند. مقایسه شش تیم بزرگ لیگ برتر با شش همتای انتهای جدولی خود تصویر جالبی را ارائه می‌کند. شش سرمربی اول احتمالا 38.8 درصد از مواقع پس از باخت یا تساوی شکایت و اعتراض می‌کنند؛ در حالی که این رقم برای سرمربیان تیم‌های نامزد سقوط 34.7 درصد است.
9404
