پایگاه خبری فوتبالی- در دادگاه عالی ورزش پرونده‌هایی مربوط به فوتبال ایران تشکیل می‌شود که فقط هزینه به همراه دارد.
در پرونده‌های بین‌المللی، وقتی باشگاه‌های ایرانی محکوم می‌شوند، با علم به اینکه این محکومیت قانونی بوده، صرفا برای خرید زمان، پرونده را به CAS می‌برند تا شاید چند ماه از ضرب‌الاجل پرداخت پول در امان باشند. این کار شاید در ظاهر کار بدی تلقی نشود اما وقتی می‌دانیم که باشگاه مذکور با علم به اینکه باز هم محکوم خواهد شد و صرفا برای خرید زمان به CAS رفته و هزینه‌های زیادی به خاطر این موضوع متحمل شده، کمی باید به خرد مدیران باشگاه شک کرد.
البته در طی کردن راه دادگاه CAS صرفا به محکومیت از سوی بازیکن و مربی خارجی بسنده نمی‌شود؛ بررسی پرونده‌ها نشان می‌دهد که عملا بر سر هر موضوعی، فوتبال ایران پرونده‌ای در CAS دارد. از ۳ بر صفر شدن یک بازی بر اساس قوانین فوتبال ایران گرفته تا همین مورد آخیر که اعتراض باشگاه استقلال به خاطر حذف از آسیا بود. شاید حکم ۳ بر صفر یک بازی برای یک باشگاه بسیار سنگین باشد یا حذف استقلال از آسیا برای این باشگاه قابل تحمل نباشد اما وقتی می‌دانیم که ادله جدیدی برای اثبات اینکه در حق ما ظلم شده نداریم، به راستی چرا باید میلیاردها تومان خرج کنیم و به CAS برویم؟ آیا بهتر نیست به جای مراجعه به دادگاه عالی ورزش و استخدام وکلای خارجی، سعی کنیم با درس گرفتن از این پرونده‌ها، ایرادهای حقوقی را برطرف کنیم تا در آینده باز هم در مراجع پایین‌تر از CAS محکوم نشویم؟
6641
