پایگاه خبری فوتبالی- قهرمانی چلسی در جام باشگاه‌های جهان، علیرغم برگزاری با تعداد تیم‌های محدود و قهرمانی‌های مکرر نمایندگان اروپا، برای این باشگاه اتفاق بسیار مهمی به‌حساب می‌آید.
به گزارش فوتبالی، در جهان فوتبال کمتر پدیده‌هایی به اندازه جام باشگاه‌های جهان از نظر فرهنگی این‌چنان گسترده اند. به طور مثال، ده‌ها هزار هوادار پالمیراس به ابوظبی سفر کردند و فینال مقابل چلسی، به عنوان یکی از بزرگ‌ترین بازی‌های این تیم در سال‌های اخیر، را از نزدیک تماشا کردند. (فراموش نکنیم، تیم برزیلی قهرمان دو دوره اخیر لیبرتادورس است)
چلسی قطعاً این موفقیت را جشن می‌گیرد و در واقع جشن گرفته است. این تنها جامی بود که باشگاه کسب نکرده بود و به‌عنوان آخرین باشگاه اروپایی که در سال 2012 موفق به کسب قهرمانی این جام نشدند، همواره یک حس کار ناتمام برای این باشگاه وجود داشت. مطمئناً این قهرمانی برای چلسی کار ساده‌ای نبود، هرچند این موضوع شاید گواه وضعیت نه‌چندان خوب تیم در این روزهاست. چلسی در چند ماه گذشته پرنوسان بوده است و غیبت سرمربی، توماس توخل (که تنها چند ساعت قبل از شروع بازی فینال از قرنطینه خود در کووید-19 برگشته‌بود) نیز در شرایط چلسی در این رقابت‌ها تاثیر گذار بود. به‌طور مثال کای هاورتز و روملو لوکاکو، که خط‌حمله چلسی را تشکیل دادند، شبیه دو بازیکنی بودند که برای اولین بار همدیگر را ملاقات کرده‌اند.
پالمیراس در دیدار پایانی قصد داشت چلسی را شکست دهد، اما شاگردان توخل در اکثر دقایق بازی مالکیت را برعهده داشتند. باوجود اینکه از مالکیت توپ خود موقعیت خاصی ایجاد نکردند، اما نهایتا در نیمه‌دوم توسط لوکاکو به گل رسیدند. برتری آبی‌ها دوام زیادی نداشت و با خطای هند تیاگو سیلوا در محوطه جریمه، رافائل وِیگا از روی نقطه پنالتی کار را به تساوی کشاند. درحالی‌که بازی به وقت‌های اضافه رفت و تصور می‌شد که قهرمان جام باشگاه‌های جهان در ضربات پنالتی مشخص می‌شود، زننده گل قهرمانی چلسی در فینال لیگ‌قهرمانان‌اروپا، کای هاورتز، در دقیقه 117 با گلزنی از روی نقطه پنالتی حکم قهرمانی تیمش را امضا کرد.
9719
