پایگاه خبری فوتبالی- یک: این یک واقعیت تلخ در فوتبال ماست که تیمها از درآمدشان بیشتر خرج می‌کنند و بدهی روی بدهی می‌گذارند.
دو: حلقه گمشده در این بین سؤال نکردن است که چرا و با چه منطقی بازیکن می گیرید و حلقه گمشده تر پاسخگو نبودن مدیران و سرمربیان است.
سه: دو سال پیش مطلبی کار کردیم با این تیتر که تمام رتبه‌ها در لیگ غیر واقعی است، چون تیمهای ما اندازه جیبشان خرج نمی‌کنند و هیچ شفافیتی وجود ندارد. پس از دو سال آش همان آش است و کاسه همان کاسه!
چهار: بسیاری از خریدها بیشتر از آنکه فنی باشد محصول چشم و هم چشمی و برای ساکت کردن افکار عمومی است.
پنج: بستن پنجره یعنی کاری که فیفا انجام می‌دهد ، اما در فدراسیون فوتبال ایران با دو تلفن و لابی و سفارش پنجره ها باز می شود تا باشگاههای بدهکار ، بدهکارتر شوند. نمونه‌اش باشگاه استقلال خوزستان که با پنجره بسته بازیکن گرفته طوری که فیفایی‌ها کپ کرده‌اند و دارند سرشان را به دیوار می‌کوبند!
شش: زیاد خریدن هنر نیست، همیشه کیفیت مهمتر از کمیت است. این فقط در فوتبال صدق نمی‌کند، در زندگی عادی ما هم همین است.
هفت: برای فوتبالی که حق پخش در آن داده نمی‌شود خصوصی سازی چه توجیه اقتصادی دارد؟ ارزش استقلال و پرسپولیس از رقمی که اعلام کرده‌اند خیلی بیشتر است البته در یک سیستم و ساختار درست. باور کنید با روش فعلی دوزار هم نمی‌ارزند.
هشت: سال آینده همین بازیکنانی که امسال از تیمهایشان جدا شدند پرونده به دست پشت در ای اف سی ایستاده‌اند تا دوباره مانع حرفه ای شدن تیمهایشان شوند و بی آنکه پرده‌ای کنار بزنند پنجره تیمهای سابقشان را می‌بندند.
نه: الان هواداران تیمها از جذب بازیکنان خوشحالند اما همین بازیکنان اگر برای گرفتن قرارداد امروزشان شکایت کنند فحش و ناسزا رهسپار آنها می‌شود.
ده: در فوتبال ایران تا ساختار معیوب و سیستم غلط باشگاهداری اصلاح نشود ده سال بعد هم وضع همین است و تازه به مراتب هم بدتر از همین است!
پیمان خنافری/ پایگاه خبری فوتبالی
