پایگاه خبری فوتبالی – اسون گوران اریکسون یکی از مهم‌ترین مربیان دنیای فوتبال است که توانسته افتخارات زیادی کسب کند. او در سال ۱۹۸۴ سرمربی رم شد،سپس فیورنتینا و سمپدوریا و در نهایت روزهای پرافتخاری با لاتزیو داشت.
به گزارش فوتبالی، سایت coachesvoice در مقاله‌‌ای به بررسی روزهای پرافتخار او در فوتبال ایتالیا پرداخته و از زبان خود او مطالبی جالب را بیان کرده است. قسمت دوم این مطلب را با هم می‌خوانیم:
«بابت حضورم در لاتزیو همیشه از بلکبرن ممنونم. از ۱۹۷۷ برای ۳ سال و نیم در لاتزیو بودم. ۷ جام بردیم و فوق‌العاده بودیم. بسیاری از بازیکنان که آن‌جا بودند تا تغییر دادم زیرا حس می‌کردم ذهنیت درستی ندارند. سینیوری یکی از آن‌ها بود. او کاپیتان لاتزیو یک گلزن خوب بود اما سال‌ها بود در این تیم موفقیتی نداشت و مثبت هم نبود. فکر می‌کرد چیزی برنده نمی‌شویم و من هم او را تغییر دادم. به رئيس گفتم باید سینیوری را به فروش برسانیم و او جوری برخورد کرد انگار دچار حمله قلبی شده. «شوخی می‌کنی؟ امکان ندارد. او پادشاه یک شهر است» گفتم او برای قهرمانی مناسب نیست و هر روز به مدیر می‌گفتم «او را بفروش!»
سینیوری به فروش رسید و هوادارن از من متنفر شدند. در انتهای هفته‌ای که به اودینزه باختیم به فروش رسید و من نمی‌توانستم در جلسه بعدی تمرین حضور پیدا کنم زیرا هواداران مانع می‌شدند. پلیس هم نتوانست کاری کند. هواداران از دیوارها بالا می‌رفتند و تمرینی برگزار نشد. چند ماه بعد ما اولین جام خود را (جام حذفی) برنده شدیم و پس از مدتی ۶ جام دیگر بردیم. دیگر کسی درباره سینیوری صحبت نمی‌کرد.
بازیکنان فوق‌العاده‌ای جذب کردیم. ورون، میهایلوویچ و مانچینی. تیم‌مان برنده بود. فصل ۹۹-۲۰۰۰ را پیوسته و معمولی شروع کردیم اما همیشه فکر می‌کردم می‌توانیم قهرمان شویم. سال پیش از آن باید برنده می‌شدیم اما نشدیم. امتیازات کمی نسبت به یووه داشتیم اما به بازیکنانم می‌گفتم می‌توانیم قهرمان شویم. نمی‌دانستم چند نفر از آن‌ها فکر می‌کردند این اتفاق ممکن است. رئيس می‌گفت همه چیز از دست رفته و من می‌گفتم نه هنوز فرصت برای برنده شدن وجود دارد.
از فوتبال خوب بازی کردن رسیدیم به فوتبال عالی بازی کردن. بازی‌های خوب زیادی را بدون شکست انجام دادیم و دائما برنده می‌شدیم. یوونتوس هم به مشکل برخورد.
در پایان همه چیز در بازی نهایی مخص می‌شد. ما مقابل رجینا بازی داشتیم و ۳-۰ برنده شده بودیم اما در صورتی قهرمان می‌شدیم که یوونتوس پروجا را شکست نمی‌داد. بین دو نیمه بازی یوونتوس آن‌قدر باران شدید بود که بازی به تاخیر افتاد. داور بازی کولینا بود. یوونتوس ۱-۰ عقب بود و درخواست می‌کرد بازی از ابتدا در یک روز دیگر برگزار شود اما کولینا می‌گفت صبر می‌کنیم. او داور قدرتمندی بود و فکر نمی‌کنم شخص دیگری به یوونتوسی‌ها چنین حرفی می‌زد.
بازی ادامه یافت و ما از رختکن به رادیو گوش می‌دادیم. یوونتوس نتوانست گل بزند و ما قهرمان شدیم. یک قهرمانی عجیب برای لاتزیو. روی بی‌نظیری برای هواداران بود.
آن تیم بازیکنان زیادی داشت که می‌توانستند در هر بازی برنده شوند. میهایلوویچ یکی از آن‌ها بود وکه یکی از بهترین چپ پاهای دنیا بود. ندود، مانچینی، ورون و سالاس... همه آن‌ها گل می‌زدند. آن تیم یک رهبر نداشت. ۱۱ رهبر داشت. به آن بازیکنان نگاه کنید که هر کدام چه کاری انجام می دهند. مانچینی یک مربی بزرگ شده و سیمئونه هم به همین ترتیب. ورون، آلمیدا و نستا هم مربی شده اند. آن‌ها در تیم ما بودند و باور داشتند می‌توانیم قهرمان شویم.
سندی بر ذهنیت قوی آن‌ها زمانی که قهرمان جام حذفی شدیم رخ داد. روز یکشنبه قهرمان لیگ شدیم. پنجشنبه همان هفته، دیدار برگشت کوپا ایتالیا بود. مقابل اینتر بازی می‌کردیم و روز دوشنبه یا سه شنبه تمرین نکرده بودیم زیرا تمام شهر مشغول جشن شده بودند. لیپی سرمربی اینتر بود و به من گفت: «حالا که شما همه چیز را برده‌اید بگذار ما برنده شویم» اما من گفتم: شرمنده‌ایم. شما برنده می‌شوید زیرا ما اصلا خوب آماده نشده‌ایم.
روز قبل از بازی در رختکن گفت: اگر شما حرفه‌ای هستید به زمین بروید و بجنگید. آن‌ها رفتند و برنده شدند.
آن، واقعا ذهنیت برنده بود. بازیکنان به زمین رفتند و جام را کسب کردند. زمانی به لاتزیو رفتم که فکر برنده شدن در این باشگاه نبود و اتفاقاتی که در آن سال‌ها رخ داد زیبا بود. من آن قهرمانی را بیشتر از کسب جام به خاطر شیوه‌ای که آن را به دست آوردیم با ارزش می‌دانم.»
1101
