گزارش فنی/ همه امید فکری به اسماعیلی است؛ اگر نشود سخت می شود!

 پایگاه خبری فوتبالی- مجتبی جباری؛ این نامی است که برای هر هوادار استقلال فقط یک معنا در زمین فوتبال داشت: گل. 

به گزارش فوتبالی، اینکه شماره 8 یاغی بود و عاصی و این لغات، همگی برای خارج از زمین چمن بود. روی چمن، شماره 8 نابغه ای تمام عیار بود که ریتم بازی استقلال با او هماهنگ می شد. مردی که در تمامی قهرمانی های لیگ برتری استقلال، الماس درخشان مرکز زمین آبی ها بود و وقتی صاحب توپ می شد، روی سکوها همه آماده می شدند که برای جشن گل از جای شان بلند شوند. و استقلال درست از روزیکه جباری را به آسانی  (با یک بیانیه مشمئزکننده و تلخ پس از اتفاقات زشت شب قبلش) از دست داد، دیگر نتوانست جای خالی او را پر کند و شاید به همین دلیل است که همه این سالها دور از قهرمانی بوده و حتی یک بار هم به آن نزدیک نشده است. 

 استقلال در تمامی سالهای حضورش در لیگ برتر، یک تبصره ویژه برای روزهای نبودن جباری داشت: تکیه روی ارسال های خسرو حیدری، نگاه به پرتاب های دست علی علیزاده، داشتن ماکتی شبیه جباری به نام جان واریو و درنهایت رسیدن به ماشین های دوگانه سوزی که خوب دفاع می کردند و بهتر گل می زدند یعنی ابراهیمی و کریمی. و حالا استقلال فکری، نه تنها جباری ندارد که تبصره ویژه ای هم در دستش نیست تا با تکیه بر آن، خلا بازیساز را پر کند. 

 در این بحران است که فکری و کادر فنی اش روی فرشید اسماعیلی حساب ویژه ای باز کرده اند؛ بازیکنی که البته در این چند سال اخیر، زبانش بیشتر از ساق پاهایش فعال بوده و کمتر روی چمن، خودش را نشان داده است. بازیکنی قرار است همه گره های کور مرکز زمین استقلال را باز کند و لقمه های مناسب برای مهاجمان بگیرد که تمام فصل قبل را با 2 گل و 2 پاس گل سپری کرد آنهم در استقلالی که استراماچونی ساخته بود. 

 استقلال به دلیل چیدمان بازی اش کمتر موقعیت می سازد؟ می توان به این سوال پاسخ مثبت داد. علاقه ویژه فکری، نباختن است و نه، بردن. به همین دلیل است که چیدمان 2-4-4 را به صورت لوزی نمی چیند و ترجیح می دهد با دو هافبک تقریبا دفاعی و به صورت «فلت» بازی کند (سوای برخی بازیها که استقلال مثلا 3-3-4 هجومی بازی می کند مثل رویارویی با شهر خودرو). استقلال فکری، ریگی را دارد و در کنار او حتما باید به باقری یا مهدی پور بازی بدهد تا عیار دفاعی اش پایین نیاید. در این حالت، برای استقلال در مرکز زمین تنها 2 بازیکن باقی می ماند که باید به کناره ها متمایل شوند و به همین دلیل است که در استقلال لیگ بیستم، کمتر خبری از پاس عمقی بوده (جز پاس عمقی شجاعیان در اولین تماسش با توپ برابر پیکان، مورد خاصی دیگری در این فصل دیده شده؟). راس هجومی لوزی در چیدمان 2-4-4 دیاموند، نزدیک ترین بازیکن به خط حمله و مهاجمان است؛ پستی که اسماعیلی و رضاوند توانایی بازی در آن را دارند و اصولا در این پست، بهترین بازی شان را نمایش داده اند. اما هر دو نفر مجبورند به کناره ها متمایل شوند تا برتری عددی در دو سمت خط طولی ایجاد شود. 

 استراماچونی با تغییر سیستم، معضل نداشتن بازیساز را حل کرد. او با آرایش 2-5-3، یک هافبک بیشتر در دو چهارم میانی قرار می داد که وظایف همه دیگر هافبک ها را داشت. علی کریمی، هافبک آزاد استقلال استراماچونی بود که عقب تر از ریگی دیده می شد، در محوطه جریمه رقبا دیده می شد، در دو سمت خط طولی دیده می شد و اصولا در همه جای زمین، ردپای شماره 6 محسوس بود و کریمی هم دقیقا «انگ» ایفای چنین نقشی در بازی استقلال بود. ریگی می جنگید، میلیچ و غفوری در دو سمت خط طولی بودند، کریمی همه فن حریف بود و استقلال در این میان، یک هافبک دیگر هم داشت مثل شجاعیان یا رضاوند یا اسماعیلی که جای خالی بقیه را پر می کرد.  

 استقلال فعلا به اسماعیلی برای باز شدن تمامی درب های بسته چشم دوخته ولی اگر شماره 8، همانی باشد که در این یکی، دو فصل دیده ایم (که به احتمال خیلی زیاد، هست)، شاید بهتر باشد فکری به تغییر چیدمان تیمش فکر کند؛ استقلال تیمی نیست که مثل نساجی و شیرین فراز برای نباختن ساخته شده باشد و اینطور بازی کند؛ فکری هر چیزی را که نداند، این را خوب می داند که استقلال همیشه باید برای برنده شدن بازی کند حتی اگر سلول های خاکستری مغز سرمربی اش، دستور دیگری داشته باشد. 

گزارش از علیرضا خطیبی/ پایگاه خبری فوتبالی

6641