خبرگزاری فوتبالی- بخش رسانه فدراسیون فوتبال استرالیا در سالگرد مسابقه تاریخی این تیم مقابل ایران، گفتگوی دو بازیکن افسانه ای این کشور را تبدیل به گفتگویی دیدنی کرده است.
به گزارش فوتبالی و به نقل از ورزش سه، در دو سوی این میز مارک بوسنیچ دروازه بان سابق تیم ملی استرالیا و ریل راسیچ سرمربی مشهور ساکاروز در سال ۱۹۷۴ نشسته اند. راسیچ مربی ای است که اگر سری به رسانه های ایرانی در سال ۱۳۵۳ (۱۹۷۴ میلادی) بزنید، مطالب بسیار از او و تاکتیک های روانی اش نوشته شده است. او تیم ملی استرالیا را با خود به جام جهانی ۱۹۷۴ مونیخ برد؛ آن ها در آخرین بازی انتخابی در کشورشان ایران را ۳-۰ شکست دادند و در شرایطی که ایران با دو گل زودهنگام پرویز قلیچ خانی بخت خوبی برای جبران نتیجه داشت، در نهایت این اتفاق رخ نداد تا استرالیا باوجود شکست دو هیچ به جام جهانی صعود کند. نام این مربی در تالار افتخارات فوتبال استرالیا ثبت شده است.
حالا بوسنیچ و راسیچ گپی دوستانه درباره بازی ایران می‌زنند؛ مسابقه ای که تبدیل به یک کابوس بزرگ برای هر دوی آن ها شده و اگرچه بوسنیچ کمی سرزنده تر و شاداب تر صحبت می‌کند و به سوالات پاسخ می‌دهد؛ انگار که آن غم بزرگ را پشت سر گذاشته است.
این مصاحبه را بخوانید:
بوسنیچ: یادم می‌آید که به هری کیول و مارک ویدوکای جوان که هر دو در رختکن بسیار غمگین بودند، گفتم هی! نگاه کن. حتی ممکنه دفعه بعد نه اما بالاخره یک بار دیگه شما این کار رو انجام خواهید داد و یک صعود عالی رو به جام جهانی تجربه خواهید کرد.
راسیچ: بله! اون‌ها انجامش دادند!
بوسنیچ: همینطوره.
راسیچ: این یک باور بزرگه.
بوسنیچ: اما من واقعا چنین چیزی به اون ها نگفتم (خنده)
* در این لحظه راسیچ کتابچه ای را که برای دیدار ایران - استرالیا در سال 1997 منتشر شده بود را نشان بوسنیچ می‌دهد، مجله ای که یک تصویر دو صفحه ای را از ستاره آن روزهای تیم ملی استرالیا را در خود دارد.
بوسنیچ: موقعی که این بازی برگزار می‌شد، کجا بودی؟
راسیچ: من بین کِمی مک کی و جان کوزمینا در جایگاه ویژه نشسته بودم. بعد از این که قبل از شروع مسابقه ما رو سوار رولزرویزهای مجللی کردند و در استادیوم چرخوندند، انگار که در هالیوود بودیم! این را واقعا می‌گویم. اون روز استادیوم ملبورن کریکت گراند فوق العاده بود.
* در اینجا راسیچ می‌گوید که پیش از شروع مسابقه و در حاشیه نشست مطبوعاتی، بحث هایی درباره نحوه انتخاب بازیکنان وجود داشت.
راسیچ: من از تری ونبلز (سرمربی انگلیسی استرالیا) سوال کردم، چرا میلان ایوانوویچ در تیم حضور ندارد؟
بوسنیچ: میلان ایوانوویچ از نظر من باید در این بازی به میدان می‌رفت، به خصوص در بازی دوم چون چه او از نظر روحی شرایط خیلی خوبی داشت و می‌تونست با آلکس توبین (کاپیتان تیم ملی استرالیا) به زمین بره و ترکیب خوبی رو ایجاد کنه.
راسیچ: وقتی تیم 2-0 جلو افتاد، شرایط فوق العاده به نظر می‌رسید، چه حسی به شما دست داد وقتی تور دروازه (توسط پیتر وور) پاره شد و در بازی وقفه اتفاق افتاد.
بوسنیچ: از نظر من وقتی ما به زمین برگشتیم، فکر می‌کنم سرمربی تیم ملی ایران تغییرات جالب توجهی در ترکیب تیم ایجاد کرده بود و اونا بازی رو بالاتر از قبل آغاز کردند. اونا تیمشون رو در خط هافبک یکم بالاتر آوردند، در حالی که ما کمی خسته شده بودیم و انرژی مان تحلیل رفته بود و به نظرم وقتش بود که تغییراتی در تیم ایجاد شود. تری ونبلز یکی از بزرگترین سرمربیانی است که من می‌شناسم و زیر نظرش کار کردم اما اگرچه گفتنش راحته ولی من فکر می‌کنم باید این اتفاق می‌افتاد. شاید به این دلیل که بعضی از بازیکنا دیگه داشتن به فرانسه (میزبان جام جهانی) فکر می‌کردن، چرا که فقط 15 دقیقه به پایان بازی باقی مونده بود. این چیزی بود که باعث شد ما تمرکزمان را از دست بدیم؛ جشن گرفتن زودهنگام در زمین غیر ضروری و بعد اونا گل زدن.
راسیچ: وقتی گل اول اونا به ثمر رسید، جیمی مک کارتی گفت بر باد رفتیم! و من می‌تونستم اشک هاش رو ببینم. بعد به جان کوزمینا نگاه کردم که ما به او مرد آهنی می‌گفتیم و من همیشه چنین تصوری درباره ش داشتم اما دیدم اونم گریه می‌کنه!
بوسنیچ: یک گریه واقعی و مردونه!
بوسنیچ بحث را ادامه می‌دهد: با این حال من فکر می‌کنم رخ دادن هرچیزی یک دلیلی دارد.
بوسنیچ: البته من فکر می‌کنم هر چیزی یک حکمتی داره اما من در اون زمان برای بازیکنان مسن تر خیلی احساس تاسف کردم همینطور برای بازیکنانی که تازه در مسیر شروع پیشرفتشون بودند و هنوز به عنوان بازیکن حرفه ای شناخته نشده بودند. خود من اون‌موقع جام هام رو برده بودم و داشتم در یک سطح بالا بازی می‌کردم و حتی قرار بود سه روز دیگه برای باشگاهم بازی کنم. بنابراین من این شکست رو خیلی سریع پشت سر گذاشتم اما خیلی از بازیکن ها نتونستند این کارو کنند و این علت ناراحتی و تاسف من برای اونا بود.
راسیچ: مردمی که ورزشگاه را ترک میکردند اغلبشون گریه میکردند. من هرگز چنین چیزی رو تو زندگیم ندیده بودم. من هرگز چنین چیزی رو تو هیچ استادیومی در دنیا و زندگیم ندیده بودم. اینکه یک ملت تا این حد عمیقا درگیر یک بازی بشن. استرالیا همیشه به اون یازده بازیکنی که داخل زمین بودند افتخار خواهد کرد و در این زمینه هیچ تردیدی نیست اگرچه که خیلی از شما تو خارج از کشور بازی می‌کردید.
بوسنیچ مصاحبه را اینطور تمام می‌کند: اگه نظر خدا به این باشه که شما برای دریافت چیزی آماده هستید آن چیز نصیب شما خواهد شد اما من فکر کنم که ما این آمادگی را نداشتیم، پس صعود برای ما اتفاق نیفتاد.
1984
