خبرگزاری فوتبالی- یک روزنامه ورزشی عکس وریا غفوری، کاوه رضایی و بختیار رحمانی را با لباس کردی روی جلدش زده بود. سه بازیکن کرد استقلال تهران که در یک برهه کوتاه کنار هم برای این تیم توپ زدند و بعد هر کدام مسیرهای متفاوتی را طی کردند.
به گزارش فوتبالی و به نقل از ایران‌ورزشی، وریا خودش را در شمایل یک بازیکن و ستاره اجتماعی و کاپیتان در استقلال ماندگار کرد، بختیار مثل یک مروارید لغزید و در اعماق اقیانوس فوتبال چنان از چشم‌ها دور شد که انگار نه انگار هنوز 28 سالش است و کاوه رضایی به یک گلزن در اروپا تبدیل شد؛ بازیکنی که الان با شش گل زده در پنج بازی برای کسب عنوان آقای گلی لیگ بلژیک خیز برداشته است.
کاوه در 17 سالگی توانست اعتماد مجید جلالی را جلب کند و بعد از بازی برای تیم ملی نوجوانان به جمع بزرگسالان فولاد پیوست اما غلامرضا رضایی، آرش افشین و رضا نوروزی که در دوران طلایی‌شان به سر می‌بردند مجالی به کاوه جوان نمی‌دادند. این یکی از دشواری‌های تکراری کاوه رضایی است که همیشه برای راهیابی به ترکیب باید با بازیکنان به مراتب نامدارتر از خود بجنگد. بعد از یک مصدومیت در فولاد به تهران آمد و با سایپا قرارداد بست و عملکرد متوسطی در سه فصل داشت اما وقتی به ذوب‌آهن پیوست درخشش آغاز شد. کسب دو عنوان قهرمانی در جام حذفی زیر نظر یحیی گل‌محمدی بهترین عملکرد تیمی او تا امروز است. او مسیری را طی کرد که این روزها ارسلان مطهری طی می‌کند. کاوه رضایی تنها یک سال برای استقلال بازی کرد اما گل او در پیروزی 2-3 مقابل پرسپولیس باعث شد در قلب هواداران این تیم خانه کند و هنوز هم در ویکی‌پدیا عکس شادی پس از این گلش موجود است.
بازیکنی که می‌توانست کماکان در استقلال بماند و به محبوبیت بیشتری دست پیدا کند سفر اروپایی‌اش را با شارلروا آغاز کرد. جایی که امیدوار بود بعد از سال‌ها بازی در تیم‌های پایه فوتبال ایران بتواند در تیم ملی هم بدرخشد اما علی‌رغم ارائه بازی‌های باکیفیت و گلزنی‌های سریالی، مهدی طارمی توانست در قلب کارلوس کی‌روش جایش را ثابت کند و کاوه باز هم دور ماند.
او حالا باز به فرم مطلوب برگشته است و می‌خواهد بازی‌های بیشتری برای تیم ملی انجام بدهد اما کرونا و بلاتکلیفی تیم ملی باعث شده که کماکان از کاوه در پیراهن تیم ملی تصاویر ماندگار زیادی نداشته باشیم و تنها یک بازیکن درخشان باشگاهی بماند. اینکه آیا او زیر سایه رقبای خوب، ممتاز و باتجربه‌ای مانند سردار آزمون، مهدی طارمی، رضا قوچان‌نژاد، کریم انصاری‌فرد و ... قرار گرفت یا سبک بازی‌اش با آنچه کی‌روش می‌پسندید، جور در نمی‌آمد دو نکته متفاوت هستند. کی‌روش عموماً بازیکنان خارج‌نشین را حتی وقتی تیم نداشتند دعوت می‌کرد اما انگار همیشه جا برای کاوه تنگ بود. بازیکنی که هم روی زمین و هم هوا با هوشمندی به توپ ضربه می‌زند و حالا در 28 سالگی باز امیدوارانه به آینده نگاه می‌کند.
شاید بتوان کاوه رضایی را بازیکنی خوب در زمان بد عنوان کرد. او در عصری ستاره شد که دو رقیب سرسختش در دو لیگ پرتغال و روسیه در صدر جدول گلزنان ایستادند و حتی علی علیپور آقای گل لیگ هم راه چندانی به تیم ملی باز نکرد.
1984
