خبرگزاری فوتبالی- یک بار دیگر فیلم بازی پرسپولیس مقابل نساجی را PLAY کنید و از جزئیات نمایش دلپذیر بشار رسن لذت ببرید. شماره پنجی که مثل شماره 10 واقعی آن وسط با هر حرکت عمقی و پاسش دلربایی می‌کند و حتی روی چمن مصنوعی چشم‌ها را به خود خیره کرده است.
به گزارش فوتبالی و به نقل از ایران‌ورزشی، بشار رسن روز بازی با نساجی بهترین بازیکن تیمش یا به صورت کلی برترین بازیکن میدان بود. او مثل چند بازی گذشته در چینش خاص خط میانی پرسپولیس که بازیکنانش مثل یک مربع کنار هم قرار گرفته بودند نقش یک پلی میکر را به بهترین شکل ممکن ایفا کرد و شبیه موتوری بود که از حرکت نمی‌ایستاد. بشار با هر بار راه افتادنش خط دفاع حریف را به هم می‌ریخت و نقش اصلی را در پی‌ریزی حمله ایفا می‌کرد. با دقت در کیفیت پاس‌های او و حرکات تهاجمی و مرگبارش حتماً می‌توانید او را الماس خط میانی پرسپولیس بدانید بخصوص که با کنار هم قرار دادن نمایش‌های این بازیکن در چند بازی اخیر به صراحت می‌توان گفت او در بهترین دوران حضورش در پرسپولیس بسر می‌برد و شاید آماده‌ترین بازیکن این تیم بعد از دوران کرونا و تعطیلی چهار ماهه مسابقات باشد.
بشار رسن در حالی امروز این فوتبال دینامیک و مسحورکننده را ارائه می‌دهد که ظاهراً بدن او با آنچه در ذهن او می‌گذرد هماهنگی کامل دارد. بشار در حالی این حجم از آمادگی را طی بازی‌های اخیر به رخ کشیده که شاید چیزی حدود بیست روز بعد از بقیه نفرات تیم به تمرینات پیوست اما با یک هفته تمرین فشرده با مربی بدنساز تیمش به سطحی از توانایی رسید که در دیدار مقابل شاهین بوشهر و در شرایطی که تیمش با یک بازیکن کمتر از حریف باید برای برد می‌جنگید، ورق را به سود پرسپولیس برگرداند و تعویض طلایی یحیی لقب گرفت.
بشار مقابل فولاد هم خوب بود اما در مسجد سلیمان و قائمشهر مثل یک ستاره بازی کرد. فوتبالیستی خوشفکر، دونده و فعال که با هر بار نفوذش به دفاع حریف می‌توان انتظار خلق موقعیت و گل داشت.
نکته مهمی که در مورد بشار وجود دارد مربوط به ظاهر و فیزیک بدنی اوست. شاید در نگاه اول این پرسش به ذهن برسد که چرا با وجود بدن نه چندان عضلانی و قدرتمند کار را پیش می‌برد و با توپ از تنگناها عبور می‌کند؟
ویژگی فنی بشار چرخش سریع او همراه با توپ به سوی دروازه حریفان است؛ ویژگی که در بازی‌های فشرده فوتبال ایران کار دشوارتری هم به نظر می‌رسد. در واقع در فوتبال خودمان بازیکنان زیادی نداریم که بتوانند با چرخش سریع به سوی دروازه حریف تیم‌شان را در موقعیت حمله و برتر قرار دهند. اساساً مدافعان هم از این بازیکنان خوش‌شان نمی‌آید چون مواجهه رخ به رخ با بازیکنان نسبت به بازیکنی که پشت به دروازه قرار دارد کار به مراتب راحت‌تری است.
مهم‌ترین خصوصیت بشار شهامت حرکت مستقیمش به سمت دروازه حریفان است. کاری که شاید هافبکی مثل محسن مسلمان در پرسپولیس انجام نمی‌داد و این تفاوت برای تصمیم‌گیری در مورد ادامه همکاری برانکو با او در تیمش تأثیرگذار بود. محسن مسلمان هافبکی با توانمندی فوق‌العاده در ارسال پاس‌های تعیین‌کننده آن هم با زمانبندی کاملاً درست بود اما همواره دوست داشت در گوشه‌ای آرام قلمرویی مستطیل شکل و محدود برای خود ایجاد کند و از همان منطقه وظایفش را به سرانجام برساند اما در فوتبال امروز دنیا که مربیان از بازیکنان می‌خواهند حتی 0/2 درصد بیشتر از توان خود مایه بگذارند، چنین بازیکنانی جایی در ترکیب پیدا نمی‌کنند. همان گونه که بازیکنی با سطح توانایی امید نورافکن که غیر از ارسال پاس بلند و بازیسازی بلد است با هافبک‌های حریف دعوا کند و حتی گل هم بزند برای حضور در ترکیب سپاهان مسلمان را کاملاً پس می‌راند و نیمکت نشین می‌کند.
بشار رسن اما جایی در نقطه مقابل محسن مسلمان قرار می‌گیرد. بازیکنی با سطح بالایی از توانمندی در ارسال پاس و البته رعایت تایمینگ پاس دادن با یک ویژگی منحصر به فرد. زدن به قلب دفاع حریف همان کار ویژه‌ای است که بشار در تیم پرسپولیس و میانه میدان انجام می‌دهد و اینجاست که حتی مربی خودی هم نمی‌داند دقیقاً قرار است لحظه بعد چه اتفاقی بیفتد؛ مدافع حریف توی پای بشار می‌آید، ساختار دفاعی حریف به هم می‌ریزد و اینجاست که از قبل و کناره‌های دفاع می‌توان به حریف ضربه زد.
در تیم فعلی پرسپولیس غیر از بشار، بازیکن آماده دیگری به نام سیامک نعمتی هم از این ویژگی برخوردار است اما سیامک بیشتر با قدرت بدنی و عضلانی‌اش به قلب دفاع حریف می‌زند و توپ را پیش می‌راند و برعکس او، بشار بیشتر از ذهن و فکرش بهره می‌برد. در تیم پرسپولیس وجود چنین بازیکنانی به علاوه علیپور و امیری که از این خصوصیت بهره می‌برند باعث شده تا حریفان دچار سردرگمی شوند و همین یکی از نقاط برتری سرخ‌ها در مواجهه با حریفان‌شان بوده است.
در مورد بشار البته این ذهنیت وجود داشت که او در زمان توپ نداشتن خودش و تیمش به اندازه کافی نمی‌دود و در دفاع تیمی عنصر مفیدی نیست اما او در زمان دفاع عضو غیر فعالی نبوده و همواره حداقل نیمه فعال است. یعنی حتی اگر مثل کامیابی‌نیا یا نعمتی برای گرفتن توپ تلاش نکند حداقل جلوی توپ می‌ایستد و به ساختار دفاعی تیمش کمک می‌کند.
شاید تنها نقطه ضعف فوتبال بشار این باشد که به اندازه هافبک هجومی بهترین تیم فوتبال ایران گل نمی‌زند و با اینکه بلد است ضربات آخر خوب و دقیقی بنوازد اما همواره درصدد ارسال پاس و ساختن موقعیت برای دیگر بازیکنان است تا جایی که بعد از سه فصل حضور در جمع سرخ‌ها سه گل در کارنامه او روئیده است.
با وجود این نقطه ضعف اما فوتبال رسن در این روزها حتی دیدنی‌تر از گذشته شده و می‌توان از نمایش‌های این فانتزیست خوشفکر لذت برد. اگر فیلم بازی با نساجی را دوباره تماشا کردید حتماً به پاس بیرون پای او به علیپور که خط دفاعی حریف را از بازی خارج کرد نگاه ویژه‌تری بیندازید.
1984
پرسپولیس 
