خالق کامبک رم مقابل بارسلونا: نمی‌خواستم مربی شوم!

پایگاه خبری فوتبالی - اوزه‌بیو دی‌فرانچسکو به عنوان یکی از موفق‌ترین مربیان رم در مقاله‌ای به تشریح شیوه مربیگری‌اش پرداخته است.

به گزارش فوتبالی یادداشتی که دی‌فرانچسکو برای سایت «صدای مربیان» نوشته به شرح زیر است:

«به عنوان مربی بیشتر ساخته‌ام تا متولد شوم. کاری که راستش را بخواهید تصور نمی‌کردم آن را انجام دهم. مربیگری را دوست نداشتم. به مربیان دیگر نگاه می‌کردم و نمی‌خواستم راه آن‌ها را ادامه دهم. شهوت مربیگری بعدها به سراغم آمد.
زمانی که کفش‌هایم را آویختم به مربی تیم رم تبدیل شدم و یک‌ سال به این کار پرداختم اما این شغل را ترک کردم زیرا از آن لذت نمی‌بردم. دیگر به فوتبال فکر نمی‌کردم. خودم را از فوتبال دور می‌کردم و حتی به نتایج نگاه نمی‌انداختم. برای ۶ ماه در یک باشگاه کوچک مشاور بودم اما آن‌جا هم از شغلم راضی نبودم.
اندک اندک دلم برای چمن تنگ شد. همان حس‌هایی که در رختکن وجود دارد. برگشت به مربیگری من را در میان آن احساسات قرار داد. در ایتالیا ما بیشتر تمرکزمان را در قسمت دفاع می‌گذاریم. روی تکتیک‌ها کار می‌کنیم. مربیان با دانش زیادی داریم و هیچ چیز را به شانس واگذار نمی‌کنیم.
به عنوان بازیکن از مربیان زیادی تاثیر گرفته‌ام. از مارچلو لیپی در ابتدای دوران بازی در لوچس و از فابیو کاپلو در رم. نمی‌خواهم همه را لیست کنم اما از هر کس چیزی یاد گرفتم. هم مثبت و هم منفی. بعضی‌ها به من می‌گفتند چه کار انجام دهم و بعضی‌ها چه کاری انجام ندهم! حالا اما به عنوان مربی دوست دارم تفکرات پپ را مشاهده کند. ایده‌هایش را می‌پسندم اما تاثیر اصلی در بازی هجومی را زدنیک زمان روی من گذاشت. تیم‌های او به طرز وحشتناکی حمله می‌کردند. دوست ندارم از کار کسی کپی کنم اما از سبک هجومی او بسیار تاثیر گرفته‌ام.

فلسفه من تسلط داشتن بر بازی است که البته همیشه امکان پذیر نیست. قبل از رم در ساسولو کار می‌کردم. حتی در بازی با تیم‌هایی که به طرز واضحی از ما برتر بودند هم با سبک خودمان حریف را آزار می‌‌دادیم. مالکیت استریل شده را نمی‌پسندم. مالکیت توپ بالاخره از دست می‌رود. نمی‌خواهم مقابل حریف عقب بنشینم. می‌خواهم به سراغ حریف بروم و توپ را بگیرم نمی‌شود همیشه این‌گونه بود اما این هم یک ایده است. سبک بازی‌ها از زمانی که فوتبال را کنار گذاشته‌ام تغییر کرده و سریع‌تر شده است. وقت کمتر تلف می‌شود، دروازه‌بان‌ها کمتر روی زمین می‌افتند تا توپ را بردارند و بازی‌های زیباتر شده است. این تغییرات توسط کسانی که در کارشان موفق بوده‌اند ایجاد شده.
همانطور که قبلا گفتم مشاهده و سعی در تقلیداز کسی مربیگری نیست زیرا مربی باید چیزی حس کند و آن را به بازیکنانش انتقال دهد. به همین دلیل فکر می‌کنم همیشه در فوتبال چیز جدیدی وجود دارد. همیشه کسی هست که راه و روش خاصی دارد و می‌تواند به بازیکنان چیزی انتقال دهد.
به ترکیب بازیکنانمان در رم دقت کنید.دانیله ده‌روسی پتانسیل مربیگری دارد. شخصیت، تجربه و دانشی که زیر نظر چندین مربی به دست آورده او را به این سمت هدایت می‌کند. امیدوارم من هم روی او تاثیر گذاشته باشم.
فوتبال علم نیست اما اعتقاد دارم علم می‌تواند فوتبال را بهتر کند. آمارها مفیدند و می‌توانند به ما در آماده‌سازی برای بازی یا تقویت نقاط ضعف کمک کنند. اگر ببینم آماری به من می‌گوید بازیکنانم پاس‌های عرضی زیادی نمی‌دهند سعی می‌کنم روی این قسمت کار کنم زیرا به پاس‌های عرضی علاقه دارم.
در باشگاهی مانند رم آشنایی با محیط یک مزیت به شمار می‌رود. آسان نیست تا با آن خو بگیرید اما حضور در این باشگاه به عنوان بازیکن هم برای من یک مزیت بود. نقش مربی متفاوت است هرچند مسئولیت بیشتری را با خود همراه دارد اما جو اطراف نباید یک بهانه باشد. هواداران به شدت پرشورند و تمایل به برنده شدن دارند زیرا مدت‌هاست جامی نبرده‌اند. برخی اوقات این تمایل بیشتر می‌شود و باعث افتخار کسی است که روی نیمکت می‌نشند زیرا می‌داند باید بهترین کار را انجام دهد.

در سال ۲۰۰۱ برای آخرین رم قهرمان شده در سری‌آ بازی می‌کردم. هم شانس داشتیم و هم توانایی. سنسی رئیس بود و سرمایه‌گذاری خوبی انجام داده بود اما در همان دوران هم برای برنده شدن در یک جام نیاز به روحیه تیمی داشتیم.
مردم صحبت‌های مختلفی درباره ذهنیت برنده می‌کنند اما قبل از آن باید محیط مناسب با قوانین داشته باشید تا پایه و اساس برنده شدن باشد که این مسئله به زمان نیاز دارد. باید سازنده باشید. در فوتبال اغلب مردم دوست دارند به سرعت چیزی برنده شوند و این مسئله به شما به عنوان یک مربی اجازه بهبود شرایط نمی‌دهد.
باید تلاش کنیم. باید به اهدافی که می‌خواهیم برسیم و به جزئیات ریز اهمیت دهیم.
جزئیات، در تمام مسائل تفاوت‌ها را می‌سازد. حتی کسی که چمن‌ها را کوتاه می‌کند.

1101