پایگاه خبری فوتبالی- این میزان علاقه به زدن پنالتی چیپ در فوتبال ایران چه دلیلی دارد؟ اصلا تعداد پنالتی‌های چیپی که در بازی‌های حساس فوتبال ایران زده شده قابل مقایسه با تعداد آنها در بازی‌های حساس اروپایی است؟
به گزارش فوتبالی، پرسپولیس می‌توانست با بردن ماشین سازی خود را به یک قدمی سپاهان بالا‌نشین در جدول برساند اما یک پنالتی چیپ نابهنگام دیگر، باعث شد تا شاگردان کالدرون تنها یک امتیاز از بازی خانگی خود کسب کنند. علی علیپور که هفته قبل مرد و ستاره شماره یک پرسپولیس بود این بار به عنوان مقصر اصلی نبردن پرسپولیس معرفی شد تا کوهی از شماتت و سرزنش بابت زدن ضربه پنالتی چیپ در دقیقه نود به سمت او سرازیر شود. درست در زمانی که علیپور تصمیم به زدن ضربه چیپ گرفته بود بازوبند کاپیتانی پرسپولیس روی بازوی او بسته شده بود اما سنگینی این بازوبند نیز باعث نشد تا علیپور راه مطمئن‌تری را برای زدن ضربه پنالتی انتخاب کند. کالدرون عصبانی نیز در پایان بازی سعی نکرد تا با موضوع پنالتی چیپ علیپور خوددار و آرام برخورد کند و مهاجم تیمش را به خاطر این موضوع شماتت کرد.
زمانی رامین رضاییان و مهدی طارمی که علاقه زیادی به نمایش داشتند در بازی حساس پرسپولیس و سپاهان، نوع خاصی از پنالتی زدن را به نمایش گذاشتند و موفق شدند تا مدت‌ها توجه مردم و رسانه‌ها را به حرکت خاص خود جلب کنند اما برانکو سرمربی پرسپولیس در آن زمان، مخالفت خود را با زدن این نوع ضربات اعلام کرد. هر چند مخالفت برانکو شدید‌اللحن و قاطع نبود اما به هر حال می‌توانست باعث شود تا از حرکت‌های بعدی مشابه بازیکنان جلوگیری کند. در ادامه همین مهدی طارمی در بازی آسیایی حساس مقابل الریان نیز با یک ضربه چیپ و هدر دادن پنالتی، پرسپولیس را تا آستانه حذف از مرحله گروهی لیگ قهرمانان آسیا پیش برد و آن زمان هم او به خاطر خودخواهی بیش از حدش به شدت سرزنش شد. مورد آخر پنالتی‌های چیپ ناموفق تا قبل از ماجرای علیپور هم متعلق به فرشید اسماعیلی بود که نمایش در دربی را به گلزنی مطمئن‌تر ترجیح داد.
در وهله‌ی اول آنچه باعث می شود تا یک بازیکن در لحظه تصمیم به زدن پنالتی چیپ کند نمایش دادن است. کمتر پیش آمده بازیکنی به دلایل فنی پنالتی خود را با ضربه چیپ بزند. بازیکنان ایرانی نیز که دائم بیرون از زمین فوتبال با هم در ارتباط هستند، کل‌کل‌ها و کری‌ها را به داخل زمین می‌آورند و همین می‌شود که فرشید اسماعیلی برای کری‌خوانی با بیرانوند در دربی چیپ می‌زند و علیپور برای کری‌خوانی با حامد لک. فرض کنید پنالتی فرشید اسماعیلی در دربی گل می‌شد، در این صورت تا سال‌ها پنالتی گل شده او با ضربه چیپ در فضای مجازی به نمایش‌های متوالی گذاشته می‌شد. مثل پنالتی چیپ علی کریمی در مقابل الهلال در عربستان. یا اگر پنالتی علیپور در مقابل حامد لک گل شده بود موجی از ستایش نیز نصیب این بازیکن می‌شد. فرشید اسماعیلی و علی علیپور می‌توانستند تا مدت‌ها از گل شدن پنالتی چیپ خود لذت ببرند. پس به همان ترتیب باید تا مدت‌ها بابت از دست دادن پنالتی چیپ سرزنش شوند. این همان تاوان ریسک کردن است. همان‌طور که پاداش محتمل ریسک زیاد است تاوانش نیز شدید و دردناک است.
کالدرون حق دارد علیپور را به خاطر ضربه پنالتی چیپ شماتت کند. او می‌توانست با اغماض به اقدام علیپور روبرو شود اما ترجیح داد نارضایتی‌اش را نشان دهد تا حداقل قدری از فشار افکار هواداران تیمش را بابت تساوی با ماشین‌سازی از روی دوش خود بردارد. هر چند تیم او فرصت‌های دیگری برای گلزنی داشت اما حملات پرسپولیس آنچنان پر دامنه نبود تا انتظار هواداران تیم از بازی هجومی برآورده شود. اما مگر تیم برانکو همه بازی‌هایش را با حملات پردامنه و زیاد می‌برد؟ پنالتی علیپور می‌توانست پرسپولیس کالدرون را به بردن عادت دهد، دو برد پشت سر هم اتفاقی است که تا اینجای فصل تنها یک بار برای پرسپولیس کالدرون رقم خورده است و این بار کاپیتان علیپوری که هوس چیپ زدن به سرش افتاده بود اجازه نداد قرمزها دوباره مزه دو برد پشت سر هم را بچشند.
گزارش از حجت شفیعی/ پایگاه خبری فوتبالی
7413
پرسپولیس 
