پایگاه خبری فوتبالی- باخت ایران مقابل بحرین انتقادات زیادی را متوجه کادرفنی تیم ملی کرده و در عین حال باعث شده تا حامیان کی‌روش بار دیگر نتایج مربی سابق تیم ملی را در مصاف با رقبای عربی تیم ملی به رخ منتقدان او بکشند.
به گزارش فوتبالی، نوع فوتبال تیم ملی ایران در مقابل بحرین چندان باب میل ایرانی‌ها نبود. یک بی‌احتیاطی در محوطه جریمه از سوی مدافعان ایران و دادن بهانه به داور برای گرفتن پنالتی باعث شد تا بحرین پس از سال‌ها ایران را شکست دهد. با توجه به نتایج خوب تیم ملی در سال‌های حضور کی‌روش مقابل رقبای آسیایی و به خصوص عربی، این باخت برای هواداران تیم ملی سنگین‌تر از قبل جلوه کرده و باعث شده تا نگرانی خود را از پایان اقتدار تیم ملی در مصاف با رقبای آسیایی بروز دهند. البته یادمان نرفته تیم کی روش در بحرین هم تا دقیقه ۹۰، یک بر صفر عقب بود اما مجتبی جباری با زدن گل تساوی، سه امتیاز بحرین را یک امتیاز کرد. کی روش در بیروت هم به لبنان یک بر صفر باخته بود. او در بازی دوستانه با عمان در مسقط، سه بر یک بازنده شده بود و البته این باختها مقابل تیمهای عربی در دوران او هنوز در یادها مانده است.
تیم ویلموتس در مقابل بحرین خوب نبود اما مقایسه کردن عملکرد این مربی با کارلوس کی‌روشی که رکورد بیشترین دوران حضور یک مربی روی نیمکت تیم ملی ایران را دارد، از انصاف به دور است. البته قرار نیست که عملکرد ویلموتس با عملکرد اولین سال حضور کی‌روش در فوتبال ایران مقایسه شود چرا که قرار نیست دوباره همه چیز از نو ساخته شود و تاثیر کی‌روش بر ارتقای سطح بازی بازیکنان تیم ملی نادیده گرفته شود. اما همانطور که گفته شد به یاد می‌آوریم که اولین باخت تیم ملی ایران به لبنان هم در زمان حضور کی‌روش به دست آمد. سطح شناخت ویلموتس از فوتبال ایران و آسیا در حد سطح شناخت کارلوس کی‌روش در سال اول حضورش است. همان زمان که با باخت مقابل لبنان و ازبکستان، شانس صعود ایران به جام جهانی ۲۰۱۴ به حداقل رسیده بود و معجزه اوسان و گل قوچان نژاد و دستهای رحمان احمدی ایران را مسافر برزیل کرد. آنچه در مقایسه عملکرد ویلموتس و کی‌روش باید در نظر گرفت این است که نباید این دو مربی به خاطر تک‌نتایج خود مورد قضاوت و مقایسه قرار گیرند بلکه این روند نتیجه‌گیری آنهاست که باید در کفه قیاس گیرد.
ویلموتس هنوز تیم خود را نساخته است. تیم او همان اسکلت تیم کی‌روش را دارد. تیمی که درس دفاع را خوب از بر است اما درس حمله هنوز از بر نشده است. ویلموتس تا قبل از این می‌خواست با همان بازیکنان ایده‌آل کی‌روش سبک بازی متفاوتی با زمان کی‌روش در تیم پیاده کند اما کم‌کم متوجه شده که آن ترکیب ایده‌آل کی‌روش نقص‌هایی برای ارائه فوتبال هجومی‌تر و اکتیو‌تر دارد. به همین دلیل او کم‌کم در حال پیدا کردن بازیکنان متناسب با سبک مورد علاقه‌اش است. پس در این راه قطعا تیم او دچار سکته‌هایی در نتیجه‌گیری خواهد شد. کی‌روش پس از چند سال موفق شد به فوتبال ایران و تیم ملی چنان اقتداری بدهد که تنها یک باخت مقابل ژاپن و تیمهای آسیایی مثل لبنان و عمان در کارنامه چند ساله‌اش ثبت شود و این اقتدار و ثبات را مرهون فرصتی بود که به او داده شد. البته کی روش به جز یک باری که با ژاپن در تهران بازی دوستانه ای انجام داد که به تساوی یک بر یک انجامید از انجام بازیهای غیر رسمی مقابل کره جنوبی، استرالیا و حتی امارات و عربستان ( هنوز اتفافهای سفارت نیفتاده بود) فراری بود. ضمن اینکه نباید از یاد برد که همان باخت مقابل ژاپن در جام ملتهای امارات هم محصول ضعف تاکتیکی تیم کی‌روش در ارائه فوتبال اکتیو و هجومی هم بود. یک بازی که همه دستاوردهای ۸ ساله را به باد داد و ژاپنی ها درسی به کی روش و بازیکنان تیم ملی دادند که حالا حالاها فراموش نمی شود.
البته از حق نباید گذشت که کی‌روش دوران خوبی را از نظر نتیجه‌گیری به فوتبال ایران هدیه داد، هر چند که در هشت سال حضورش در فوتبال ایران و دو دوره حضور در جام ملت‌ها نتوانست رویایی رسیدن به قهرمانی آسیا را محقق کند اما دو حضور آبرومند در جام جهانی و اول بودن در رنکینگ فیفا را برای فوتبال ایران به ارمغان آورد. اما همین کی‌روش هم در ابتدای کارش در تیم ملی گام‌های لرزانی نیز داشت و آنچه او را موفق کرد تا ثبات در نتیجه‌گیری را تا حدود زیادی به فوتبال ایران هدیه دهد در مرحله اول نتیجه حمایت شدنش از سوی فدراسیون فوتبال و مردم بود. این حمایت را هم نباید از ویلموتس دریغ کرد و باید او را برای رسیدن به تیم ایده‌آلش حمایت کرد. به هر جهت ویلموتس تازه آمده و می خواهد تفکرات هجومی اش را پیاده کند. عقب تیم ملی با بیرانوند درست است اما جلو هنوز می لنگد. درست کردن حمله تیم ملی کار می برد و باید صبر کرد. ویلموتس، مرد آرام و امیدوار تیم ملی است و هیچ شباهتی به کی روش ندارد. پس از ۱۴ گل زدن به کامبوج و شکست در بحرین، نباید تعریف و تمجیدها و امیدواری خیلی زود به تخریب و ناامیدی تبدیل شود. هنوز راه درازی تا جام جهانی ۲۰۲۲ مانده است.
گزارش از حجت شفیعی/ سایت فوتبالی
