پایگاه خبری فوتبالی – پائولو مالدینی به فینال لیگ قهرمانان در سال 2005 پرداخته است. این مدافع سابق تمام دوران فوتبال خود را در میلان گذراند. چزاره، پدر او کاپیتان تیم در اولین قهرمانی آنها در جام باشگاههای اروپا در سال 1963 بود و چهار بار هم با این تیم فاتح سری آ شد. پائولو هم پا جای پای او گذاشته است.
حالا پسران پائولو در آکادمی میلان هستند و خود او مدیر باشگاه است.
مالدینی میگوید: «از سال 1954 به این سو، سالهای بسیار کمی بوده که در آنها یک مالدینی عضو میلان نباشد. رابطه من با این باشگاه از سال 1978 شروع شد و هرگز به پایان نرسید. این که از دهه 1950 تاکنون دست کم یک عضو خانواده مالدینی در میلان بوده خیلی چیزها را نشان میدهد.»
مالدینی از پدرش موفقتر بود و پنج بار فاتح لیگ قهرمانان، سه بار فاتح جام بین قارهای، چهار بار قهرمان سوپرجام اروپا، هفت بار برنده اسکودتو، پنج بار قهرمان سوپرجام ایتالیا، و یک بار برنده جام حذفی ایتالیا شد.
اما سایه شکست سال 2005 مقابل لیورپول در فینال روی سر او سنگینی میکند. میلان در آن بازی سه بر صفر پیش بود اما در نهایت بازی مساوی شد و لیورپول در ضربات پنالتی پیروز شد.
مالدینی گفت: «گل من در فینال 2005 سریعترین گل و زیباترین گل فینالهای لیگ قهرمانان بود. آن بازی نشان داد که هیچ چیز را نباید قطعی دانست. همین است که این ورزش را جذاب میکند. اما برایم خندهدار است که هشت بار در فینال جام باشگاههای اروپا بازی کردم و پنج بار قهرمانم شدم، اما مردم فقط همان یک فینال را به خاطر دارند. آن بازی اثر زیادی به جا گذاشت.
ما بخت بیشتری داشتیم، و بسیار بهتر از لیورپول بازی کردیم، و به جز آن شش دقیقه (که لیورپول سه گل زد)، جریان بازی تغییر خاصی نکرد. ما در حملات مداوم خطرناک بودیم. اما زمانی که این اوضاع دردناک را میپذیرید، برایتان آسانتر میشود که از فرصتهای دیگر برای جبران آنها استفاده کنید.»
مالدینی و میلان دو سال بعد انتقام آن شکست را گرفتند و لیورپول را در فینال لیگ قهرمانان 2007 بردند. مالدینی میگوید: «جزئیات بسیار کمی از آن بازی یادم هست. آنقدر مسکن مصرف کرده بودم که گیج بودم. گلهای پیپو اینتزاگی را یادم هست، سوت پایان را هم همینطور، و کمی هم از شادیها را. سه روز پس از فینال جراحی شدم. هر بار که بیدار میشدم میپرسیدم که فینال را بردهایم یا باختهایم، تا از قهرمانیمان مطمئن شوم.»
8444