وب سایت رسمی فوتبالی- هوشنگ نصیرزاده کارشناس حقوقی فوتبال ایران درباره دریافت مجوز حرفه ای باشگاه های ایرانی توضیحاتی داد.
به گزارش فوتبالی، هوشنگ نصیر زاده کارشناس حقوقی فوتبال ایران درباره دریافت مجوز حرفه ای باشگاه های ایرانی گفت و گویی را با چیا فوادی سردبیر سایت فوتبالی در برنامه وقت اضافه رادیو ایران انجام داد که مشروح آن را در ادامه می خوانیم.
5 عامل اصلی که فیفا برای اخذ مجوز حرفه ای باشگاه ها مدنظر دارد را بررسی کنید. باشگاه های ما چقدر این 5 مورد را رعایت خواهند کرد و ما زیر ساخت های لازم را داریم یا خیر؟
دلیل تمام این موارد اوضاع اقتصادی و درآمدزایی است. در کشور ما امکان درآمدزایی باشگاه ها بسیار کم است و به آنها الزام می شود که بدهی هم نداشته باشند. کنفدراسیون فوتبال آسیا هم تاکید دارد که پول های عقب افتاده را بدهید و تعریفش این است که پول عقب افتاده همان پولیست که برایش رای هم صادر شده است. تعریف دیگری که ای اف سی داشت پولیست که از شما طلب دارند. در ایران ما مواردی را به عنوان پول های عقب افتاده تلقی می کنیم که برایشان رای صادر شده است. به طور مثال سرمربی ای که سابقا در باشگاهی بوده و دستمزدش توسط باشگاه پرداخت نشده و مصاحبه ای می کند و می گوید من به ای اف سی شکایت می کنم که این جمله اشتباه است و شکایت به ای اف سی، ارتباطی به عدم پرداخت دستمزد ندارد. فقط باشگاه هایی که در مسابقات کنفدراسیون فوتبال آسیا شرکت می کنند باید بتوانند مجوز حرفه ای را کسب کنند که بخشی از آن به شرط نداشتن بدهی است. ای اف سی کارش دریافت شکایت نیست و وقتی تیمی در مسابقات آسیا بازی می کند به این معنی است که موازنه عملیات مالی آن تیم مثبت است. زمانی که که شما نامه می زنید که از فلان باشگاه طلب دارید ای اف سی بررسی می کند و به باشگاه مربوطه می گوید که مگر موازنه مالی مثبت نبوده؟ پس قضیه این بدهی ها چیست؟
یعنی ما عددسازی کرده ایم؟
من دقیقا نمی دانم که چه اتفاقی افتاده است.
ما الان در ماجرای مجوز حرفه ای در آسیا یا باید خودمان را با کره و ژاپن و عربستان و ... مقایسه کنیم یا با کشورهای درجه دومی مثل ازبکستان. البته ازبکستان شرایط زیرساختی بهتری نسبت به ایران دارد و مثل فوتبال ما بدهکار نیستند اما از میان این 5 فاکتور معروف مجوز حرفه ای، ما در زمینه ثبت تجاری و قراردادها مشکل داریم. زیرساخت های حرفه ای و ورزشگاه اختصاصی برای هر تیم نداریم. در یک دید کلی وضعیت ما نسبت به کشورهای درجه دوم خوب است اما نسبت به درجه یک ها عقب هستیم. توضیحی دارید؟
من ابتدای صحبت هم به مشکلات مالی اشاره کردم. مثلا اگر حق پخش تلویزیونی می دادند وضع باشگاه ها بهتر می شد یا مثلا عده ای اسپانسر تبلیغات محیطی می شوند که البته به تعهدات خود عمل نمی کنند و سازمان لیگ مجبور می شود چند شکایت علیه آنها در دادگاه ها طرح کند.
ضعف اصلی ما در این 5 عامل چیست؟
قطعا مسائل مالی پر رنگ ترین آن ها است. من زمانی که در ماشین سازی بودم در سال 97-96، نمایندگان کنفدراسیون آسیا که آمده بودند آلمانی بودند و تیم های پایه ما را دیدند و شرایط را بررسی کردند و گفتند باید چمن مجزا هم داشته باشیم. می دانیم که یک ورزشگاه را دو باشگاه می توانند معرفی کنند. مثلا ورزشگاه یادگار امام تبریز را دو تیم تراکتور و ماشین سازی معرفی کنند. در ایتالیا به طور مثال رم و لاتزیو یک ورزشگاه داشتند. اما در مسائل حوزه مالی، اسپانسرینگ، فروش محصولات، بلیت فروشی و ... است که ما مشکل داریم. اگر مشکلات مالی کشور حل شود اوضاع و احوال ورزش کشور هم قاعدتا بهتر خواهد شد. همانطور که شما گفتید ما باید خودمان را با اولین ها و برترین ها مقایسه کنیم چون زیر ساخت های ما از لحاظ مسائل سخت افزاری در شرف بهبود است. استادیوم های جدیدی ساختیم. بیشتر باشگاه های ایران تیم های پایه دارند. من یک بار به یکی از اعضای باشگاه استقلال گفتم برای انتقال شجاعیان باید یک میلیارد و پانصد هزار تومان به ما پرداخت می کردید. یک میلیارد و سیصد پرداخت شد و دویست میلیون دیگر باید پرداخت کنید. او در جواب گفت به خدا سه ماه است که حقوق ندادیم. ما هم درک کردیم چون شب عید بود گفتیم بعد از عید پیگیری می کنیم. بعد از عید هم همین بساط بود.باشگاه هایی که توسط دولت حمایت می شوند و ردیف بودجه دارند هم مشکل دارند.
وزارت ورزش که مدعی شده به استقلال و پرسپولیس کمکی نمی کند.
اینجوری نیست. اولا این دو تیم شرکت دولتی هستند و باشگاه نیستند به همین دلیل بازنشسته نمی تواند به آنجا برود. من باید از پول پرداخت کردن به دو تیم دولتی دفاع کنم. وظیفه دولت تزریق شادابی و نشاط در جامعه است. وقتی چند باشگاه می توانند جمعیت بسیار زیادی را به ورزشگاه بیاورند که شادابی و نشاط را گسترش دهد، دولت وظیفه دارد از این موضوع دفاع کند.
دولت این کار را نمی کند. قانونی برای ورزش قهرمانی است که شما خودتان در جریان هستید.
یک ردیف بودجه مخصوصی برای مواردی که گفتم تعبیه می شود.
دولت گفته یک سامانه پیامکی یا یک اپراتور اسپانسر شود یا حتی یک بانک به خصوص. شاید با این روش بتوان کمک کرد که حامی یک فدراسیون یا یک تیم شوند.
موسسه شکل می دهند یا هیات امنا درست می کنند و بعد به پیمانکاران و شرکت های وابسته می گویند که من به تو پول می دهم و تو به دیگری. این کار را یک دوره ای صنعت نفت آبادان و نفت مسجد سلیمان انجام می دادند. با توجه به اینکه وزیر نفت علاقه ای هم به فوتبال ندارد معتقد بود که این پول نباید خرج ورزش شود و باید برای هزینه های مهم تری استفاده شود.
ای اف سی وجود این شرکت های وابسته و طریق پرداختی که شما توضیح دادید را قبول می کند؟
آنها تراز مالی شما را می بینند. در یک کلام تمام باشگاه های الگو در جهان اصل درآمدشان تا 60 درصد از حق پخش تلویزیونی است. اما ما که در رسانه ها صحبت می کنیم یک سری ملاحظات را باید رعایت کنیم و نمی توان به خوبی و دقیق درباره این مسائل صحبت کرد.
ما این ماجرا را پیگیری می کردیم. یک قانونی قرار بود به مجلس برود و طبق آن ردیف بودجه بگذارند که به همان شکل حق فوتبال را بدهند و در نهایت مخالفت شد. توجیهشان این بود که چون باشگاه ها دولتی هستند در واقع از این جیب به آن جیب می شود. البته در دو الی سه دوره قبل سازمان یک رقمی را به عنوان حق پخش پرداخت کرده بودند و حتی برای دیدار بایرن مونیخ و پرسپولیس یک مبلغی به باشگاه پرسپولیس رسید.
یک روز دکتر امیدوار رضایی مرا دعوت کرد و توضیحاتی داد. او گفت صدا و سیما از محل بودجه کل کشور نمی تواند پولی بدهد اما وقتی شما تبلیغاتی دارید و هزینه اش را دریافت می کنید می توانید آن پول را صرف کاری که می خواهید بکنید. به طور مثال شما یک پولی می دهید و سریال می سازید. فوتبال هم می گوید من دو ساعت زمان لازم دارم که سی میلیون نفر هم مرا می بینند! پس پولش را بدهید! فوتبال هم باید به سمت مشارکت برود و راهش را پیدا کند. در اوضاع اقتصادی فعلی باشگاه می گوید من درآمدی ندارم و اگر بخواهم فوتبالی صرف هم درآمدزایی کنم شدنی نیست چون مردم راحت می توانند به منیریه رفته و لباس های باشگاه را خریداری کنند و هیچ کس هم هیچ اجازه ای نگرفته است. وضع بلیت فروشی ما در حال ساماندهی است اما اسپانسرها در دیدارهایی که تیم ها مقابل استقلال و پرسپولیس بازی دارند بیشتر از 30 الی 40 میلیون بابت یک بازی نمی دهند که تبلیغات را روی سینه شان داشته باشند در صورتی که تیم ها هزینه های به مراتب بالاتری دارند.
در امارات و قطر چی؟
آنها رفت و برگشت مالیشان خوب است و جمعیتی ندارند. تولید سرانه ملی بیشتری دارند اما ما کشور بزرگتری هستیم و تولید سرانه ملی تحت تاثیر مسائل بین المللی قرار گرفته است.
ما در هر صورت مجوز را میگیریم ولی با سیلی صورتمان را سرخ نگه میداریم!
آنها می دانند اوضاع چطور است ولی نمی توانند ایران را حذف کنند به دلیل تماشاگران بی شماری که به ورزشگاه می آید. اما موضوع طرح شکایت درست است. مهارت های نگارش قراردادی و مهارت های دفاع از آن روی هم رفته در اغلب باشگاه های ایران وجود ندارد.
در همین شرایط اقتصادی بسیاری از باشگاه ها برای بستن قراردادهای آنچنانی هم با بازیکنان داخلی و هم خارجی، صریحا بیان می کنند که ما برای خرید فلان بازیکن چند صد هزار دلار هزینه کرده ایم. این پول ها از خزانه آن باشگاه است.
بر اساس چیزی که قبلا دریافت کرده اند می گویند امسال هم محقق می شود. قرارداد می بندند و هزینه های هنگفت ایجاد می کنند و با توجه به بالا رفتن ارزش بازیکنان خارجی بازپرداختش هم تا حدودی کم می شود مگر اینکه قرارداد ها را به ریال ایران ببندند که شدنی نیست. بازیکن خارجی توقع خاصی دارد و دو ماه حقوق نگیرد سوار هواپیما شده و می رود و کل پولش را هم مطالبه می کند.
مدیرانی هستند که گذرنامه های بازیکنان را پیش خودشان نگه میدارند.
درستش همین است. وقتی برای یک کشوری کارگری یا کارمندی می کنی باید پاستورتت را تحویل بدهی تا نگه داشته شود چون قرار نیست سر هر مسائلی سریع سوار هواپیما بشوی و بروی. مجبورند پاسپورت را نگه دارند.
امسال مجوز حرفه ای را خواهیم گرفت؟
بله. فوتبال اتاق شیشه ای است. پرونده هایی که منجر به صدور رای شده را ممکن است ایراد بگیرند اما خب گزارش ما عموما مثبت رد می شود. در سال گذشته به ما در ماشین سازی گفتند که مالیات بدهید. ما می خواستیم گزارش صحیح تهیه کنیم. گفتیم که ما این مالیات را در فلان تاریخ می دهیم. گفتند اگر ندهید مجوز حرفه ای تان باطل می شود. گفتیم قبول می کنیم. ما مجوز ملی می گیریم و مالیات را سر وقت خودمان پرداخت می کنیم و مجوز حرفه ای به درد ما نمی خورد چون ما در مسابقات آسیایی نیستیم.
در انتها بگویم که یک فرمت قراردادی در چند سال پیش یکی از عزیزانی که اکنون بازنشسته شده بر اساس اطلاعات خودش روی سایت سازمان لیگ گذاشته بود که همه باشگاه ها آن را کپی کردند. مثلا در آخرین ماده اش فسخ قرارداد ذکر شد و همه امضا می کردند در صورتی که منظورش نسخ قرارداد بود و همه باشگاه ها نوشته بودند فسخ و هیچ کس آن را نخونده بود! که نکته مهم و قبال تاملی برای باشگاه ها است.
4344
