وب سایت رسمی فوتبالی- چه کسی فکرش را می‌کرد که فینالیست لیگ قهرمانان آسیا، با چهار امتیاز از چهار بازی قعرنشین گروه خود در آسیا شود؟
به گزارش فوتبالی، پرسپولیس با شکست در مقابل الاهلی عربستان، در انتهای گروه خود در لیگ قهرمانان قرار گرفت تا برای صعود چاره‌ای جز پیروزی در دو بازی آینده برای برانکو و شاگردانش باقی نماند. پرسپولیس بازی با الاهلی را بهتر و سرتر از حریفش آغاز کرد اما در نهایت دومین شکست در چهار بازی نصیب این تیم شد. اگر شکست اول مقابل السد نتیجه تصمیم اشتباه داور در عدم اعلام آفساید بود اما شکست در برابر الاهلی بدون هیچ حرف و حدیثی از این نظر رخ داد.
برانکو ایوانکوویچ در پایان بازی اعلام کرد که نمی‌تواند خرده‌ای به بازیکنانش بگیرد چرا آنها خسته‌اند. البته که خستگی در دویدن و جابجایی بازیکنان پرسپولیس در زمین مشهود بود. کم شدن دوندگی قرمزها باعث شده بود تا آن نظم تاکتیکی لازم برای بازی در سیستم و آرایش مدنظر برانکو بوجود نیاید. آنچه این کمبود دوندگی در بین بازیکنان پرسپولیس را مشهود می‌کرد عقب کشیدن‌های متوالی خط دفاعی به دلیل فاصله زیاد بین خطوط و همچنین عدم جنب و جوش برای استفاده از فضاهای خالی در یک سوم دفاعی حریف بود. سیدجلال حسینی که رهبری خط دفاع پرسپولیس را بر عهده دارد، بارها مجبور شد با عقب کشیدن به خط دفاع خود عمق دهد چرا که هافبک‌های کناری پرسپولیس در پوشش دادن و برگشت‌های خود سرعت عمل لازم را نداشتند و همین موضوع به یکباره دفاع پرسپولیس را معرض حملات سرعتی حریف قرار می‌داد. در خط حمله نیز تحرک لازم برای استفاده از فضاهای خالی وجود نداشت. ضمن اینکه حفظ توپ مهاجمان پرسپولیس در حدی نبود که موجب عقب راندن حریف به عقب زمین شود.
پرسپولیس در نیم‌فصل دوم با همان سیستمی بازی می‌کند که لیگ شانزدهم را فتح کرد. دوران طلایی برانکو با پرسپولیس در همان فصل رخ داد. طلایی از این نظر که قرمزها زیباترین بازی‌های خود را در آن زمان ارائه می‌دادند و هارمونی مناسبی بین دفاع و حمله برقرار بود. در آن زمان پرسپولیس توانایی لازم برای رهایی از زیر پرس حریفان را داشت و در مقابل به هنگام از دست دادن توپ با پرسینگ با برنامه اجازه بازیگردانی به حریفش را نمی‌داد. پرسپولیس امروز اگرچه با همان سیستم بازی می‌کند اما دو ایراد اساسی در سبک بازی این روزهای این تیم وجود دارد. اول اینکه بازیکنی با قدرت حمل توپ و نگه داشتن آن در فاز حمله با قدرت و تکنیک مهدی طارمی ندارد و دوم اینکه در بازیسازی دچار مشکل است. هافبک‌های بازیساز پرسپولیس در بازی دیشب تحت پرس حریف، نقش کمرنگی به خصوص از دقیقه سی به بعد بازی داشتند. در شرایطی که رسن و سپس رفیعی در فضاهای میانه زمین به خوبی از سوی حریف پرس می‌شدند وظیفه بازیگردانی از عقب را باید بازیکنی همچون کمال کامیابی‌نیا بر عهده می‌گرفت که این بازیکن نیز قابلیت پخش کردن توپ بالایی ندارد. همین می‌شد که تعداد پاس‌های بلند از دفاع به حمله زیاد بود و اغلب هم نتیجه‌ای در برنداشت.
پرسپولیس برای تحت فشار دادن حریفان خود نیاز دارد تا فاصله بین خط دفاع و حمله خود را کاهش دهد اما پرسپولیسی که در بازی دیشب به مصاف الاهلی رفت فاقد این خصوصیت تاکتیکی بود. فاصله زیاد بین خطوط که نشان از عدم آمادگی بدنی بازیکنان تیم می‌داد تعداد پاس‌های بلند و بی‌هدف را افزایش داده بود. ضمن اینکه عدم حفظ توپ در پشت محوطه جریمه حریف آن هم توسط مهاجمانی که پشت به دروازه حریف بودند به خوبی انجام نمی‌شد. بازیکنی مثل طارمی قابلیت نگه داشتن توپ در این حالت و چرخش‌های سریع به سمت دروازه حریف را داشت و برانکو بودیمیر را به همین منظور جذب کرده است. بودیمیر قادر است با فیزیک مناسب و تکنیک قابل قبولش با نگه داشتن توپ در پشت محوطه حریف، چرخش و دادن توپ به بازیکنان کناری، پرسپولیس را در فاز حمله زهردارتر کند. خصوصیتی که علیپور فاقد آن است. علیپور بیشتر بازیکنی رونده است که باید توپ‌های دوم را در فضاهای خالی از بازیکنی همچون بودیمیر بگیرد.
پرسپولیس به ضعف‌های تاکتیکی خود که ناشی از ضعف بدنی بازیکنانش بود باخت. برانکو حق دارد که بازیکنانش را شماتت نکند. اما این‌ها دلایلی نیست که با آن بتوان هواداران پرسپولیس را توجیه کرد. از دویدن‌ها و چهره‌های بازیکنان سرخپوش بازی دیشب مشخص بود آن انگیزه و اراده‌ی همیشگی در بین آنها وجود ندارد. اما پرسپولیس به صعود سخت از گروهش در آسیا عادت دارد.
گزارش از حجت شفیعی/ سایت فوتبالی
7655
پرسپولیس 
