وب سایت رسمی فوتبالی- یک حقوقدادن حوزه ورزشی گفت: شیوه انتخاب اعضای نهادهای قضایی فوتبال ایران، برخلاف اساسنامه فیفا است. تا زمانی که این مسئله اصلاح نشود، مشکل پرخاشگری هم بیشتر خواهد شد.
به گزارش فوتبالی، این روزها واکاوی گسترش خشونت در فوتبال ایران به یکی از سوژه های داغ رسانه ای در کشور تبدیل شده است. کارشناسان حوزه های مختلف در بررسی آن دلایل مختلفی را مطرح می کنند؛ برخی آن را ناشی از شرایط اجتماعی و روانی و برخی دیگر نهفته در ذات فوتبال می دانند.
«غلامرضا رفیعی» حقوقدان حوزه ورزش هر چند در این زمینه از مشکلات اجتماعی رایج در جامعه و سطح توسعه سخن به میان می آورد اما تاکید دارد که در فوتبال ایران برخلاف اساسنامه فیفا اصل تفکیک مسئولیت وجود ندارد.
او در گفت و گویی تصریح کرد: در فیفا، یوفا و ای اف سی و اکثریت قریب به اتفاق کشورها قضات ارکان قضایی فوتبال وامدار و مدیون رئیس فدراسیون و هیات رئیسه آن نیستند.
مشروح کامل این مصاحبه در زیر آمده است:
گسترش خشونت کلامی و فیزیکی در فوتبال ایران با چه معیارهایی قابل تبیین است؟ آیا این خشونت در ذات فوتبال وجود دارد یا از متغییرهای دیگر تاثیر می پذیرد؟
- رفیعی: در درجه اول باید گفت فوتبال بخشی از جامعه است و برآیند یا آینه ای از وقایع و واقعیت های همان جامعه به شمار می رود. بنابراین نباید در پاسخ به سوال شما، فقط به فوتبال کشور نگاه کرد. کافی است به سایر بخشهای جامعه و معضلات موجود نگاه کنید. به عنوان مثال آمار نزاعهای خیابانی، بیکاری، اعتیاد، طلاق، نحوه رانندگی، میزان طلاق و میزان پرونده های ورودی به دادسراها و محاکم قضایی و بالاخره سطح بردباری مردم در سایر روابط اجتماعی آثار خود را در ورزش و فوتبال آن کشور نیز خواهد گذاشت.
با این شرایط باید بگوییم بین توسعه در ابعاد مختلف فرهنگی و اجتماعی آن و خشونت در سطح جامعه به ویژه فوتبال رابطه مستقیم وجود دارد؟
- رفیعی: هر مسابقه فوتبال با حواشی آن حدودا 2 ساعت طول می کشد اما عوامل برگزاری، اعضای دو تیم و تماشاگران، قبل و پس از مسابقه در جامعه حضور دارند و زندگی می کنند. بنابراین خشونت کلامی و فیزیکی در فوتبال ناشی از فوتبال نیست زیرا فوتبال خشونت نمی آفریند وگرنه باید در همه کشورهای جهان خشونت می آفرید. در حالیکه در اکثر قریب به اتفاق کشورهای اروپایی، هیچ نرده، حفاظ و فنسی که جایگاه تماشاگران را از زمین فوتبال جدا کند وجود ندارد.
بنابراین توسعه یافتگی در فوتبال یک کشور با میزان و سطح توسعه یافتگی آن کشور ارتباط تنگاتنگی دارد؛ بنظرم علت خشونت در فوتبال ایران خود فوتبال نیست بلکه معلول خشونت و معضلات و ناهنجاری های جامعه است.
کمیته انضباطی فدراسیون فوتبال یکی از پرکارترین کمیته های این فدراسیون است و بنا به ادعای بسیاری از مسئولان کنونی و پیشین، قوانین سختی برای برخورد با خاطیان دارد. آیا مشکل از قانون است یا اجرای قانون؟
- رفیعی: بنظرم مشکل اصلی در درجه اول ناشی از میزان توسعه یافتگی کشور در همه ابعاد آن است. قوانین موجود کشور نه تنها کم نیستند بلکه از نظر تعداد، بیشترین قانون را در مقایسه با سایر کشورها داریم. اما قبول دارم که مجریان قانون در فوتبال ایران گرفتار مصلحت اندیشی و ملاحظات غیرفوتبالی هستند حتی اگر این واقعیت را انکار کنند. اعمال و اجرای قوانین برای تیم ها و افراد ضعیف است و برای اقویا تفاوت دارد. حتی اجرای قوانین انضباطی فوتبال در شهرستانها با تهران متفاوت است. علاوه بر این انتصاب، قضات ارکان قضایی فوتبال ایران نامحدود و بعضا مادام العمر هستند. در حالیکه در سایر کشورها و اساسنامه فیفا، این کار محدودیت دارد و انتخاب قضات و برکناری آنان از اختیارات مجمع عمومی فدراسیون فوتبال است نه رئیس یا هیات رئیسه فدراسیون.
در اساسنامه فیفا اصل تفکیک قوا مثل قانون اساسی کشورها الزامیست. ارکان قضایی کاملا مستقل و منتخب مجمع عمومی هستند بخاطر همین کمیته اخلاق فیفا حکم به برکناری سپ بلاتر رییس پیشین و دبیرکل فیفا می دهد؛ در فیفا، یوفا و ای اف سی و اکثریت قریب به اتفاق کشورها قضات ارکان قضایی فوتبال وامدار و مدیون رییس فدراسیون و هیات رئیسه آن نیستند.
همان ماده اساسنامه فیفا که «مهدی تاج» رییس فدراسیون فوتبال به استناد آن قانون منع بکار گیری بازنشستگان را ناقض اساسنامه فیفا می دانست یک بندی دارد که رعایت اصل تفکیک قوا و استقلال ارکان قضایی را الزامی می داند اما هیچکس در این مملکت از آقای تاج و هیات رئیسه محترم بازنشسته نپرسید چرا به بندهای دیگر همان قانون عمل نمی کنید؟ نحوه انتخاب قضات ارکان قضایی، آنهم به صورت مادام‌العمر و نامحدود، توسط شخص رئیس فدراسیون نه تنها مغایر اساسنامه فیفا است بلکه نمی تواند عدالت را در مبارزه با خشونت و سایر تخلفات و فساد در فوتبال اجرا کند.
با این شرایط آیا امکان دارد در قوانین انضباطی فوتبالمان تجدید نظر کنیم؟
- رفیعی: بله امکانپذیر است اما اشکال اساسی در اساسنامه فدراسیون فوتبال است که کسی از اصلاحش حرفی نمی زند. هرکسی با این اساسنامه که مغایر اساسنامه فیفا است، رئیس فدراسیون فوتبال شود اختیارتی دارد که رئیس فیفا، یوفا و ای اف سی ندارند. اساسنامه فدراسیون فوتبال ایران بدلیل به رسمیت نشناختن اصل تفکیک قوا و مستقل نبودن ارکان قضایی فوتبال و اساسنامه فیفا، دیکتاتوری ایجاد می کند.
به نظر می رسد نام تیم ها و شمار هواداران در تصمیم گیری ها نقش دارد آیا این فرضیه می تواند درست باشد؟
بله. مغایرت اساسنامه فدراسیون با اساسنامه فیفا به میزانی است که اساسنامه فعلی بدرد نگهداری در موزه هم نمی خورد. حداقل 12 تیم از 16 باشگاه لیگ برتر فوتبال ایران دولتی اند که در محل یا شهر استقرارشان عدالت استانی و جغرافیایی رعایت نشده است. باشگاههای فوتبال، استقلال ندارند. باشگاههای خصوصی له می شوند و هیچ سرمایه گذاری حماقت نمی کند وارد این کار بشود که در سیطره دولت و سیاستمداران است و از ورزش بعنوان نردبان توفیقات انتخاباتی استفاده می کنند.
کدام سرمایه گذار خصوصی در فوتبال ایران را می شناسید که بدون گریه با فوتبال خداحافظی نکرده باشد؟ هرچه بازیکن و باشگاه بزرگتری باشند حاشیه امن بیشتری دارند. اجرای عدالت در مورد افراد غیرمشهور و غیر رسانه ای سخت و جدی است.
اگر در مسند ریاست کمیته انضباتی باشید چه تصمیم هایی اتخاذ می کنید تا درگیری ها بیش از این نباشد؟
رفیعی: بلافاصله از ریاست و عضویت ارکان قضایی کناره گیری می کردم چون انتخاب و ادامه عضویتم برخلاف بدیهی ترین مواد قانونی اساسنامه فیفا است. کسی که می خواهد قوانین فیفا و فوتبال را اجرا کند اما خود برخلاف آن قوانین انتصاب شده باشد می تواند مجری عادل آن قوانین باشد؟ آیا احکام چنین مجریانی توسط متخلفان محترم شمرده خواهد شد؟ در شرایط حاضر تا زمانیکه اساسنامه فدراسیون اصلاح نشود و ارکان قضایی منطبق با اساسنامه فیفا مستقل نشوند خشونت در فوتبال ایران افزایش خواهد یافت.
7655
