11 ماه و اندی تا دور نهایی فوتبال قهرمانی نوجوانان آسیا مانده اما.../ همه نگرانی‌های علیدوستی و بچه‌هایش

به گزارش "ورزش سه" و به نقل از روزنامه ایران ورزشی، تا شروع مرحله نهایی این پیکارها که از 24 شهریور 1395 در چند شهر کشور هند برگزار می‌شود 11 ماه و نیم مانده و این فرصت اندکی نیست اما چه علیدوستی که سرمربی این تیم است و چه حسین مرادی که سرپرستی آن را برعهده دارد، معتقدند دشواری‌های مالی و کمبودهای امکاناتی فدراسیون فوتبال سبب شده حتی این فرصت مدید برای دل بستن به عنوان قهرمانی در هند کافی جلوه نکند.شاگردان علیدوستی در رقابت‌های انتخابی گروه پنجم آسیا که اخیرا در تبریز برگزار شد، هر سه حریف خود را به توپ بستند و سه پیروزی قاطع در سه دیدار کسب کردند و برابر تیم‌های بحرین، لبنان و هند مجموعا 12 گل زدند و فقط یک گل خوردند. دلیل شرکت هند در این مرحله به رغم حضور مستقیمش در مرحله نهایی (به سبب میزبانی)‌تعامل هندی‌ها با «AFC» و شرکت آنان در مرحله مقدماتی به قصد کسب تجربیاتی بیشتر بود. هندی‌ها با پیروزی صفر-5 بر بحرین اسباب شگفتی در تبریز شدند اما در دست بچه‌های ما تفاوت چندانی با موم نداشتند و ایران 3 گل به لبنان و 6 گل هم به بحرین زد. آیا با این مقدمات بچه‌های علیدوستی نمی‌توانند در حد فاصل روزهای 24 شهریور تا 10 مهر 1395 در رقابت‌های مرحله نهایی نیز سرفراز باشند؟جزء جزء کارهاعلیدوستی که می‌داند حاصل حضورهای مکرر ایران در ادوار مختلف این رقابت‌ها فقط کسب یک عنوان قهرمانی در سال 2008 در خاک ازبکستان تحت رهبری علی دوستی‌مهر بوده است و حتی میزبانی دوره 2012 این پیکارها در تهران نیز اسباب تجدید قهرمانی ما نشد و عنوان اول آن دوره به نوجوانان ازبکستان رسید، می‌گوید: «قدر مسلم اینکه باید بسیار دقیق و هدفمند به پیش برویم و کارهای باری به هر جهت ما را قهرمان نخواهد کرد. از حالا 11 ماه و اندی وقت داریم تا به گونه‌ای روی این بچه ها کار کنیم که در هند مدعی جدی قهرمانی باشیم اما اگر جزء جزء کارهای‌مان دقیق نباشد، به جایی نخواهیم رسید. همین تیم هند که به طور سمبلیک در مرحله مقدماتی هم شرکت کرد، اردویی دو سه ماهه در اروپا داشت و دیدید که فقط مغلوب ما شد و بحرین و لبنان را برد. یک مساله که ما را سرفراز کرد و سهم مهمی در صعود مقتدرانه ما داشت کار روی وجوه روحی و روانی تیم‌مان بود و بچه‌ها را واقعا از این منظر ارتقا بخشیده بودیم. با این حال، این تصور و توقع که با همین برنامه‌ها در مرحله نهایی هم پیروز و قهرمان می‌شویم تصور ساده‌انگارانه‌ای است. در آن مرحله رقبای ما بسیار قوی‌تر و به تبع آن بازی‌ها به غایت سخت‌تر خواهد بود.»علیدوستی می‌افزاید: «یکی از کارها و برنامه‌های ما این است که اردوهای سال آینده‌مان را مخصوصا در محیط‌هایی بگذاریم که هوای‌شان مشابه هند در زمان برگزاری مرحله نهایی رقابت‌ها باشد. به علاوه باید در تورنمنت‌های بین‌المللی و بازی‌های تدارکاتی بیشتری شرکت کنیم و از هیچ چیز غافل نمانیم.»تجربه بچه‌ها ناکافی استعلیدوستی معترف است که بچه‌هایش در دیدارهای اخیر در تبریز حتی قدری بالاتر از آنچه او می‌پنداشت ظاهر شدند و قوی و پر روحیه نشان دادند اما بحث ناکافی بودن تجربه بین‌المللی‌شان در این سطح از رقابت‌های قاره‌ای مشخص و هویدا است و همین نقصان است که باید در کمتر از یک سال باقیمانده تا مرحله نهایی رفع و بینش و تجربه درست جانشین آن شود. علیدوستی می‌گوید وقتی تیمش چندی پیش در یک تورنمنت بین‌المللی در ژاپن صاحب رتبه اول شد و امثال ازبکستان را برد، وی فهمید که شاگردانش تواناتر از گذشته شده اند و می‌توان روی آنها کمی تا قسمتی حساب کرد. آنها حتی به درد آینده تیم ملی بزرگسالان هم می‌خورند اما باید در سه چهار سال آینده روی‌شان کار شود و مهارت‌های‌شان در بازی‌های گروهی فزونی یابد و طرح و نقشه‌های درست به آنها داده شود تا اگر کوششی می‌کنند، هدفمند و با بیشترین امید برای رسیدن به مقاصد مورد نظر باشد.سهمی از تیم «کیا»؟بد نیست بدانید تیم قبلی نوجوانان ایران به رغم حضور دوستی مهر و مهدی مهدوی‌کیا در بالای سرش، شکست‌های بدی در مرحله نهایی مسابقات آسیایی سال پیش خورد و از گروهش بالا هم نیامد و حالا علیدوستی باید فکر کند که از تیم آکادمی «کیا» که اغلب در غیاب خود او فعالیت می‌کند بازیکن بگیرد یا نه و آیا نفرات فعلی تیم نوجوانان کفایت می‌کنند یا خیر. شاید هم دغدغه اساسی‌تر و معقول‌تر علیدوستی مثل امیرحسین پیروانی (سرمربی تیم ملی جوانان) و محمد خاکپور (سرمربی امیدها) این باشد که فدراسیون تمامی هم و غم خود را روی تیم ملی بزرگسالان و رسیدنش به مرحله نهایی جام جهانی 2018 گذاشته و سایر تیم‌های ملی در دیگر رده‌های سنی را به رغم ادعاهای مکرر سران خود چندان نمی‌بیند و بنابراین سوال حساس آزاردهنده‌ای که در ذهن علیدوستی و همتاهای او رژه می‌رود، این است که آیا آنها در این راه طولانی و سخت، بیش از حد تصور و انصاف تنها و بی‌یاور نیستند؟ آیا مورد خاکپور که به رغم بیش از 10 ماه کار در تیم ملی امید هنوز قرارداد ثابت و مشخص و وضعیت شفافی ندارد و پول چندانی نگرفته، نشانگر همه تنهایی و مشکلاتی نیست که عملا به روی علیدوستی و پیروانی و تیم‌های آنان نیز آغوش سرد و تلخ خود را گشوده‌اند؟