به گزارش ورزش سه، نفر بعدی که به بهترین بازیکن جام جهانی تبریک می‌گفت امانوئل ماکرون، رئیس‌جمهور فرانسه بود و بعد از او، کسی ایستاده بود که با به تن کردن پیراهن سفید و سرخ کرواسی، بی‌صبرانه منتظر دیدار با مودریچ بود. رئیس‌جمهور کرواسی، کولیندا گرابار- کیتاروویچ. درحالیکه مودریچ سعی می‌کرد احساساتش را پنهان کند، خانم رئیس‌جمهور با کمال میل، احساسات خود را بروز داد تا همه‌ی دنیا شاهدش باشد. او مودریچ را که حالا به نماد قابل توجه کشوری جوان تبدیل شده محکم در آغوش گرفت و کاملاً مشخص بود که سخت در تلاش است تا جلوی جاری شدن اشکهایش را بگیرد.
رفتار سیاستمداران در شرایطی مثل این همیشه مبالغه‌آمیز است. ولی از این گذشته، دیشب در مسکو واقعاً زمان در آغوش کشیدن بود. حدود پانزده دقیقه قبل، درحالیکه بازیکنان کرواسی برای جمعیت فشرده‌ی هوادران‌شان که با پیراهن‌های شطرنجی سرخ و سفید، پشت دروازه‌ی جنوب شرقی لوژنیکی جمع شده بودند، ابراز احساسات می‌کردند، دژان لوورن هم‌تیمی‌هایش را تک تک در آغوش گرفت. فضا پر از ابراز همدردی و حرفهای تسلی‌آمیز بود ولی لورن بیشتر از هر کس دیگری، ایوان راکیتیچ، هم‌تیمی‌اش در هشت سال گذشته را در آغوش گرفت. دو فوتبالیستی که یکی 30 ساله است و دیگری تازه 29 ساله شده است. دو فوتبالیستی که به پایان دوران اوج فوتبالی خود نزدیک می‌شوند و حالا حضور در بالاترین نقطه‌ی دنیای فوتبال را تجربه کرده‌اند.
اما این چهار نفر در آن لحظات، در لحظاتی که تا چند صباحی پیش هیچکدام نمی‌توانستند پیش‌بینی‌اش کنند به چه می‌اندیشیدند ؟
گرابار- کیتاروویچ مسلماً به غرور و افتخار بی‌حد و حصر کشوری 27 ساله می‌اندیشیده و به سفر پرشتاب این کشور به بالاترین سطح دنیای فوتبال. مودریچ مسلماً در دلش با ناراحتی و عصبانیتی عمیق و تلخ روبرو بوده، ناراحتی فرد پیروزی که تا یک قدمی ثبت کردن نام خود و تیم ملی‌اش در معبد اعلای فوتبال پیش آمده ولی موفق نشده و ممکن است دیگر هرگز چنین فرصتی را بدست نیاورد. شاید لوورن و راکیتیچ هم که در آن لحظات ایستاده بودند و اتفاقاتی که روی تریبون در حال رخ دادن بود را تماشا می‌کردند، هم به این می‌اندیشیدند که آیا ممکن است در ادامه‌ی دوران فوتبالی‌شان بار دیگر به چنین سطحی برسند ؟
آنها از جان و دل مایه گذاشته و آخرین ذرات توان بدنی و ذهنی‌شان را خرج کرده بودند. شاگردان زلاتکو دالیچ از آغاز تا پایان بازی با فرانسه هماوردی کرده بودند و در بخش عمده‌ی مسابقه حاکم توپ و میدان بودند ولی در نهایت با اختلافی ناچیز از هماوردی با حریف کم آورده بودند و شکست خورده بودند.
داور شوکر، رئیس فدراسیون کرواسی بعد از آنکه به رختکن رفته و به بازیکنان کرواسی تبریک می‌گوید، به ای‌اس‌پی‌ان می‌گوید " به شدت احساساتی شده‌ام. ولی وقتی به نتیجه نگاه می‌کنم، به نظرم نتیجه‌ی عادلانه‌ای می‌آید. باید به بازیکنان و مربی فرانسه تبریک گفت. به اعتقاد من امروز تیمی که بهتر بود، بازی را برد ".
کروات‌ها در اولین واکنش خود نسبت به مسابقه‌ی فینال، از انتقاد به تصمیم نابهنگام و عصبانی‌کننده‌ی VAR درست در زمانی که بازی با نتیجه‌ی 1-1 ادامه داشت، خودداری کردند. شوکر می‌گوید " باید به VAR احترام گذاشت. این بدشانسی ما بود. تنها چیزی که می‌توانم بگویم این است ". مشخص است کروات‌ها قصد نداشتند به خاطر باخت‌شان به دیگران لجن‌پراکنی کرده و جام جهانی را با کامی تلخ ترک کنند.
دالیچ در مصاحبه‌ی مطبوعاتی پس از بازی گفت " آدم در زمان شکست باید شأن و وقار خود را حفظ کند و به نتیجه‌ای که تابلو نشان می‌دهد احترام بگذارد. پیام من به بازیکنانم این بود ". این بهترین توصیه‌ای است که می‌توان به تیم‌های حاضر در فینال جام جهانی کرد. همه می‌دانستند چه تصمیمی روند بازی را تغییر داده و دگرگون کرده. دالیچ شخصاً گفت که پنالتی‌ای که گل دوم فرانسه را به آنها تقدیم کرد در یک مسابقه‌ی فینال نباید گرفته می‌شد. ولی در عین حال تکرار کرد که حالا دیگر زمان باقی ماندن در گذشته و تکیه روی نقاط منفی نیست.
کرواسی حالا باید به آینده نگاه کند و به دنبال راه‌هایی باشد تا از این تجربه‌ی اندوخته به شکلی مثبت و سازنده استفاده کند. اینکه مودریچ و راکیتیچ در بخش عمده‌ی فینال جام جهانی میانه‌ی میدان را تحت کنترل داشتند و در کناره‌ها توسط ایوان پریشیچ بی‌نظیر حمایت می‌شدند، بسیاری از فوتبالدوستان را شیفته‌ی کروات‌ها کرده بود. انگار در لوژنیکی شاهد به ثمر نشستن همه‌ی آن چیزهایی بودیم که درباره‌ی استعداد خارق‌العاده و در کلاس جهانی این فوتبالیست‌ها می‌دانستیم و از مدتها پیش روی آن تاکید کرده بودیم. انگار این حرف‌مان اثبات شده بود که استعداد و توانایی ناب فوتبالی در نهایت می‌تواند در صحنه‌ای که لیاقتش را دارد اینچنین بدرخشد.
ولی پایان بازی دیشب در عین حال، ممکن است برای فوتبال کرواسی کمی نگران‌کننده باشد. اگر این از نظر منطقی، نقطه‌ی اوج نسلی درخشان از فوتبالیست‌ها است، بعد از آن چه خواهد شد ؟
دالیچ که تنها در عرض 9 ماه با این تیم نتایجی معجزه‌آسا بدست آورده، درحالیکه از کنفرانس خبری بعد از بازی خارج می‌شد، به حق از سوی خبرنگاران تشویق شد، تشویقی که سزاوارش بود. او در چند روز اخیر صدای خود را بلند کرده و خواستار تلاش برای ایجاد زیرساخت‌های بهتر در فوتبال کرواسی شده. موضوعی که شوکر بعد از مصاحبه‌ی دالیچ، در مورد آن صحبت کرد.
شوکر گفت " حالا نوبت سیاستمداران است که تصمیم بگیرند اولین استادیوم ملی کرواسی کی ساخته خواهد شد ؟ اگر دولت در مورد زیرساخت‌ها به ما کمی کمک کند، من خوشحال‌ترین رئیس فدراسیون دنیا خواهم شد. به خصوص برای ساخت زمین‌های چمن استاندارد. چون این کار ساده‌ای نیست. ما می‌خواهیم یک کمپ تمرینی ملی بسازیم ولی اگر کسی به ما اجازه ندهد، سرخود نمی‌توانیم عملیات ساخت و ساز را شروع کنیم ".
شاید سوالی که شوکر در آغاز مطرح می‌کند، مستقیماً گرابار- کیتاروویچ و همکارانش را هدف گرفته باشد. کرواسی اگر بتواند استعدادهای بی حد و حصر خود را با یک زیرساخت ورزشی مناسب و سازمان‌یافته همراه کند، بدون شک آینده‌ی بسیار روشنی خواهد داشت. اگر کروات‌ها به دنبال زمانی مناسب برای اندیشیدن به برنامه‌های بلندمدت بوده‌اند، هیچوقت بهتر از امروز نخواهد بود. زمانی که فوتبال این کشور بلندترین نقطه‌ی تاریخی خود را تجربه می‌کند.
منبع : ESPN
مترجم : آرش جلال منش
