به گزارش "ورزش سه"، استادیوم سنتاریو در مونته‌ویدئو، پایتخت اروگوئه میزبان اولین فینال تاریخ جام جهانی بود. تنها استادیومی در دنیای که فیفا آن را رسماً به عنوان یادبودی تاریخی به رسمیت شناخته و ثبت کرده. اروگوئه در جام جهانی 1930، اولین دوره‌ی تورنمنت به قهرمانی رسیده و حالا دوباره به مرحله‌ی یک‌چهارم نهایی بزرگترین رویداد فوتبالی دنیا رسیده. اروگوئه‌ای‌ها این بار هم رویای تکرار قهرمانی در سر دارند.
موفقیت‌های آنها معجزه‌ای ادامه‌دار بوده. کشوری با 15 قهرمانی در کوپا آمریکا و دو بار فتح جام جهانی و چندین مدال طلای فوتبال المپیک که موفق‌ترین کشور تاریخ فوتبال است. اگر در نظر داشته باشید که جمعیت اروگوئه تنها سه و نیم میلیون نفر است، کسب این همه افتخار خارق‌العاده می‌شود. جمعیتی به اندازه‌ی یک سوم پاریس، چه رسد به فرانسه‌ی بزرگ.
یک روزنامه‌نگار مطرح اروگوئه‌ای زمانی گفته " پیراهن آبی آسمانی دلیل اثبات وجود یک ملت است. اروگوئه کشوری دورافتاده و از یاد رفته نیست. فوتبال این کشور کوچک را از سایه‌ی گمنامی بین‌الملی رهانیده ".
دومین جام جهانی در سال 1950 نصیب اروگوئه‌ای‌ها می‌شود. زمانی که آبی آسمانی‌پوشان، برزیل را در ماراکانا شکست داده و مردمان برزیلی را برای بیش از نیم قرن با باختی رو در رو می‌کنند که در برزیل از آن به عنوان فاجعه‌ی ماراکانا یاد می‌شود. یک روزنامه‌نگار برزیلی که آن روز در استادیوم حضور داشته می‌گوید " در ماراکانا شاهد بلندترین سکوت تاریخ فوتبال بودیم ". آخرین قهرمانی اروگوئه در کوپا آمریکا هم به سال 2011 برمی‌گردد. جالب اینجا است که بعد از قهرمانی اروگوئه، برزیل و آرژانتین قادر به قهرمانی در حیاط‌خلوت خود نبوده‌اند. حالا دیگر همه اروگوئه را می‌شناسند.
مهاجم ستاره‌ی فرانسه، آنتوان گریزمان آنقدر به فرهنگ فوتبالی اروگوئه علاقه‌مند است که وقتی اروگوئه‌ای‌ها در ماه مارس با پیروزی بر بولیوی به جام جهانی روسیه راه یافتند، گریزمان برای خوشامدگویی به هم‌تیمی‌هایش در اتلتیکو مادرید، دیه‌گو گودین و خوزه خیمنز، به فرودگاه رفته بود. گریزمان حتی به این هم بسنده نکرده بود و پیراهن آبی آسمانی تیم ملی اروگوئه را به تن داشت.
سوارز و کاوانی، دو مهاجم ستاره‌ی اروگوئه هر دو اهل شهر سالتوی این کشور هستند. یکی از متخصصین معروف فوتبال آمریکای جنوبی در توصیف کاوانی از او به عنوان مهاجمی یاد می‌کند که مدام از مقابل دروازه‌ی خودی تا یک قدمی دروازه‌ی حریف در حال جابجایی است. دوستی و رفاقت سوارز و کاوانی که به دوران حضور در سالتو برمی‌گردد فوق‌العاده قوی و مستحکم است اما این دو مهاجم ستاره وقتی با پیراهن آبی آسمانی در میدان هستند سعی می‌کنند بیشتر از دیگری تلاش کرده و برای تیم ملی بیشتر عرق بریزند. کاوانی می‌گوید " عرق ملی و احساسات میهن‌پرستانه چیزی است که تا آخر عمر با آدم باقی می‌ماند ".
این دو مهاجم که رویهم‌رفته 100 بازی ملی در کارنامه دارند به آرمان ملی‌شان با جان و دل پایبندند. اما دیگر بازیکنان چه ؟ اروگوئه می‌تواند ادعا کند که با داشتن گودین و خیمنز، بهترین زوج دفاعی این روزهای دنیا را در اختیار دارد. عجیب نیست که اروگوئه تنها تیم جام جهانی روسیه است که در چهار بازی اول خود گلی دریافت نکرده.
دفاع مستحکم و جانانه، سنتی است که اروگوئه‌ای‌ها به آن افتخار می‌کنند. از سوی دیگر اسکار تابارز نحیف و سالخورده بر روی نیمکت اروگوئه تجسم زنده و عینی پیوندهایی است که فوتبال این کشور با گذشته‌اش دارد. تابارز در جام جهانی 1990 سکان هدایت آبی آسمانی پوشان را به عهده داشته و هشت سال پیش در آفریقای جنوبی، اروگوئه را به نیمه‌نهایی جام جهانی رسانده. هیچ مربی فوتبال در هیچ کجای دنیا به اندازه‌ی او در بازی‌های ملی سکان هدایت تیم ملی کشورش را به عهده نداشته.
اروگوئه‌ی شگفتی‌ساز مصمم است در مقابل فرانسه‌ی مقتدر و پرانرژی، بار دیگر شگفتی آفریده و تاریخساز شود. همه می‌دانند که برآمدن از فرانسه‌ی این روزها کار بسیار دشواری است ولی مردان اروگوئه‌ای نشان داده‌اند از دشواری باکی ندارند و هر لحظه آماده‌اند همچون سربازان فدارکار کشورشان به دل خطر رهسپار شوند. توصیه‌ی همه‌ی کارشناسان و فوتبالدوستان این است که جدال اروگوئه و فرانسه برای راه‌یابی به جمع چهار تیم برتر دنیا را از دست ندهید.
منبع : اسکای اسپرتز مترجم : آرش جلال منش
