به گزارش "ورزش سه"، یکی از نفس گیرترین نبردهای لیگ برتر، دیدار کلاسیکی با دو گل برتر فصل (گل وانایاما و گل دوم محمد صلاح)، نبردی با قضاوت جدل آور مرد سیاهپوش از صحنه ای به صحنه دیگر... و سرانجام نتیجه تساوی که رقابت برای قرار گرفتن در رتبه چهارم لیگ را داغ نگاه داشت و طپنده. در کنار همه اینها نمایش لیورپول و تاتنهام نکته کلیدی تری را خاطرنشان ساخت، این که هیچ کدام شایسته کسب سه امتیاز نبودند، این که هر چند هر دو تیم تماشایی بازی کرده اند، ولی شایستگی کسب عنوان قهرمانی لیگ را ندارند. لیورپول در نیمه اول حاکم مطلق بود و در نیمه دوم روند نزولی را پیمود و تدریجا اتوبوس بزرگی برابر دروازه اش پارک کرد، و تاتنهام به بند آمده در نیمه نخست در نیمه دوم اوج گرفت و برغم 67 درصد تصاحب توپ در آنفیلد و کسب دو ضربه پنالتی جنجالی باز هم پیروز نشد.
ترکیب دو تیم بازتابنده رویکرد کلوپ و پوچتینو بود. تاتنهام با همان یازده بازیکنی که برابر منچستر یونایتد به میدان رفته بودند، با این تفاوت به که دله علی به گوش چپ رفته بود و اریکسون از گوش راست به میانه میدان آمده و پشت سر هری کین قرار گرفته بود. در حالی که لیورپولی ها با دو تغییر در مقایسه با دیدار پیشین، قرار گرفتن ویرجیل فن دایک و ترنت آلکساندر آرنولد، راهی میدان شده بودند. در حقیقت لیورپول با 98 تغییر در این فصل رکورد تنوع ترکیب و جابجایی بازیکنان همه تیم های تاریخ لیگ طی 25 بازی پشت سر گذاشته و رکورد 86 تغییر منچستر یونایتد در دو فصل 10-2009 و 14-2013 با همین تعداد بازی را شکسته. تاتنهام طی همین بازی های 36 بار کمتر تغییر داشته. پیش از این دیدار دو بازیکن لیورپول بیش از 2400 دقیقه در همه رقابت ها بازی کرده بودند، در حالی که شش بازیکن تاتنهام همین رکورد را ثبت کرده بودند. چنان که وانایاما دومین بازیکن تعویضی تاتنهام در این فصل بود که - پس از سیسوکو مقابل هادرزفیلد - گل زد.
خیلی ها می پرسند "آیا براستی این همه تغییر و جابجایی در لیورپول مثبت بوده؟" یا "چرا کلوپ به ترکیب اصلی اش دست پیدا نمی کند؟"
با رام شدن فیرمینو، سادیو مانه و صلاح که در نیمه اول تاخت و تاز کرده بودند، کلوپ به تغییر روی آورد. او جوول ماتیپ را در دقیقه 78 جای میلنر راهی میدان کرد و وانایاما دو دقیقه بعد گل تساوی بخش را زد. اعتماد به نفس تاتنهام بیشتر شد و بیشتر و لیورپول تحت فشار بیشتری قرار گرفت. لیورپولی ها حق داشتند قضاوت جاناتان ماس را زیر تازیانه ببرند. ماس که طی اعلام ضربه پنالتی اول دیدگاه داور کنار مبتنی بر آفساید بودن هری کین را نپذیرفته بود، دومین ضربه پنالتی را با بالا رفتن پرچم همان داور اعلام کرد. تقدیم دو ضربه پنالتی جدل آور به تاتنهام برابر جایگاه طرفداران دو آتشه لیورپول، برابر " Kop " که دومی در دقیقه 95 اعلام شد آسان نبود، طی ضربه اول با آفساید و شیرجه تاتنهامی ها روبرو بودیم و طی پنالتی دوم با شیرجه آنها!
در چنان قابی گل حیرت آور محمد صلاح در دقیقه 91 - یادآور بهترین گل های لیونل مسی در محاصره مدافعان و نواختن ضربه نهایی از زاویه بسته - پیروزی را برای لیورپول به ارمغان نیاورد. صلاح تعداد گل هایش در لیگ برتر را به بیست و یک رسانده بود، بیش از هر بازیکن لیورپول طی بیست بازی، ولی لیورپول، لیورپول بود و هر سه موقعیت گشودن دروازه توسط تاتنهامی ها از دل لغزش های دفاعی سرخپوش ها برآمده بود: اعلام ضربه پنالتی اول برگرفته از توپی بود که دژان لاورن را از دست داد، امره جان با تردیدش زمینه ساز گل تماشایی وانایاما شد و سرانجام فن دایک بهانه اعلام ضربه پنالتی دوم را مهیا ساخت.
سرنوشت نهایی با نواخته شدن ضربه ای بود که هری کین از روی نقطه پنالتی نواخت. او که بار اول مغلوب لوریس کاریوس شده بود این بار صدمین گلش در لیگ برتر را زد تا درام بزرگ سرانجام تمام شود... تا سوت پایان را بکشند و به عنوان تماشاگر بیطرف تب و تاب نبرد را فارغ از نتیجه اش دوره کنیم. درست همان زمانی که بازیکنان لیورپول به سوی داور هجوم برده بودند پوچتینو - طعنه آمیزانه - زودتر از آنها داور را در آغوش کشیده بود. سوت پایان را که کشیدند تاتنهامی ها که طی بیست و سه سفر قبلی به آنفیلد از 69 امتیاز فقط پنج امتیاز گرفته بود می خندیدند، بی اعتنا به این که طی هفت سال - از می 2011 که با دو گل پیروز شدند - در آنفیلد طعم برد را نچشیده اند. سوت پایان را که کشیدند لیورپولی ها آه می کشید و آه. بازی تمام شده بود و "سه امتیاز" از آغوش سرخپوش ها لغزیده بود بیرون. بازی تمام شده بود و یورگن کلوپ و لیورپول ما را یاد کوین کیگان و تیم هایش می انداختند.
حمیدرضا صدر
لیورپول 
