به گزارش "ورزش سه"، استمفورد بریج لبریز خشم شده بود. طرفداران چلسی مردان شان را هو می کردند، بازیکنان شان و آنتونیو کونته را، تیم و مربی قهرمان لیگ فصل پیش را. مردان شان در سال 2018 چهار بار راهی میدان شده بودند و هنوز طعم پیروزی را نچشیده بودند. سال نو با تساوی 2-2 برابر آرسنال آغاز شده و گره خورده بود به سه تساوی پیاپی صفر صفر: برابر نوریچ در جام حذفی، مقابل آرسنال در جام اتحادیه و سرانجام برابر لستر سیتی در لیگ. آنها در همان بعد از ظهری به سومین صفر صفر پیاپی تن داده بودند که همسایه شان تاتنهام، چهار بار دروازه اورتون را به آتش کشیده بود. همسایه ای که در شش بازی آخرش هجده گل زده و در جدول لیگ دیوار به دیوار آبی ها شده بود.
تساوی خانگی بدون گل برابر آبی پوش های کینگ پاور تلخ تر از دو امتیاز از دست رفته بود. لستر در استمفورد بریج جانانه تر بازی کرده بود، نیش دارتر و با طراوت تر. قهرمان لیگ تا نیم ساعت واپسین مقهور لستر شده و دروازه اش آمیخته به اقبال بسته مانده بود. لستر که طی چهارده نبرد با چلسی در همه رقابت ها دوازده بار مغلوب شده این بار تا آستانه پیروزی پیش رفته بود. حتی اخراج بن چیول که طی شش دقیقه دو کارت زرد گرفت به گلی طی بیست و دو دقیقه باقی مانده منجر نشد و یگانه حمله چلسی طی آن دقایق خلاصه شد در نواختن ضربه آزاد بی ثمری توسط مارکوس آلونسو. کلود پوئل دلایل فراوانی داشت تا با سر افراشته اش جمله "اگر یازده به یازده بازی می کردیم به زانوی شان در می آوردیم" را بر زبان آورد.
کونته در صف مردان متوقف شده به توصیف "بازیکنانم را خسته یافتم، فرسوده و تمام شده" قناعت کرده بود. ترکیب 2-5-3 او با پنج مرد میانی که سسک فابرگاس نقش محوری را بر عهده داشت نشانی از باز کردن گره کور نداشت. ویلفرد اندیدی، جوان نیجریه ای لستر، برابر حمله ها ایستاده بود و جمی واردی، شینجی اواکازاکی و ریاض مارز که با اعتماد به نفس بی حصری بازی کرده بودند بارها سنگر کورتوا را لرزانده بودند. تماشای مردان سرگیجه گرفته چلسی در نیمه اول برابر دروازه کورتوا گاهی چنان متراکم می شد که ترکیب غریب 1-1-8 را تداعی می کرد. روانه شدن دوازده ضربه به سوی دروازه چلسی در نیمه اول طی پانزده سال در استمفورد بریج ثبت نشده بود.
ترکیب موراتا - هازارد به خط حمله چلسی نه چنگی داشت و نه دندانی. موراتا شصت میلیونی بعد از ظهر سیاه دیگری را سپری کرده بود. طرفداران چلسی رکورد او از اواخر نوامبر در همه رقابت ها را با شمردن فقط سه گل می شمردند و داغ رفتن دیگو کاستا را زنده می کردند. هازارد بسان بازی با آرسنال نامرئی شده بود و طی سومین بازی پیاپی زمین را پیش از سوت پایان ترک کرده بود. رکورد او - شش گل و دو پاس گل در بیست بازی لیگ - تناسبی با قیمت بالا رفته اش و ادعای بازی در رئال مادرید نداشت و طرفداران چلسی بهانه های مناسبی پیدا کرده بودند تا او را برای این پا و آن پا کردنش در امضای قرارداد جدید در آماج عتاب های شان قرار دهند. تعویض های کونته که به گشودن دروازه لستر می اندیشید بی ثمر بودند و ورود زودهنگام پدرو و ویلیان جای هازارد و سسک با روی آوردن به سیستم 3-3-4 طلسم صفر صفر را نشکسته بود. ستاره چلسی کسی نبود جز کورتوا درون دروازه و بهترین بازیکن شان در نبردهای داخل میدان همان لستری سابق بود: انگولو کانته.
همه اینها یعنی چی؟ شرایط واقعی چلسی برغم چهار تساوی پیاپی چیست؟
آنها در رتبه سوم لیگ ایستاده اند، در نیمه نهایی جام اتحادیه به میدان خواهند رفت و می توانند راهی نبرد نهایی شوند، در جام حذفی برابر نوریچ دیدار تکراری را برگزار خواهند کرد و در لیگ قهرمانان به مصاف بارسلونا خواهند رفت. در کنار همه اینها طی سه دیدار متوالی گلی نخورده اند... ولی حال و هوای سکوها آمیخته به بیقراری شده و طرفداران بی تاب شده چلسی چاقوهای شان را تیز کرده اند. باورکردنی نیست روزگار کونته یادآور دوران تلخ مورینیو در فصل پس از قهرمانی لیگ با چلسی شده.
حمیدرضا صدر
