به گزارش " ورزش سه" پوست اندازی جامعه مربیگری در فوتبال ایران ابتدا یک روند کند و همراه با مقاومت بود. مثل همه کشورهای دنیا مربیگری معمولا کار آدم های باتجربه بود و مربیان سن و سالی داشتند و سال ها روی نیمکت تیم ها می نشستند. تا یکی دو دهه قبل نشستن یک مربی جوان روی نیمکت یک اتفاق عجیب بود؛ اما امروز ماجرا فرق کرده است. یک زمانی تنها بازیکنانی که نخبه بودند و به اصطلاح رسانه های آن موقع مدیریت خوبی داشتند؛ مثل علی پروین و در این اواخر سیروس قایقران و امیر قلعه نویی می توانستند در همان جوانی روی نیمکت بنشینند؛ در غیر این صورت مربیان جوان یا سال ها باید پشت دست بزرگترها می نشستند و منتظر فرصت و شانسی می نشستند یا قید مربیگری را می زدند؛ اما در این سال ها روندی که در دنیای فوتبال نیز با ظهور مربیان موفق و جوان آغاز شد به ایران هم رسید و حالا جوان ها هستند که نیمکت های مربیگری در فوتبال ایران را تسخیر کرده اند.
نسل چهارم مربیان فوتبال جوان هایی هستند که در کمترین فاصله از زمین فوتبال به نیمکت می رسند. علی کریمی، رضا عنایتی، جواد نکونام، مهدی پاشازاده خیلی زود جای مربیان قدیمی تر را گرفتند. در حد فاصل نسل سوم و چهارم نیز علی دایی، علیرضا منصوریان، یحیی گل محمدی حضور دارند که زودتر از بقیه توانستند به عنوان سرمربیگری دست پیدا کنند. این مربیان جوان با افکار و برنامه های نو آرام آرام دارند جای مربیان دهه شصتی را می گیرند. مجید جلالی، امیر قلعه نویی، صمد مرفاوی، پرویز مظلومی، محمد مایلی کهن، حمید درخشان، فرهاد کاظمی و... زمانی به عنوان مربیان جوان به فوتبال ایران پا گذاشتند و حالا خودشان جایگاهشان را توسط مربیان جوان تری که با قدرت و مجهز هستند، در خطر می بینند. قلعه نویی و جلالی هنوز توانسته اند موقعیت خودشان را حفظ کنند؛ اما دیگر مربیان این نسل یک به یک از میدان خارج شده اند. حتی اگر خبر جانشینی جواد نکونام به جای مجید جلالی نیز شکل واقعیت به خود بگیرد، می توان گفت که قلعه نویی در این فصل تنها نماینده و پرچمدار دهه شصتی های نیمکت فوتبال ایران است.
علی دایی در سایپا، مهدی پاشازاده در نساجی، محمود فکری در نفت مسجد سلیمان، جواد نکونام در خونه به خونه، علی کریمی در سپیدرود و.... در حال حاضر بخش مهمی از بهترین تیم های ایرانی را به عنوان سرمربی هدایت می کنند. این در حالی است که سه تیم مطرح فوتبال ایران (پرسپولیس، استقلال و سپاهان) از سه مربی خارجی استفاده می کنند و این نشان می دهد که فوتبال ایران سبک و سیاق جدیدی را برای خودش طرح ریزی می کند. مربی خارجی یا مربی جوان ایرانی. این موضوع دارد به مانیفست فوتبال ایران تبدیل می شود و به نظر اتفاق بدی هم نیست. روز گذشته در تمرین سپیدرود امکانات و تجهیزات تازه که با نظر علی کریمی خریداری شدند، توجه همه را جلب کرد. شاید قهرمان شدن یا موفقیت در فوتبال تنها با چند وسیله و ابزاری از این دست به دست نیاید؛ اما چنین مسایلی می تواند در تیم ایجاد انگیزه کرده و بهانه ای برای رسیدن به موفقیت باشد.
جوادنکونام در اولین سال مربیگری اش خونه به خونه را به جمع 4 تیم نهایی جام حذفی رسانده و عنایتی نیز با نجات سیاه جامگان از سقوط می تواند ره صد ساله را یک شبه در مربیگری برود. یحیی و دایی و منصوریان نیز پیش از این پاسخ مثبتی به اعتماد به مربیان جوان دادند و باعث شدند تا امروز اعتماد کردن به یک مربی جوان در فوتبال ایران نه یک ریسک که یک عمل منطقی به حساب بیاید. در واقع کسانی مثل دایی، یحیی، منصوریان و... راه را برای کسانی مثل نکونام و کریمی باز کردند و البته آن ها نیز مدیون مربیانی چون قلعه نویی، درخشان و فیروز کریمی هستند که با موفقیت در دوران جوانی نشان دادند که مربیگری الزاما کار پیرمردها نیست.
