حمیدرضا صدر به کالبدشکافی بزرگان حذف شده و قرار گرفته روی مرز سقوط در لیگ قهرمانان پرداخته...
به گزارش "ورزش سه" حمیدرضا صدر به کالبدشکافی بزرگان حذف شده و قرار گرفته روی مرز سقوط در لیگ قهرمانان پرداخته...
بروسیا دورتموند: زرد رنگ پریده
پنجاه و چهارمین سالگرد تولد پیتر بوش بود و مربی سرگیجه گرفته زردپوش ها امیدوار بود در آن بعد ظهر تب زده بهانه ای برای زدن لبخند پیدا کند. دورتموند برای زنده نگه داشتن امید صعود باید تاتنهام را در خانه شکست می داد، ولی آنها طی ماه اکتبر در لیگ فقط یک امتیاز با تساوی برابر فرانکفورت کسب کرده بودند و در نوامبر هم حسرت کسب یک امتیاز بر دل شان مانده بود. آنها طی یک ماه اخیر در اروپا به تساوی 1-1 برابر آپوئل تن داده و در لیگ هم برابر هانوفر، بایرن و اشتوتگارت سقوط کرده بودند و با حسرت بالانشینی شالکه، همسایه و دشمن قدیمی شان را دوره کرده اند. بنابراین برغم گل زودهنگام اوبامیانگ خبری از پیروزی نیامد، نه نیامد.
لیگ قهرمانان برای دورتموند سیاه آغاز شد و تلخ هم ادامه پیدا کرد. دو شکست 1-3 برابر تاتنهام و رئال به دو تساوی 1-1 برابر آپوئل گره خورد و رسید به شکست 2-1 برابر لندنی ها در خانه... در این کشاکش زردپوش ها را نمی شناختیم. رومن بورکی درون دروازه بدل شد به "سنگربان گل خور" و پاپاستاتوپولوس و عمر تاپراک برابر حریفان تسلیم شدند و تسلیم. بنابراین گل زودهنگام پیرامریک اوبامیانگ در آلمان برابر تاتنهام گره‌ای را باز نکرد و همان دو نفری که در لندن گل زده بودند در دورتموند هم گل زدند: هری کین و سون هیونگ مین.
کسب فقط دو امتیاز طی پنج دیدار یعنی زردپوشان بوندسلیگا برای نخستین بار پس از فصل 11-2010 جایی در رقابت های پلی اف لیگ قهرمانان نخواهند داشت.
موناکو: بی ستاره ها
برای توصیف روزگار سیاه موناکو همین کافی که آنها فصل پیش یکی از تیم های نیمه نهایی لیگ قهرمانان شدند و این فصل با حذف از لیگ قهرمانان راهی به لیگ اروپا هم نیافته اند... پیش از این با بیرون آمدن قرعه ها و هم گروه شدن شان با بشیکتاش، پورتو و لایپزیگ خیلی ها گفتند "میلیونرهای موناکویی چه خوش اقبال بوده اند". ولی موناکو با دو امتیاز از پنج دیدار در قعر جدول دفن شده و یک بار هم طعم پیروزی را نچشیده.
موناکو در خانه پس از سپری شدن کمتر از ده دقیقه دو گل از لایپزیگ دریافت کرد، چرا که جمرسون مدافع برزیلی یک بار دروازه خودی را گشود و سه دقیقه بعد با سپردن توپ به حریف زمینه ساز به ثمر رسیدن گل دوم توسط تیمو ورنر شد. دقیقه سی که رسید ورنر از روی نقطه پنالتی گل سوم را هم زده بود. سوت پایان مترادف بود با شکست 4-1 برابر لایپزیگ. گل های خورده موناکو ترکیبی بوده از صحنه های مضحک، تردید در دفاع و از دست دادن توپ...
حقیقت این است همه می دانستند رفتن ستاره های موناکو تیم را به سراشیبی خواهد انداخت. امپاپه رفته، برناردو سیلوا، نبیل دیرار، باکایوکو و بنجامین مندی رفته اند. مردان لئوناردو ژارمین در لیگ پشت سر پاری سن ژرمن قرار دارند، ولی رویای اروپایی شان زودتر از تصور تمام شده.
ناپولی: فقط اسکودتو
در نبردی که ناپولی برای زنده نگاه داشتن امید صعود در لیگ قهرمانان باید پیروز می شد ده هزار نفر راهی استادیوم سن پائولو شده بودند، فقط ده هزار نفر. آن چه بازتابنده حال و هوای ناپولی در این فصل بود: فتح سری آ و نه چیزی دیگر، نه حتی درخشش در لیگ قهرمانان. اسکودتو و فقط اسکودتو. آنها برای اولین بار پس از عصر دیگو مارادونا باور کرده اند زمان فتح سری آ فرا رسیده.
ناپولی نیمه اول برابر شاختار را نومید کننده سپری کرد. لورنزو اینسینیه که شنبه دروازه میلان را باز کرده بود در نیمه دوم راهی میدان شد و سرانجام دروازه شاختار را در دقیقه 56 فتح کرد و دو گل دیرهنگام زیلینسکی و مرتنس پیروزی 0-3 را به ارمغان آورد. آن چه که صدرنشین سری آ را شش امتیازی کرد، ولی آنها کماکان در آستانه حذف قرار دارند. باید از یک سو فاینورد را شکست دهند و از سوی دیگر امیدوار باشد منچسترسیتی در زمین شاختار پیروز شود.
پرسش این است آیا اگر ناپولی صعود کند توانایی نبرد در دو جبهه را خواهد داشت؟ آیا همسیک، کایخون، کولیبالی و آلن و اینسینیه بار سنگین را بر دوش خواهند کشید؟ آن هم در این فصل طولانی و دشوار.
آتلتیکو مادرید: پایان احتمالا تلخ تلخ
آنها فصل عجیبی را سپری می کنند. در لالیگا نباخته اند، با این وصف شش تساوی طی دوازده دیدار یعنی ده امتیاز فاصله با بارسا صدرنشین. این قصه در لیگ قهرمانان هم جور دیگری تکرار شده. سه تساوی در چهار دیدار اول شامل دو تساوی برابر قره باغ به علاوه شکست 2-1 خانگی برابر چلسی به نبرد در خانه با رم رسید. جایی که راه راه پوش های مادریدی سرانجام با دو گل رم ده نفره را در خانه شکست دادند و در فاصله دو امتیازی رمی ها به معجزه دل بسته اند.
ولی چرا؟ در آتلتیکو چه می گذرد؟ بر تیم زهرآگین دیگو سیمئونه چه گذشته؟
آنها طی تساوی بدون گل برابر رم تیم برتر بودند. بیست شوت برابر ده شوت رمی ها نواختند که توپ نه بار در قاب دروازه ایتالیایی ها جای گرفت و نیگوئز تیر دروازه را هم لرزاند. دلایل پرشمار هستند: کوکه طی دو دیدار برابر قره باغ غایب بود و سازهای میانه میدان بی او کوک نشدند. مهاجمان راه راه پوش هم همساز نیستند. آنتوان گریزمان مرد ثابت بوده، ولی هنوز زوجی پیدا نکرده، نه فرناندو تورس، نه کوین گامیرو، نه یانیک فریرا کاراسکو، نه لوچیانو ویتو و نه آنخل کوره آ. در کنار همه اینها گریزمان هم برغم زدن دو گل برای فرانسه در این دوران نزول کرده. او طی دو دوره پیشین لیگ قهرمانان چهارده گل زده بود و پیش از نبرد دوم با رم تاکنون فقط یک بار دروازه چلسی را باز کرده بود آن هم از روی نقطه پنالتی. گل دقیقه 69 گریزمان با آن ضربه تماشایی برابر رم اولین گل او پس از هشت دیدار بود. گلی که طلسم رمی ها را شکست تا گامیرو هم گل دوم را بزند و آتلتیکو در استادیوم تازه افتتاح شده اش به نخستین پیروزی اروپایی دست یابد.
همه اینها یعنی پایان تلخی انتظار آتلتیکو را می کشد. آنها باید در دیدار با چلسی پیروز شوند و دعا کنند رم برابر قره باغ متوقف شود!
