یکی از جالب‌ترین و تامل‌برانگیزترین اتفاقاتی که پس از سوت پایان بازی استقلال و تراکتورسازی در ورزشگاه آزادی رخ داد گریه‌های فرزین گروسیان دروازه بان جوان تراکتور در مقابل هواداران این تیم در ورزشگاه بود.
به گزارش "ورزش سه"، آنچه باعث شده بود تا گروسیان خود را به خاطر گل دریافتی از استقلال ملامت کند، فقط میزان تقصیر او در گل شدن شوت چپاروف نبود بلکه او بیشتر تحت تاثیر محبت هواداران تراکتورسازی که در بدترین شرایط هم پشت بازیکنان خود را خالی نمی‌کنند، قرار گرفته بود و خود را شرمنده آنها می‌دانست در حالی که روی آن گل او مقصر صد در صد نبود و بخش زیادی از آن گل سهم شوت تماشایی چپاروف بود نه اشتباه گروسیان.
هواداران تراکتورسازی از سال ۸۸ و با ورود مجدد این تیم به لیگ برتر، رفتارهای جدیدی را در فرهنگ هواداری فوتبال ایران به نمایش گذاشتند. هوادارانی که فارغ از نتیجه بازی از دقیقه یک تا نود تشویق می‌کردند و پس از دریافت گل با شعار عیبی یوخ روحیه را به تیم خود باز می‌گرداندند. آن شعار عیبی‌یوخ یک نقطه عطف در فرهنگ هواداران ایرانی بود. هر چند گهگاهی عصبیت‌هایی که در همه ورزشگاه‌های ایران وجود داشته و دارد، در ورزشگاه یادگار امام مشاهده می‌شد، اما اطلاق لقب «پرشورها» به هواداران تراکتور به دلیل همان رفتار و رویه‌ی جدیدی بود که آنها در سکوهای ورزشگاه‌های ایران پایه‌ریزی کرده بودند.
بازیکنانی که برای تراکتورسازی بازی می‌کنند، روزهای خوبی را در تبریز تجربه می‌کنند. آنها به شدت مورد توجه و محبت مردم این شهر قرار دارند. اشتباهات آنها کمتر به رخ آنها کشیده می‌شود و به خاطر گل‌زنی‌ها و بازی‌های خوب‌شان به شدت از سوی مردم تشویق می‌شوند. این چنین هوادارانی باعث می‌شوند که بازیکنانی که حتی با عنوان سرباز و با دستمزد کمتر از سایر بازیکنان به این تیم می‌آیند با جان و دل بازی کنند و خود را مدیون هواداران پر شور تبریزی بدانند. فرزین گروسیان نیز به همین دلیل در پایان بازی در برابر تشویق‌های هواداران تراکتورسازی به گریه افتاد. گریه ای به خاطر لطف بی‌منت هواداران.
باید پذیرفت با ورود تراکتورسازی به لیگ برتر، فرهنگ هواداری در فوتبال ایران یک پله ارتقا یافت. وقتی چنین سابقه خوبی از این هواداران در دست است، اتفاقاتی نظیر آنچه در زمان حضور بازیکنان پرسپولیس در فرودگاه تبریز رخ داد، چندان زیبنده هواداران تراکتوری نیست. واکنش‌هایی نظیر آنچه در فرودگاه رخ داد نمی‌تواند از هوادارانی که عیبی‌یوخ را در فوتبال ایران باب کردند سر زده باشد. هر چند وقتی پای درد دل تراکتوری‌ها نیز بنشینید آنها از شعارهایی که گهگاه به توهین‌های نژادی و قومیتی نیز آلوده است شاکی‌اند و اقدامات عصبی خود را در فرودگاه و ورزشگاه عکس‌العملی به آن شعارها و توهین‌ها می‌دانند، اما از مردم شهری با فرهنگ مثل تبریز که کم ادیب و دانشمند و فرهیخته نداشته انتظار می‌رود، ادب و متانت را به هواداران سایر تیم‌ها نیز بیاموزند. هواداران تراکتور باید سعی کنند هواداران سایر تیم‌ها را به داشتن فرهنگی که خود در سال ۸۸ به لیگ برتر آوردند ترغیب کنند نه اینکه در مجادله با آن بخش از هواداران عصبی و هتاک سایر تیم‌ها خود نبز شبیه آنها شوند.
هواداران تراکتورسازی می‌توانند همان‌طور که در برابر اشتباهات بازیکنان خود و نتایج ضعیف تیم شان صبر و سعه صدر به خرج می‌دهند در مقابل توهین‌های احتمالی از سوی برخی از هواداران سایر تیم‌ها نیز سکوت کرده تا بار دیگر کلاس درس هواداری برای هواداران فوتبال در ایران برگزار کنند. همان‌طور که آنها به تماشاگران ایرانی یاد دادند باید تیم‌شان را فارغ از نتیجه بازی و در هر شرایطی تشویق کنند به آنها نیز سکوت در برابر توهین‌های هواداران حریف را بیاموزند. باید به این هواداران گفت که لطفا پرشور بمانید؛ پرشور و متین.
نویسنده : حجت شفیعی
