دربی میلان، پایتخت مد ایتالیا را از هر لحاظ زیر و رو می‌کند.
به گزارش کاپ، اگر قبول کنیم که ایتالیا، جهان سوم اروپاست، پس حتما یک سری ضرب المثل‌های عامیانه جهان سومی باید در سرزمین چکمه‌ای هم مصداق داشته باشد.مثلا اینکه پسر باید حتما نشانی از پدر داشته باشد. درمیلانی که کمی مدرن تر از بقیه ایتالیا به نظر می‌رسد، سال‌های سال، پدر میلانی، پسر، دختر و همسر میلانی داشت و یک اینتری هم می‌گشت تا یک اینتری دیگر را پیدا کند.
مرامنامه‌های متفاوت
دربی میلان با میلان کمونیسم و چپ گرا و اینتر دست راستی و جهان وطن، یک دربی خانوادگی بود. در سطح کلان‌تر هم ماجرا همین شکلی به نظر می‌رسید. موراتی، پسر درسخوان یک عاشق اینتر به جای پدرش آمد و برلوسکونی هم ادعا کرد عشق به میلان را از پدرش آموخته.این 2 اما با مرام سیاسی خود، یه ساختار قدیمی را برهم زدند. برلوسکونی راستگرا با راه اندازی حزب دست راستی «فورزا ایتالیا» ارکان میلان ذاتا چپ گرا را به راست مایل کرد و موراتی که حتی همسرش هم الان یک چپ گرای فعال است، اینتر روشنفکران را تیم محبوب جامعه متوسط شهر میلان،جا زد؛هرچند هنوزدر اصل قضیه تفاوت خاصی ایجاد نشده.نتایج یک تحقیق نشان می دهد، حدود یک سوم خانواده‌های ساکن شهر میلان،حداقل یک یا 2 عضو مخالف با جو هواداری خانواده فوتبالی خودشان دارند؛ مثلا اگر 4 عضو خانواده اینتری باشند، 2 نفر میلانی هم حضور دارند.دیگر کم‌تر پسری نشان از پدرش دارد.به همین دلیل پدر و پسر معمولا فقط تا دم در ورزشگاه سن سیرو با هم می روند و از آنجا به بعد به سمت جایگاه مخصوص تیم خودشان هدایت می شوند.
جهت‌دهی اجتماعی
آمارفوتبالی شهر میلان از جهت دادن تیم‌ها به طبقات اجتماعی شهر حکایت می‌کند؛ 64 درصد جامعه معلمان و فرهنگیان شهر طرفدار اینتر هستند و صاحبان سرمایه و مردم عادی به میلان تعلق خاطر دارند. حالا در آستانه دویست و هجدهمین مادونینای تاریخ، شهری که فوتبالش به خاطر دوری چند ساله از لیگ قهرمانان، افسرده ترین بخش شهر است با یک بازی خاص، تنوع علایق و تغییر بافت خانوادگی به خاطر فوتبال را به رخ می کشد؛ اتفاقی که شاید هیچ دربی دیگری رقم نزند.
