داستان هایی از تاریخ فوتبال ایتالیا؛ کالچو و جنگ جهانی اول

وبسایت رسمی برنامه نود - تیم ملی فوتبال ایتالیا برای اولین بار در سال 1910 شکل گرفت هر چند که فوتبال در ایتالیا پس از جنگ جهانی اول توسعه یافت. تیم های ایتالیایی در ابتدا، نمایش ضعیفی را در عرصه های بین المللی داشتند. ادامه داستان فوتبال ایتالیا...

به گزارش وبسایت نود، تیم ملی ایتالیا علی رغم خرد کردن فرانسه و عبور از سد بلژیک، نتوانست مقابل تیم های قدرتمند دنیای فوتبال در اوایل قرن بیستم یعنی اتریش و مجارستان حرفی برای گفتن داشته باشد. در المپیک 1912، ایتالیایی ها به فنلاند باختند و سپس، شکست تحقیر آمیزی را مقابل اتریش با نتیجه 5-1 متحمل شدند. البته ایتالیا در آن مسابقات از سد سوئد عبور کرد. در آن زمان، قدرت تیم ملی ایتالیا به قدری کم بود که حتی تیم انگلیسی ردینگ که در لیگ دسته اول (منطقه جنوب) این کشور به مقام هشتم رسیده بود، موفق به شکست ایتالیا در سال 1913 شد. این بازی در 16 ماه می در شهر تورین، با برتری 2-0 ردینگ مقابل تیم ملی ایتالیا با حضور 15000 تماشاگر به پایان رسید. 8 بازیکن این تیم عضو باشگاه پرو ورچلی بودند که در آن سال به عنوان قهرمانی باشگاه های ایتالیا دست یافته بود.

سفر باشگاه انگلیسی ردینگ به ایتالیا و بازی با تیم ملی و چند باشگاه ایتالیایی

ایتالیا به زمان بیشتری نیاز داشت تا تبدیل به یکی از قدرت های جهانی در عرصه کالچو (فوتبال) شود. حتی در همین روزهای نوزادی فوتبال در سرزمین چکمه نیز بازیکنان مستعدی همچون آتیلیو فرزیا چهره شدند. فرزیا فصل بعد به ردینگ پیوست و نام وی به عنوان اولین بازیکن ایتالیایی حاضر در فوتبال حرفه ای انگلستان، ثبت گردید. فرزیا هرگز در تیم ردینگ بازی نکرد و به ازای 10 پوند به یک باشگاه گمنام در انگلیس پیوست.

اگر چه سطح فنی فوتبال ایتالیا در ابتدا پایین بود اما تماشاگران زیادی از مسابقات استقبال کرده و محبوبیت تیم ملی ایتالیا به سرعت افزایش یافت. سیستم های مربیگری و تمرینی فوتبال نیز به ویژه پس از جنگ جهانی اول، گسترش پیدا کرده و ایتالیایی ها در دهه 1920 میلادی، آماده چالش در بالاترین سطح فوتبال دنیا بودند.

آتیلیو فرزیا

برخی خشونت ها پیش از جنگ جهانی اول توسط اقلیت های ملی گرای افراطی باعث شد تا کشور ایتالیا نیز به طور ناخواسته وارد جنگ جهانی شود. اغلب ایتالیایی ها با جنگ مخالف بودند و میلیون ها کشاورز، مجبور به جنگیدن تحت شرایط دشوار و تحت نظر افسرهایی شدند که حتی زبان ایتالیایی را به سختی می فهمیدند.

همه این تلاش ها منجر به سقوط امپراتوری اتریشی-مجاری شد و ایتالیا در نوامبر 1918 به یک صلح پیروزمندانه دست یافت. بیش از نیم میلیون ایتالیایی در این جنگ کشته و بیش از 400 هزار نفر نیز مجروح شدند. جنگ منجر به از هم گسیختگی و چند دستگی در جامعه ایتالیا گردید و مقدمه ای برای جنگ نیمه تمدنی و نابودی دموکراسی شکننده این سرزمین در دهه 1920 میلادی را فراهم آورد.

به جای سوت آغاز مسابقات در 23 می 1915، داوران خبر تعلیق رقابت های فوتبال در ایتالیا را داده و بسیاری از بازیکنان جوان برای حضور در جنگ علیه امپراتوری اتریش-مجارستان، فرا خوانده شدند. ویرجیلیو فوساتی کاپیتان اینتر و تیم ملی ایتالیا در روز کریسمس و در 25 سالگی کشته شد. هر 26 بازیکن و کادر فنی اینتر در جنگ جهانی اول، خانه و کاشانه خود را از دست دادند اما قهرمانی آنها در سال 1920، چیزی شبیه معجزه بود. تنها دو بازیکن برای تیم اینتر، هم در سال 1910 و هم در سال 1920 بازی کردند.

تیم ملی فوتبال ایتالیا در المپیک 1912

بسیاری از ملی گراهای ایتالیایی در طول جنگ تلاش کرده تا ورزش را برای حمایت از فعالیت های جنگی خود، بسیج نمایند. سربازها به طرز مشتاقانه ای مبادرت به مطالعه روزنامه های ورزشی کرده و گاهی به بهانه فوتبال، از مهلکه می گریختند. مهم ترین روزنامه ورزشی ایتالیا در آن روزها، روزنامه « Sports Illustrated» بود. با گذشت هر چه بیشتر از روزهای جنگ، مطالب این روزنامه نیز بیش از این که محتوای ورزشی داشته باشد، تبدیل به یک پروپاگاندا برای تبلیغ جنگ و ترغیب ورزشکاران جوان برای حضور در جنگ می شد. بعدها فاشیست ها نیز از ورزش به عنوان ابزاری برای تبلیغ پروپاگاندایی خود در مناقشات بین المللی در دهه 1930 استفاده کردند.

اگر چه با شروع جنگ جهانی اول، مسابقات رسمی فوتبال در ایتالیا تعطیل شد اما برگزاری برخی از جام ها رونق گرفت. تیم های بزرگ نیز در این جام ها حضور یافته و تماشاگران اندکی از این مسابقات استقبال می کردند. حتی به بازیکنان، حقوق داده می شد و به همین دلیل، برخی از رسانه های ورزشی با عناوینی همچون «حرفه ای گری کثیف، هنوز هم از بین نرفته است»، عصبانیت خود را بروز می دادند.

بسیاری از مردم برای تماشای گل های مسابقات، به سراغ عکس ها می رفتند. تعداد عکاسان ورزشی هر روز افزایش می یافت و آنها با مونتاژ عکس ها در کنار یکدیگر، گل ها را برای مردم تصویر سازی می کردند. به تدریج این عکس ها از تصویرسازی گل ها فراتر رفت و شامل موقعیت های گل، تکل ها و درگیری های داخل زمین شد. ورود تابلوهای تبلیغاتی به کناره های زمین فوتبال، اولین جرقه برای تبدیل فوتبال به یک تجارت گردید.

مسابقه ایتالیا-فنلاند در المپیک 1912

از سال 1919 به بعد، کالچو (فوتبال) به شکل گسترده تری در ایتالیا دنبال شد. اگر چه حضور خارجی ها در فوتبال ایتالیا رو به افول گذاشت اما هنوز هم بخش اصلی فنی، در دست مربیان و مدیران غیر ایتالیایی بود. بسیاری از باشگاه های بزرگ ایتالیایی پس از پایان جنگ جهانی اول، به سراغ مربیان خارجی رفته و به سرعت قله های موفقیت را فتح کردند.

به تدریج، سمبل های خاصی در کالچو شکل گرفت و تلفیقی از سنت و اسطوره ها را در تاریخ فوتبال ایتالیا ساخت. از فصل 24-1923، به تیمی که عنوان قهرمانی را در باشگاه های ایتالیا به دست می آورد، یک نماد سپر مانند (مشهور به اسکودتو-scudetto) اهدا کردند. این نماد به رنگ های پرچم ایتالیا منقش بوده و بر روی پیراهن تیم مدافع عنوان قهرمانی در فصل آینده درج می شد. بعدها واژه «scudetto» از لحاظ معنایی، جانشین واژه «campionato» به معنای «مسابقات» گردید.

اولین فدراسیون فوتبال ایتالیا در سال 1898 شکل گرفت و از سال 1909، به (FIGC (Federazione Italiana del Giuoco del Calcio تغییر نام یافت که همچنان نیز از همین عنوان استفاده می شود. کتاب قوانین فوتبال، تشکیل کمیته داوران و قوانین مربوط به سقوط و صعود تیم ها نیز در همین سال توسط فدراسیون فوتبال (کالچو) رونمایی شد.

اینتر فاتح نخستین اسکودتو (فصل 10-1909)

بحث وجود بازیکنان خارجی یکی از بزرگ ترین چالش های فوتبال ایتالیا در سال های آغازین بود. فدراسیون فوتبال این کشور در سال 1908 و تحت فشار ملی گرایان افراطی، یک قانون عجیب را وضع کرد که به موجب آن، تیم های حاضر در مسابقات باشگاهی ایتالیا حق استفاده از بازیکنان خارجی را نداشته و بازیکنان خارجی شاغل در ایتالیا باید در یک مجموعه مسابقات به طور مجزا شرکت کنند. در اعتراض به این قانون، برخی باشگاه های بزرگ ایتالیایی از جمله میلان، جنوا و تورینو از مسابقات کنار کشیدند. باشگاه های میلانی، این قانون را روشی برای کاهش قدرت خویش در درون و بیرون زمین می پنداشتند. این قانون جنجالی پس از اعتراضات فراوان، یک سال بعد ملغی شد اما تا سال های سال، همچنان یک بحث داغ در محافل فوتبال ایتالیا بود. در تاریخ کالچو، همواره چنین رقابت هایی وجود داشته است، رقابت هایی که حتی به مستطیل سبز نیز منحصر نبوده و حتی ریاست فدراسیون فوتبال این کشور نیز، محلی برای رقابت بین تورینی ها و میلانی ها شد.

لاتزیو فاتح اسکودتو (فصل 15-1914)

کالچو، داستان فوتبال ایتالیا ادامه دارد...

4464