داستان هایی از تاریخ فوتبال ایتالیا؛ سال هایی که غول های آینده، متولد شدند!

وبسایت رسمی برنامه نود - فوتبال ایتالیا کمی دیرتر از سایر کشورهای همسایه رو به فوتبال مدرن گذاشت. ایتالیایی ها با توجه به این که پایگاه اصلی مذهبی در قاره اروپا بودند، نگاهی متفاوت به پدیده فوتبال نسبت به سایر کشورها داشتند. در اواخر قرن 19 و اوایل قرن 20، به تدریج باشگاه های ایتالیایی تأسیس شدند. ادامه داستان فوتبال ایتالیا...

به گزارش وبسایت نود، قوانین مدرن و امروز فوتبال بسیار دیرتر از چیزی که تصور می شود، وارد فوتبال ایتالیا شد. به عنوان مثال، قانون آفساید تا سال 1907 به شکل دیگری در فوتبال ایتالیا اعمال می گردید یا تساوی در 90 دقیقه به معنای یک بازی تکراری بود. حتی پیراهن بازیکنان تا فصل 40-1939 فاقد شماره بود و تعویض بازیکن تا سال 1968 معنا نداشت. در همان سال هایی که فوتبال مدرن در انگلستان بازی می شد، هنوز دروازه های فوتبال در ایتالیا فاقد تور بود. فوتبال را خارجی ها به ایتالیا وارد کردند به ویژه مردانی از انگلیس، سوئیس، آلمان و فرانسه. حتی بسیاری از داوران فوتبال نیز علاوه بر بازیکنان و مربیان در سال های اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم، غیر ایتالیایی بودند.

اولین تیم پالرمو

مردم عامه ایتالیا تا سال ها، چیزی به نام فوتبال را نمی شناختند و تنها نامی از «Calcio» یا «Calcio Paelo» به گوششان می خورد. علی رغم این که ایتالیا یک کشور کاتولیک بود، اما مسابقات فوتبال در روزهای یکشنبه برگزار می شد. در اوایل قرن بیستم، یک جنبش در ایتالیا رونق یافت تا با روز تعطیلی انگلیسی ها (شنبه، روز بدون کار) مقابله کند. به همین دلیل، ایتالیایی ها یکشنبه را به عنوان روز بیکاری و استراحت خود در نظر گرفته و چه تفریحی بهتر از فوتبال در روز بیکاری؟ هنوز هم در فوتبال ایتالیا، اغلب بازی های سری آ در عصر یکشنبه برگزار می شود و علی رغم اعتراضات کلیسا، این سنت همچنان پابرجا مانده است.

یکی از مسابقات یوونتوس در سال 1902

سال های حاکمیت جنوا بر فوتبال ایتالیا

در نخستین سال های رسوخ فوتبال در روح و جان ایتالیایی ها، همه چیز در سیطره باشگاه جنوا بود. جیمز ریچاردسون اسپنسلی مؤسس انگلیسی این باشگاه توانست جنوا را در سال های 1899، 1900، 1902، 1903 و 1904 به قهرمانی ایتالیا برساند. به جز سال 1899، دکتر اسپنسلی علاوه بر مدیریت باشگاه، به عنوان دروازه بان نیز ایفای نقش می کرد! البته در سال 1899 نیز او پیراهن جنوا را پوشید اما در پست دفاع چپ قرار گرفت. اسپنسلی پس از بازنشستگی از فوتبال در سال 1906، ترجیح داد تا در عرصه داوری فعالیت کند.

هیچ کس نمی داند که آیا اسپنسلی این تیم را تمرین می داد یا اصلاً جنوا تمرین می کرد. در آن سال ها، خبری از تاکتیک، مربی و سیستم در فوتبال ایتالیا نبود. وقتی به اسناد تاریخی باشگاه جنوا می نگریم، نام جیمز اسپنسلی نیز در جمع مربیان مدرن گنجانده شده است.

تیم جنوا در سال 1900

داستان تولد فوتبال در تورین؛ یوونتوس وتورینو دو پسر عموی همیشه دشمن

به تدریج فوتبال مدرن در ایتالیا گسترش یافت و از انحصار دو شهر جنوا و تورین خارج گردید. میلان یکی از نخستین شهرهایی بود که این انحصار را شکست و باشگاه های فوتبال نه تنها در میلان بلکه در سایر شهرهای ایتالیا از جمله در جنوب این کشور متولد شدند. در سال 1897، عده ای از دانش آموزان یکی از مدارس مطرح شهر تورین اقدام به تأسیس باشگاه ورزشی «تورین» کرده و نام لاتین «یوونتوس» به معنای جوان را بر آن نهادند. وقتی که از هری گودلی داور انگلیسی خواسته شد تا به کشور خود رفته و برای باشگاه نوپای یوونتوس، لباس ورزشی تهیه کند، او پیراهن مشکی و سفید باشگاه ناتس کانتی را از انگلستان برای تورینی ها سوغات آورد. ایتالیایی ها به تدریج در اوایل قرن بیستم، در تولید البسه ورزشی خودکفا شدند. البته یوونتوس در مقطعی از تاریخ، پیراهن صورتی رنگ هم می پوشید. یوونتوس در سال 1905 طی یک رقابت شانه به شانه و با یک امتیاز بیشتر نسبت به جنوا، نخستین قهرمانی خود را جشن گرفت. دو سال بعد، یوونتوسی ها در اعتراض به تغییر محل مسابقه فینال، حاضر به برگزاری بازی نشدند و تا سال 1926 برای فتح اسکودتو، منتظر ماندند. 

یوونتوس قهرمان ایتالیا در فصل 06-1905

فوتبال در تورین هنگامی به اوج رسید که «باشگاه فوتبال تورینو» در سال 1906 تأسیس شد و نخستین مسابقه رسمی خود را نیز مقابل تیم همشهری یعنی یوونتوس انجام داد. باشگاه تورینو را بیش از 20 سوئیسی در یک کافه تأسیس کردند. هواداران تورینو برای چشیدن طعم قهرمانی، تا سال 1928 منتظر مانده و از آن پس، داستان نفرت، ثروت و رقابت بین آنها و پسر عمویشان (یوونتوس) شدت گرفت. نماد باشگاه تورینو، «گاو نر» است هر چند که با لقب «عنابی ها» نیز شناخته می شود.

یکی از دربی های شهر تورین (دربی دلا موله)

داستان تولد میلان؛ دست رنج یک شیطان انگلیسی!

در سال 1899، عده ای از تجار میلانی و فوتبالیست های سوئیسی و انگلیسی در اتحاد با افرادی از یک باشگاه ژیمناستیک اقدام به تأسیس «باشگاه فوتبال و کریکت میلان» کردند. این باشگاه به سرعت رشد یافت و تنها دو سال پس از تأسیس، به اولین قهرمانی خود در فوتبال ایتالیا رسید. همان طور که جیمز اسپنسلی را پدر جنوا و ادواردو بوسیو را پدر یوونتوس می نامند، هربرت کیلپین نیز پدر باشگاه میلان بود.

کیلپین که یک بازیکن معمولی در شهر ناتینگام بود، پس از حضور در فوتبال ایتالیا تبدیل به یک ستاره شد و برخی از مورخین فوتبال ایتالیا، وی را نخستین ستاره در تاریخ مسابقات باشگاهی این کشور می دانند. کیلپین که در هر سه پست دفاع، هافبک و حمله بازی می کرد، رنگ مشکی و قرمز را برای پیراهن میلان ترجیح داد. هربرت کیلپین در یک کشور کاتولیک زندگی می کرد اما خودش پروتستان بود. باشگاه میلان را با لقب «IL Divolo» یا شیطان می شناسند زیرا کیلپین به بازیکنان خود می گفت که «باید لباس سرخ بر تن کنیم چون ما شیطان هستیم، رنگ مشکی را نیز به لباسمان اضافه کنیم تا حریفان از ما بیشتر بترسند!»

هربرت کیلپین دیوانه فوتبال بود تا حدی که مراسم عروسی خود را به تعویق انداخت تا تیم میلان را در مسابقه با جنوا همراهی کند و از قضا در همان بازی، بینی وی شکست. او 3 عنوان قهرمانی را با میلان به دست آورد و اگر در مسئله حضور بازیکنان خارجی با فدراسیون فوتبال ایتالیا درگیر نمی شد، چه بسا به چهارمین قهرمانی نیز می رسید. او تا 43 سالگی بازی کرد و پس از بازنشستگی، به سراغ داوری رفت. ویتوریو پوتزو مربی افسانه ای فوتبال ایتالیا ادعا می کرد که کیلپین دچار اعتیاد به مشروبات الکلی شده و حتی حین انجام بازی نیز، از این کار غافل نبود به ویژه پس از این که تیمش گل می خورد!

هربرت کیلپین مؤسس باشگاه میلان

شاید بتوان شهرت و محبوبیت کیلپین در آن روزگار را با کریستیانو رونالدو یا لیونل مسی عصر خودمان مقایسه کنیم. وقتی که کیلپین در سال 1916 از دنیا رفت، بسیاری از مطبوعات ورزشی به طور مبالغه آمیزی از او یاد کردند. مجموعه ای نادر از نوشته های طنز نیز از کیلپین بر جای مانده که اندکی پیش از مرگ وی در سال 1916 به رشته تحریر در آمد.

وقتی که میلان در نخستین بازی تاریخ باشگاه در یک روز بارانی و در حضور بیش از 500 تماشاگر به میدان رفت، کیلپین رهبری این تیم را در زمین بر عهده داشت. آن بازی به قدری یک طرفه بود که حتی دروازه بان میلان یک صندلی را به خود به درون زمین برد. او روی صندلی نشست و پاهایش را دراز کرد و حین کشیدن سیگار، شاهد گل های میلان به روی دروازه حریفان بود. از بس حوصله این دروازه بان سر رفت که از کیلپین خواست کمی به او هم فرصت بازی بدهد. در ادامه بازی، کیلپین وی را به جلو فرستاد تا گل بیستم میلان توسط دروازه بان به ثمر برسد و آن بازی با نتیجه 20-0 خاتمه یابد!

هربرت کیلپین در سال های جنگ جهانی اول نیز در ایتالیا ماند و در همین کشور از دنیا رفت. سال ها بعد، هیچ کس نمی دانست که محل دفن او کجاست و هواداران میلان در سال 1928 یعنی 12 سال پس از مرگ کیلپین، یک مراسم سوگواری در خور شخص او را برگزار کردند. در دهه 1990، میلانی ها تصمیم گرفتند تا به دنبال محل دفن کیلپین در قبرستان های پروتستان رفته و سرانجام توانستند قبر او را بیابند.

هربرت کیلپین و یارانش در تیم میلان

داستان تولد اینتر؛ باشگاهی که حاصل یک دعوا بود!

اما شروع داستان تأسیس باشگاه اینتر نیز با باشگاه میلان گره خورده است. در سال 1908 یعنی 10 سال پس از تأسیس باشگاه میلان، وجود یک سری اختلاف ها میان اعضای این باشگاه منجر به جدایی یک عده و تأسیس اینتر شد. جورجو موجانی به همراه 42 نفر دیگر از شورشی ها، یک ملاقات تاریخی را در یکی از رستوران های مشهور شهر میلان ترتیب داده و باشگاه اینتر را تأسیس کردند. عمده این اختلاف ها علاوه بر مسائل شخصی، به موضوع استفاده از بازیکنان خارجی مربوط می شد. حتی انتخاب نام این باشگاه نیز بر همین اساس صورت گرفت. اینتری ها اعتقاد داشتند که نباید بازیکنان باشگاه را به ایتالیایی ها محدود کرد. جالب این که در بدو تأسیس اینتر، 8 بازیکن سوئیسی نیز در این تیم حضور  داشتند.

نخستین تیم اینتر در فصل 09-1908

اینتر نیز همچون میلان، از همان ابتدا مطرح شد و دو سال پس از تأسیس، به نخستین قهرمانی در فوتبال ایتالیا دست یافت. اینتر در همان سال توانست دو بار با نتایج تحقیر آمیز 5-0 و 5-1 تیم میلان را شکست دهد. درست از همان زمان، یکی از بزرگ ترین دربی های فوتبال ایتالیا و سپس دنیا، متولد شد. در همان روزها که اینتر در فوتبال ایتالیا قدرت نمایی می کرد، بحث های زیادی راجع به استفاده از بازیکنان خارجی به گوش می رسید. اینتر یکی از اولین تیم های ایتالیایی بود که فوتبال را به صورت مدرن، هجومی و تاکتیکی، بر اساس سبک پاسکاری های کوتاه بازی می کرد. این باشگاه توانست زمینی را تحت عنوان «آرنا» در یک آمفی تئاتر بسیار زیبا در اختیار بگیرد که در اوایل قرن نوزدهم توسط ناپلئون ساخته شده بود. هواداران اینتر برای برگزاری دومین جشن قهرمانی، تا سال 1920 منتظر ماندند.

جورجو موجانی و سایر شورشی هایی که باشگاه اینتر را تأسیس کردند

پس از به قدرت رسیدن رژیم دیکتاتوری فاشیست ها در ایتالیا، باشگاه اینتر برای جلب رضایت این حکومت، نام خود را که یک واژه بیگانه در زبان ایتالیایی محسوب می شد، تغییر داده و در ادغام با یکی دیگر از باشگاه های شهر میلان، نام این باشگاه جدید به «آمبروزیانا» تبدیل شد. البته این ادغام به دلایل مالی نیز صورت گرفت ولی بعد از پایان جنگ، مجدداً به همان نام اینتر برگشت و دوباره از همان رنگ لباس قدیمی استفاده کرد.

 اینتر تا سال 1947 در ورزشگاه آرنا بازی کرد. این ورزشگاه در مرکز شهر میلان قرار داشت اما باشگاه دیگر شهر یعنی میلان از سال 1926 به ورزشگاه نوساز «سن سیرو» رفت که در شمال شهر میلان ساخته شده بود. اینتر نیز از سال 1947 به سن سیرو مهاجرت کرد و تا امروز نیز هر دو باشگاه در حال استفاده مشترک از این ورزشگاه مشهور هستند. بسیاری این ورزشگاه را مهم ترین و معروف ترین بنای ورزشی شهر میلان می دانند و حتی شهرت جهانی آن را با «لا اسکالا» [خانه اوپرای میلان و معروف ترین بنای شهر] مقایسه می کنند.

قهرمانی اینتر در سال 1920

کالچو، داستان فوتبال ایتالیا ادامه دارد...

4464