علی حق شناس_یک/ منصوریان این برد را از شجاعت خودش دارد، شجاعت میدان دادن به جوانان. علیمنصور هر قدر به جوانها بیشتر میدان داد و استقلال را از اسم‌ها خالی کرد هم بهتر بازی کرد و هم بهتر نتیجه گرفت. امروز جوانهای استقلال بودند که در وجب به وجب میدان آنقدر جنگیدند که صدرنشین لیگ‌برتر را «مجبور» کردند تسلیم شود. منصوریان کاش باور کند با «انرژی پاک» این بچه‌ها هنوز برای استقلال بازگشت به کورس قهرمانی غیرممکن نیست. سخت هست اما محال نیست. این جوانان می‌توانند، فقط باید منصوریان باور کند.
دو/ پرسپولیس بابت غیبت کمال کامیابی‌نیا خیلی ضرر کرد. گل اول و دوم را ببینید. هر دو گل از جایی زده می‌شود که هافبک دفاعی باید پوشش دهد. از برانکو سوال می‌کنم؛
آیا مردی که در سر «هوس» نشستن به جای کارلوس کی روش را دارد نباید فکر چنین موقعیت‌هایی را کرده و برای آن طراحی داشته باشد؟ آیا قرار است عدم حضور یک بازیکن تمام عملکرد یک تیم را تحت تاثیر قرار دهد؟ اصلا فرض کنیم به هر علتی، پرسپولیس کامیابی‌نیا را تا آخر فصل از دست بدهد، آیا باید برانکو چنین تسلیم شود؟
سه / سید جلال حسینی به گل سوم استقلال دقت کند. چرا او که رهبر خط دفاعی پرسپولیس است ده پانزده متر از صحنه جا ماند و نتوانست مدافع درگیر با کاوه رضایی را پوشش دهد؟ سید جلال وقتی رسید که دیگر کار از کار گذشته بود. چرا؟
چهار / برنده اصلی دربی ۸۴ اما هواداران استقلال بودند، همان کسانی که پای منصوریان ایستادند. مشکلات ابتدای فصل را به جان خریدند و «حیا کن، رها کن» را رها کردند. پیروزی امروز استقلال حاصل صبر هواداران آبی بود. فوتبال ما بالاخره یاد گرفت که مربیان نیاز به زمان دارند. اتفاق مبارکی است.
پنج / سروش رفیعی هافبک خوبی است، امروز گل هم زد اما هنوز شرح وظایف او معلوم نیست. سروش در ساختار بازی پرسپولیس سرگردان است. البته تا حدودی این اتفاق عادی است. وقتی یک تیم برنده که صدرنشین است در وسط مسابقات یک بازیکن بزرگ جذب می‌کند که «حتما» باید فیکس بازی کند چنین مشکلاتی عادی است. اما برانکو بهتر است به جای وقت گذاشتن برای طراحی بازی با کیروش به قصد حضور در جام‌جهانی، تمرکز کند روی حل مشکلات پرسپولیس. تیمی که مربی آن است و از آن حقوق می‌گیرد.
پرسپولیس 
