به گزارش "ورزش سه"، این در شرایطی است که حضور برانکو ایوانکوویچ سرمربی تیم فوتبال پرسپولیس در این روزها عامل موفقیت قرمزپوشان است و با این اوصاف به نظر می‌رسید فدراسیون تیم‌ها را ترغیب کند تا به سمت جذب مربیان کاربلد خارجی سوق پیدا کنند و سطح کارشان را بالاببرند .جالب است بدانید در برخی کشورها مثل ژاپن حضور سرمربی خارجی با یارانه و کمک مستقیم کمیته برگزاری جی لیگ اتفاق می افتاد و بد نیست فدراسیون فوتبال ایران نیز برای توسعه و رشد فوتبال به برنامه ریزی در این باره بپردازد نه اینکه به دنبال انحصاری کردن بزار برای مربیان اغلب کم دانش داخلی باشد . آیا عجیب نیست که وقتی کارلوس کی روش سرمربی تیم ملی است و هیچ گزینه داخلی برای جایگزینی او وجود ندارد این حرف به زبان دبیر کل بیاید ؟
مساله دیگری که باید به آن اشاره کرد مربوط به جذب بازیکنان خارجی است؛ آنها به غیر از انجام پرداختی‌هایشان قطعا برای تیم‌های ایرانی هیچ مشکلی نخواهند داشت. ای کاش فدراسیون به جای آنکه اجازه دهد فیفا مرجع تصمیم‌گیری اختلافات بین خارجی‌ها و باشگاههای ایرانی باشد این مشکل را در کشور خودمان حل و فصل می‌کرد. حتما می‌پرسید علت این موضوع چیست؟ پاسخ اینجاست وقتی بازیکنان ایرانی از شکایت برای مطالبات باشگاهی به هیچ جا نمی‌رسند اما خارجی که اغلب ممثل بازیکنان داخلی با باشگاههای بی تعهد مواجه اند ، به فیفا مراجعه می کنند تا آنجا حق شان مطالبه شود. این دحالی است که در اکثر اوقات فدراسیون فوتبال ما به جای فشار به پرداخت قرادادها و عمل به تعهدات باشگاهها راه فرار از پرداخت قراردادهای بازیکنان خارجی را به باشگاه را آموزش می‌دهد .
سوال مهم اینجاست که باشگاه‌هایی مثل ذوب‌آهن و سپاهان چرا تاکنون یک مورد شکایت به فیفا نداشته‌اند؟ چرا؟ چون مدیران این دو باشگاه قبل از اینکه بازیکن خارجی فسخ کند یا از ایران برود با او تسویه حساب می‌کنند یا تفاهم‌نامه‌ای با بازیکن یا مربی خارجی امضا می‌کند تا دیگر چنین اتفاقی برای باشگاه‌شان نیفتد، اما در آنچه از تراکتورسازی و ماجراهایش برمی آید ، یک فاجعه بزرگ مدیریتی است، اتفاقی که در استقلال و پرسپولیس هم رخ می دهد و البته مدیران این دو تیم بعدا باید همه تعهد و بیش از آن را بالاخره پرداخت کنند درحالیکه با تفاهم و دریافت صلح نامه مالی که هزینه کمتری هم دارد می شود جلوی شکایت هایی از این دست را گرفت.
*موفقیت و کسب درآمد با بازیکنان خارجی از خود پرسیده اید چرا تیم‌های ایرانی در لیگ قهرمان آسیا موفقیتی نداشته اند؟ علت آن است که تیم های رقیب از بازیکنان و سرمربی‌های مطرح خارجی استفاده می‌برند. اگرچه بازیکنان ایرانی از بازیکنان تیم‌های عربی هم از نظر کیفیت و هم از نظر فیزیکی به مراتب بهترند اما چه می‌شود که آنها موفق‌ترند و ما حسرت موفقیت‌مان در آسیا به بیش از 20 سال می‌رسد؟ ¬*بازیکنان خارجی در حال حاضر یک منبع درآمدزایی حتی برای تیم‌های عربی‌اند؛ به طور مثال کیونگ وو نونگ هافبک وسط کره‌ای الاهلی امارات در سال جدید به تیم تیانجین با رقم 10.5 میلیون دلار فروخته شد پولی بالغ بر40 میلیارد تومان، رقمی که بودجه سه سال باشگاه پرسپولیس تامین خواهد کرد. جام باشگاه های آسیایی بهترین فرصت برای نشان دادن چنین بازیکنان خارجی به سایر کشورهاست و به مانند ویترینی است که آنها می‌توانند این بازیکنان را به فروش بگذارند.
* در این بین نمونه‌های زیادی از بازیکنان ایرانی در لیگ قهرمانان آسیا وجود دارد که با رقم‌های کلان به کشور عربی رفتند. از برونو سراز و سوشا مکانی سپاهان گرفته تا ادینیو تراکتور. باشگاههای ایرانی به دلیل آنکه قرارداد یک ساله با بازیکنان می‌بندند و در پایان فصل آنها به عنوان بازیکن آزاد می‌توانند به سایر باشگاههای آسیایی منتقل شوند که خب هیچ منبع درآمدی برای باشگاههای ایرانی نخواهند شد. فدراسیون به جای اینکه مقابل ورود بازیکنان خارجی را بگیرد بهتر است از باشگاهها بخواهد از بازیکنی که در تیمشان رشد کرده درآمدزایی کنند. به طور مثال در قراردادهایشان بندی بگنجانند که در صورت حفظ بازیکنان، باشگاه می‌تواند با 20 یا 30درصد افزایش قرارداد آن بازیکن را تمدید کند. این برای حفظ بازیکن نیست بلکه باشگاه با این بند می‌تواند قرارداد بازیکن را تمدید کند و سپس بعد از تمدید بازیکن را بفروشد و از این راه درآمدزایی کند.
*اینکه می‌گویند بازیکنان ضعیف به باشگاهها معرفی می‌شود گزاره درستی نیست و کمتر بازیکنی بوده که با روزمه یا عملکرد نامناسب به فوتبال ایران معرفی شده باشد آن هم با وجود اینترنت، سایت و هزاران منبع؛ باشگاهها خیلی راحت می‌توانند به طور دقیق درباره بازیکن خارجی تحقیق کنند و ببیند چه رزومه و عملکردی داشته‌اند و در حالی که همه از نبود بودجه در ایران و حق پخش برای باشگاهها دم می‌زنند و این را یکی از علت‌های عدم موفقیت باشگاهها می‌دانند، در باشگاههای اروپایی اصلا این موضوع اهمیت ندارد و بالغ بر 20 درصد درآمدزایی‌شان از ترانسفر کردن بازیکنانش به دست می‌آید. نکته جالب اینجاست که این رقم در باشگاههای برزیلی به 50درصد هم می‌رسد.
* ما در ایران می‌توانیم از این نکته مثبت استفاده کنیم و بازیکنان خارجی را جذب کنیم، پرورش دهیم و بعد به باشگاههای دیگر ترانسفر کنیم. به یاد داشته باشیم تیم‌های اماراتی، قطری و عربستانی ترجیح می‌دهند بازیکن برزیلی‌ای را جذب کنند که در ایران بازی کرده‌اند و جواب پس داده‌‌اند تا اینکه از برزیل به صورت مستقیم بازیکن جذب کنند. ما باید از این فرصت استفاده کنیم و درآمدزایی کنیم. مهمترین اتفاق برای ادامه روند مثبت در پرورش بازیکن خارجی و فروش آن این است که روابط‌مان را با باشگاهها و ایجنت‌های خارجی گسترش دهیم. زمان بندی خرید بازیکن‌ها هم از اهمیت خاصی برخوردار است، اگر فدراسیون زمان بسته شدن پنجره ما را بعد از زمان بسته شدن پنجره اروپایی قرار دهد باعث می‌شود بازیکنانی که در نقل و انتقالات اروپا موفق به حضور در هیچ تیمی نشدند با رقم پایینی جذب تیم‌های ایرانی شوند.
*نکته آخر از دست دادن پتانسیل ورود بازیکنان خارجی در لیگ یک است؛ با شکایت از تیم‌های لیگ‌برتری این ذهنیت برای مسئولین فدراسیون فوتبال ایجاد می‌شود که با جذب بازیکنان خارجی در لیگ یک تعداد تیم‌هایی که از آنها معترض خواهند شد بیشتر می‌شود. (اما اگر پرداختی بازیکن‌ها به موقع انجام شود هیچ شکایتی نخواهیم داشت) اتفاقی که در لیگ‌های اروپایی می‌افتد و باید به آن توجه شود این است که خیلی از بازیکنان خارجی‌ای که به تیم‌هایشان می‌آورند، بازیکنان جوانی‌اند که در لیگ‌های پایین‌تر عملکرد مناسبی دارند و جذب لیگ‌های برتر می‌شوند و این امر هم عامل دیگری برای ایجاد درآمدزایی در باشگاهها می‌شود که آنها می‌توانند این درآمد را صرف تیم‌های پایه‌شان کنند. باشگاههای بزرگ می‌توانند بازیکنان جوان خارجی را جذب کنند و به صورت قرضی به تیم‌های لیگ پایین‌تر دهند تا این بازیکن با شرایط فوتبال ایران تطبیق پیدا کند و بعد به تیم اصلی بازگردد تا با عملکردی مثبت به تیمش کمک کند.
