وبسایت رسمی برنامه نود - برای باشگاهی که در صد و بیستمین سالگرد تأسیس خود به سر می برد و در آستانه ثبت رکورد تاریخی 6 قهرمانی پیاپی سری آ قرار دارد، سه عدد در کنار یکدیگر بسیار پُر معناست؛ 2-5-3 برای یوونتوس و هوادارانش طی سال های اخیر به معنای یک سیستم کارآمد بوده که افتخارات بزرگی را برای بیانکونری نوین به ارمغان آورده است.
به گزارش وبسایت نود، مدت کوتاهی پس از در دست گرفتن سکان رهبری یوونتوس توسط آنتونیو کونته در تابستان سال 2011، وی سیستم این تیم را تغییر داد تا استفاده بهینه تری از بازیکن های خود کرده و ضعف اصلی بانوی پیر در دفاع کناری را برطرف سازد. از آن پس، موفقیت های سریالی یوونتوس شروع شد و مثلث BBC یعنی آندریا بارزالی- لئوناردو بونوچی- جورجو کیِلینی، خط دفاعی بیانکونری را تبدیل به صخره ای نفوذ ناپذیر کردند. بدین ترتیب، مثلث طلایی دیگر یوونتوس در خط هافبک یعنی کلودیو مارکیزیو- آرتورو ویدال- آندریا پیرلو موسوم به مثلث MVP نیز با تکیه بر صلابت دفاعی این تیم، به کارایی بیشتری دست یافت.
بعدها با اضافه شدن پاتریس اورا، آلوارو موراتا و کارلوس تِوِز باعث شد تا جانشین آنتونیو کونته روی نیمکت یوونتوس یعنی ماسیمیلیانو آلگری به استفاده از سیستم دفاع 4 نفره روی بیاورد. آلگری در شروع این فصل از خط دفاعی 3 نفره استفاده می کرد ولی به تدریج به سراغ خط دفاعی 4 نفره رفت و تقریباً هر 4 یا 5 بازی در میان، خط دفاعی 4 نفره را به میدان می فرستاد. پس از پایان مصدومیت و حضور الکس ساندرو برزیلی در ترکیب یوونتوس، مجدداً آلگری به این نتیجه رسید که به طور مداوم از دفاع خطی 4 نفره استفاده کند.
ساندرو نمایش خوبی را در سمت چپ خط دفاعی یوونتوس طی فصل جاری ارائه داده و عملکرد خوب او یکی از عوامل اصلی به فراموشی سپردن سیستم 2-5-3 توسط مکس آلگری طی ماه های اخیر به ویژه از دسامبر به بعد بوده است. شاید برایتان جالب باشد که هر 4 باخت یوونتوس در سری آ تحت شرایطی رقم خورد که آلگری از سیستم خط دفاعی 3 نفره استفاده می کرد و ضعف اصلی بیانکونری، در اختیار گذاشتن فضای زیاد کناره های زمین به حریفان بود.
یوونتوس در دیدار مقابل جنوا برای اولین بار تحت هدایت ماسیمیلیانو آلگری در سری آ، 3 گل را طی یک نیمه دریافت کرد و ایوان یوریچ سرمربی جنوا تنها راه شکست یوونتوس را ارائه یک فوتبال بسیار خشن و دوندگی زیاد دانست. یوونتوس در ماه نوامبر به جنوا باخت و انتقادها به اوج رسید اما پس از شکست اخیر مقابل فیورنتینا در ژانویه، سرانجام آلگری تصمیم به ایجاد تغییرات تاکتیکی اساسی و یا بهتر بگوییم، یک انقلاب تاکتیکی شد. یوونتوس در بازی مقابل لاتزیو از سیستم 1-3-2-4 استفاده کرد و ضمن کسب هر سه امتیاز، یک بازی زیبا را هم ارائه داد یعنی دقیقاً همان چیزی که هواداران بانوی پیر از ابتدای فصل انتظار داشتند.
یوونتوس در این فصل نیز صدرنشین سری آ است اما بیشترین انتقاد در رسانه های ایتالیایی از همین تیم صورت گرفته زیرا هواداران اعتقاد داشتند که حلقه مفقوده یوونتوس، ارائه بازی های هجومی، کوبنده و تماشاگر پسند می باشد. آلگری سرمربی یوونتوس پس از این بازی گفت که در یکی از تمرینات صبح گاهی تیمش ناگهان تصمیم به اتخاذ چنین سیستمی گرفته و حتی پس از به زبان آوردن آن در اردوی بیانکونری، ابتدا هیچ کس تصور نمی کرد که تصمیم آلگری برای تغییرات اساسی و اتخاذ یک سیستم جدید، تا این حد جدی باشد!
یوونتوس در دو مسابقه بعدی مقابل میلان و ساسولو نیز از همین سیستم استفاده کرد و سرانجام برای اولین بار موفق به شکست روسونری در فصل جاری شد. همه دوستداران فوتبال ایتالیا به خوبی می دانند که ساسولو چه تیم چغری است اما یوونتوس یک پیروزی نسبتاً کم دردسر 2-0 را در زمین این تیم به دست آورد. جان کلام این که تغییرات تاکتیکی ماسیمیلیانو آلگری طی 3 بازی اخیر کاملاً جواب داده است.
یوونتوس در هر سه بازی اخیر یک شروع توفانی داشته و مشت آهنین را در همان نیمه اول به سوی حریفان روانه کرده است. حاصل این تفکر جدید آلگری طی 3 بازی اخیر، 6 گل بوده که هر 6 گل تا قبل از دقیقه 25 به ثمر رسیده اند! معمولاً یوونتوس در نیمه دوم از درخشش زیادی برخوردار نبوده و سعی در اداره بازی و حفظ نتیجه می کند. گویی که بانوی پیر احیاء شده و علاوه بر ثبت 2 کلین شیت طی این 3 بازی، دوباره فاصله اش با تیم دوم جدول یعنی آ.اس رم را به 4 امتیاز افزایش داده است.
ماسیمیلیانو آلگری در چیدمان فنی جدید خویش که مبتنی بر یک فوتبال تهاجمی است، تاکنون به توفیقاتی زیادی دست یافته زیرا ابزار لازم در فاز هجومی را در اختیار دارد. پائولو دیبالا، خوان کوادرادو و ماریو مانژوکیچ پشت سر گونزالو هیگوایین بازی می کنند. در واقع باید گفت که آلگری عملاً از همه عناصر تهاجمی اش به طور هم زمان در ترکیب استفاده کرده و همین موضوع باعث ارتقاء عملکرد هیگوایین و گلزنی وی در دو بازی شده است.
اگر چه گونزالو هیگوایین همچنان در پُست همیشگی اش یعنی مهاجم نوک بازی می کند اما ماریو مانژوکیچ در انقلاب تاکتیکی جدید یوونتوسی ها، نقشی متمایز و تازه را بر عهده گرفته است. مانژو به عنوان مهاجم در جناح چپ زمین مستقر شده و وظیفه اصلی اش، ایجاد پوشش پس از لو رفتن توپ در سمت چپ زمین می باشد. اغلب هواداران یوونتوس گمان می کردند که بین هیگوایین و مانژوکیچ یک نفر باید در خط حمله قرار بگیرد و عملاً نیز هیگوایین انتخاب نخست آلگری بود که به مانژوکیچ ترجیح داده می شد. حال با اتخاذ سیستم جدید، مانژوکیچ توانسته در نقشی متفاوت جا افتاده و بدین ترتیب، فرصت بیشتری برای حضور در زمین داشته باشد.
مانژوکیچ طی این 3 بازی فقط یک پاس گل داده و حتی یک بار هم گل نزده است ولی هیچ کس از او ناراضی نیست زیرا در سیستم جدید یوونتوس، وظیفه مانژو گلزنی نیست. در واقع ستاره کروات بانوی پیر را باید قربانی داوطلبانه سیستم جدید ماسیمیلیانو آلگری دانست. نقش مانژوکیچ در هر 2 گل تیمش طی دیدار مقابل ساسولو بسیار درخشان بود. وی در همه جای زمین حضور داشته و علاوه بر همکاری مناسب با الکس ساندرو در جناح چپ، به هنگام نفوذ این بازیکن برزیلی، وظیفه پوشش جالی خالی را بر عهده دارد.
خبر خوش برای سرمربی یوونتوس، بازگشت مارکو پیاتسا از مصدومیت است. این استعداد جوان کروات توانایی بازی در هر دو جناح چپ و راست زمین را داشته و حتی در صورت مصدومیت یا استراحت مانژوکیچ یا کوادرادو، گزینه ای مناسب برای پُر کردن خلأ آنها در سیستم 1-3-2-4 خواهد بود. در صورت غیبت هیگوایین نیز، مانژوکیچ قادر به جانشینی اش در پُست مهاجم هدف است.
اگر ماسیمیلیانو آلگری قصد استفاده میرالم پیانیچ را پشت سر گونزالو هیگوایین داشته باشد، آن گاه پائولو دیبالا احتمالاً به کناره زمین رفته و کلودیو مارکیزیو به خط هافبک باز می گردد. این تغییرات به پیانیچ اجازه می دهد تا به هنگام تصاحب توپ توسط تیم حریف، در عمق بیشتری بازی کند. بدین ترتیب، تعداد بازیکن های یوونتوس در جنگ های کلیدی میانه میدان افزایش یافته و این موضوع برای شاگردان آلگری در تقابل با تیم های قدرتمندی همچون پورتو در لیگ قهرمانان اروپا بسیار حیاتی است.
به هر حال یوونتوس با سیستم 2-5-3 به همه افتخارات داخلی طی 5 فصل گذشته دست یافت اما ایجاد تغییرات تاکتیکی طی فصل جاری بسیار ضروری به نظر می رسید زیرا حریفان دست یوونتوس را خوانده بودند و آلگری زودتر از همه به این حقیقت پی برد. فشار انتقادات رسانه ها و هواداران یوونتوس به نحوه بازی و عدم رویکرد تهاجمی نیز باعث شد تا مکس آلگری به چنین تغییراتی تن در دهد. این تغییرات شجاعانه آلگری همچون یک شمشیر دو لبه بود که تاکنون نتایج خوبی را به همراه داشته است اما جدی ترین محک یوونتوس به زودی از راه می رسد. تقابل یوونتوس با اینتر در «دربی ایتالیا» بهترین معیار برای سنجش عیار این تغییرات (انقلاب) تاکتیکی ماسیمیلیانو آلگری خواهد بود.
آدام دیگبی ستون نویس bleacher report (با تغییرات اندک)
4464
یوونتوس 
