کلودیو رانیری اولین بار در روز ولنتاین به این باور رسید که لسترسیتی می تواند قهرمان لیگ برتر انگلیس شود. زمانی که تیمش به تازگی با نتیجه 2 بر یک در ورزشگاه امارات مقابل آرسنال شکست خورده بود.
به گزارش کاپ، سرمربی لسترسیتی در گفت و گو با sky sport news سال گذشته فوتبالی خود را مرور می کند. به گفته او، سال 2016 بهترین سال زندگی اش بوده و جاه طلبی 30 ساله ای که داشته را تجلی بخشیده است.
رانیری توضیح می دهد:
هرگز جامی نبرده بودم، و برای همین هم این بهترین لحظه برایم بود. البته هرگز زمانی که شروع کردم را هم فراموش نمی کنم. من با بازیکنانی مثل جیمی واردی از فلیت وود تاون و یک تیم که در لیگ هم نبود شروع کردم. و کم کم در تمامی زمینه ها بالا آمدم. اگر بعد از 30 سال یک جام ببرم یعنی به سختی کار کرده ام و برای همین خیلی خیلی خوشحالم.
لسترسیتی در تمام فصل تنها سه بازی را باخت، آنها با ده امتیاز اختلاف قهرمان لیگ برتر شدند، اما رانیری زمانی به این باور رسید که تیمش در لندن شکست خورده بود.
زمانی که مقابل منچسترسیتی، آرسنال و لیورپول بازی می کردیم، تمام دنیا منتظر بود تا ما آن را ببازیم، اما مقابل سیتی بردیم و من با خود گفتم: «اوه، عجب نمایشی!». و مقابل لیورپول هم به پیروزی رسیدیم. پس از آن مقابل آرسنال باختیم. آنها یک بازیکن بیشتر داشتند و 95 دقیقه طول کشید تا ما را شکست دهند. پس از آن بازی به خود گفتم: «اکنون شاید بتوانیم خیلی بالا برویم».
رانیری پیش از این از دوستی خیلی قوی میان بازیکنان لسترسیتی صحبت کرده بود. او تاکید کرده که این دوستی، کلید فصل فوق العاده آنها بوده است، اما برعکس آنچه که از بیرون دیده می شود، فاصله خود را با بازیکنانش حفظ می کند.
من با بازیکنانم دوست نیستم، اما خیلی به آنها نزدیکم. زمانی که با آنها صحبت می کنم، می خواهم مانند یک مکالمه مردانه باشد، مثل دوتا مرد.
هرگز نمی گویم: «هی، به خاطر تو است که ما این بازی را باختیم» به آنها می گویم: «باشد، هر کسی اشتباه می کند، هر بازیکن، من، داور، اما مهم این است که متوجه شویم کجا آن اشتباه را انجام دادیم». همیشه گفتن «تو اشتباه می کنی» ساده است. می توانید این کار را یکی دو بار انجام دهید اما سودی نمی برید. چرا من قوی هستم؟ چون مربی تیمم؟ نه، می خواهم قوی باشم زیرا تو به من ایمان داری. به من اعتماد می کنی و من دانشم را به تو می دهم. این فلسفه من است.
رانیری را می توان یک فیلسوف احساسی خواند. او هرگز زمانی که در کنار آندره آ بوسلی در مرکز زمین ورزشگاه کنیگ پاور آواز می خواند را فراموش نمی کند. لحظه ای که لسترسیتی جام قهرمانی را در آغوش کشید.
در آن لحظه کلودیو آنجا نبود، فرد دیگری به آنجا رفت و کنار بوسلی ایستاد. جو فوق العاده بود، اما من آنجا نبودم. جسمم در ورزشگاه بود، اما ذهنم نه، چرا که اگر ذهنم آنجا بود قطعا گریه می کردم. هنوز هم آن لحظه را ندیده ام. شاید دو یا سه سال دیگر بروم و آن را تماشا کنم، اما الان نه.
سرمربی 65 ساله پس از حضور در چین، برای بازگشت به انگلیس تلاش زیادی کرد، زیرا به گفته خودش روحیه، جو و همه چیز فوتبال این کشور را دوست دارد.
او هنوز هم از مردم سراسر جهان نامه دریافت می کند، نامه های تبریک به خودش و لستر و همیشه آرزوی خوب بازیکنان دیگر تیم ها را به یاد خواهد داشت، بازیکنان تیم های شکست خورده که پس از بازی با او صحبت می کردند.
این هرگز در زندگی من رخ نداده بود. در هفت هشت بازی آخر، پس از یک بازی حسابی، بازیکنان رقیب پیش من می آمدند و برایم در مسیر قهرمانی آرزوی موفقیت می کردند. فوق العاده بود، بی نظیر بود.
لستر چگونه راه خود را ادامه می دهد؟ رانیری در سال 2017 چه اهدافی دارد؟
برای لیگ قهرمانان اروپا، خیلی از مردم گفتند: «سویا، این قرعه خوبی است». چرا این را می گویند؟ سویا سه بار پشت سر هم جام برده است. بازی ساده ای برای ما نخواهد بود، اما مشکلی نیست. این مثل یک رویای کوچک است.""برای لیگ برتر انگلیس، به دنبال یک نقطه امن هستیم. من را می شناسید، هدف 40 امتیاز است و امیدوارم بازی مقابل استوک سیتی شروع مسیری تازه برای ما باشد.
