به گزارش "ورزش سه"، نمونه خریدهای بد دلاری در فوتبال ایران به این خاطر زیاد است که مکانیزم واضح و شفافی برای خریدها در فوتبال ایران وجود ندارد در حالی که در فوتبال حرفه ای این مکانیزم تدوین شده است و همه ملزم به اجرای آن هستند و قانون به هیچ کس اجازه فرار نمی دهد. نمونه اش درلیگ برتر جزیره. بازیکنان خارج از اتحادیه اروپا می بایست ملی پوش باشند و در یک سال اخیر در 70 درصد ازبازیهای ملی کشور خود بازی کرده باشند.
از همه مهمتر در فوتبال حرفه ای. باشگاه بعد از شناخت کامل از بازیکن راه فرار هم برای خود تعیین می کند. خیلی از بازیکنان خوب هستند اما نمی توانند خود را با فضای جدید وفق دهند. این طبیعی است. به همین خاطر باشگاه قرارداد کوتاه شش ماه با بازیکن امضاء می کند و بعد از ارزیابی عملکرد بازیکن در شش ماه آتی در مورد آینده اش تصمیم می گیرد. این سیاست حتی در قبال خیلی از لژیونرهای ما پیاده شد. نمونه اش مهدی مهدوی کیا. وحید هاشمیان. قرارداد این ها توسط تیم های بوخوم و هامبورگ بعد از درخشش در فصل اول تکرار و تمدید شد. اما داشتیم بازیکنی هم که نتوانست خود را با شرایط فوتبال حرفه ای وفق دهد و خیلی زود به ایران برگشت. رسول خطیبی.
سازمان لیگ برتر در الگوبرداری از فوتبال حرفه ای مکانیزمی را برای حضور خارجی ها در فوتبال ایران تعریف کرد! اینکه بازیکنان قاره اروپا می بایست در لیگ های برتر یکی از کشورهای اتحادیه اروپا بازی کرده باشند. بازیکنان آسیایی باید عضو تیم ملی کشور خود باشند و... اما آیا این مکانیزم در فوتبال ایران پیاده می شود و آیا سخت گیری نسبت به اجرای این قانون در فوتبال ایران می شود؟
دی کاموی پرسپولیس را به یاد دارید؟ یا فابیسیوی استقلال؟ یا زلاتکوی ملوان؟ خارجی های بد فوتبال ایران به اندازه خارجی های خوب فوتبال ایران بوده اند. عمدتا بازیکنان خارجی که به ایران می آیند به دو دسته تقسیم می شوند. بازیکنان خوب و بازیکنان بد. اما همان طور که اشاره شد به همان اندازه که خوب به فوتبال ایران می آید بد هم می آید.
خارجی های سایپا و فروش کرار جاسم حضور پرسپولیس در اردوی اوکراین منجر به جذب دو بازیکن شد. یکی در خط دفاع و یکی در خط حمله. کارنامه ای که برای این دو بازیکن اعلام شد کارنامه خوب و قابل دفاعی بود اما در عمل امروز شاهد این هستیم که این بازیکنان بود و نبودشان یکی است و ای کاش فرصتی که به این دو بازیکن داده شد به دیگر بازیکنان داده می شد. یا حتی بازیکنان جوان. تصور کنید به جای پریمویف – رضا کرملا چعب کاپیتان تیم ملی جوانان به میدان می رفت. بازیکنی که در سن 17 سالگی با پیراهن نفت مسجد سلیمان دروازه پرسپولیس را باز کرد و نشان داد مهاجمی است که اگر به او اعتماد شود حرف های زیادی برای گفتن خواهد داشت.
اما همان طور که اشاره شد این فصل فقط اوکراینی ها پرسپولیس بد نبوده اند. دیگر تیم های لیگ برتری هم خریدهای بد داشته اند! لوریوال جونیور، الساندرو فلیپ التراماری و رینالدو جوزه زاکاریاس چه کمکی به سایپا کرده اند؟ هیچ! تا جایی که حسین فرکی دست از آنها شسته و در هفته های اخیر به سه بازیکن تیم ملی جوانان بازی داده است. علی شجاعی- محمد سلطانی مهر و رضا جعفری. آیا کرار جاسم و ادینهو دو بازیکن نام آشنای خارجی فوتبال ایران به اندازه دلارهایی که از تراکتورسازی می گیرند به این تیم در فصل جاری کمک کرده اند؟ اگر پاسخ این سوال مثبت بوده باشد امیر قلعه نویی تصمیم به فروش کرار جاسم نمی گرفت. پدرو هنریکه کورتس که در خط حمله سپاهان بازی می کند اصلا گل نزده و یکی دو تا پاس گل داده. اگر کارنامه خیلی از خارجی های لیگ برتر مورد ارزیابی قرار گیرد متوجه خواهید شد عملکرد آنها در فوتبال ایران یا متوسط بوده و یا ضعیف و شاید فرصتی که دراختیار آنها قرار می گیرد به بازیکنان جوان داخلی داده شود فوتبال ایران صاحب ستاره های تازه ای شود.
عصر ارتباطات، هزاره سوم و دهکده جهانی نمی توان تیم های لیگ برتری را به این بهانه از جذب بازیکنان خارجی منع کرد مثل تیم های دسته اولی به این دلیل که لیگ برتر حرفه ای برگزار می شود و تیم های لیگ برتر درگیر بازی های لیگ قهرمانان آسیا هم هستند. بازیکن خارجی اگر خوب باشد خیلی خوب است و اگر بد باشد نه تنها کمکی به تیم نمی کند بلکه به تیم ضربه هم می زند وچه ضربه های جبران ناپذیری. خارجی های که به ایران می آیند و بد هم باشند یک دلار هم گذشت نمی کنند و اگر پول آنها داده نشود یک سرپناهی دارند به نام فیفا.
کمیته انضباطی فیفا باشگاه ملوان را به پرداخت 300 هزار دلار در حق زلاتکو محکوم کرده است. حول و حوش یک میلیارد تومان. لیام ردی استقلال. یک دروازه بانی تاثیر گذار هم در استقلال نداشته اما هزاران دلار از استقلال گرفت...
به نظر می رسد جلوگیری از حضور بازیکنان بی کیفیت خارجی نیازمند همکاری باشگاه ها و سازمان لیگ برتر و تدوین مکانیزم بهتری برای حضور خارجی ها در فوتبال ایران است به خصوص که باشگاه های ایرانی پول خوبی به خارجی ها می دهد و مالیاتی که در ایران از خارجی ها گرفته می شود کمتر از کشورهای اروپایی است.
پی بردن به کارنامه فنی بازیکنان با توجه به اینکه اینترنت عصر ارتباطات و هزاره سوم را تبدیل به یک دهکده کرده است خیلی کار سختی نیست. تنها اراده می خواهد و احترام به قانون. ضمن اینکه می شود با اجرای قرارداد شرطی جلوی ضرر بیشتر را گرفت. همان قراردادهایی که با بهترین لژیونرهای ایرانی در فوتبال بسته شد. تمدید قرارداد به شرط عملکرد خوب در بازی ها پیش رو.
