میلان باشگاهی 117 ساله است. باشگاهی که در سپتامبر 1899 تاسیس شد.
به گزارش کاپ، باشگاه میلان با لقب il Diavolo ( شیطان) که تا مدت ها جام های قهرمانی را بسان شیطان از چنگ رقبا خارج می کرد اما سالهاست که این شیطان راه زوال را پیمود و تنها در فصل جاری است که این تیم با مونتلا آرام آرام به روزهای درخشان نزدیک می شود. به بهانه تولد میلان، مروری داریم بر تاریخ درخشان روسونری
داستان میلان با این بازیکن آغاز شد. هربرت کیلپین در 24 ژانویه 1870 در ناتینگهام انگلستان متولد شد و او بود که پس از هشت سال بازی در تیم اینترناسیونال تورینو، در سال 1899 باشگاه میلان را تاسیس کرد و خود نیز اولین کاپیتان این تیم شد.
روسونری در سال 1906. در این سال میلان و یوونتوس صاحب امتیازات مساوی شدند. در دیدار پلی آف هم به تساوی بدون گل دست یافتند و سرانجام برتری (3-0) میلان در دیدار تکراری، دومین قهرمانی این تیم در ایتالیا را رقم زد. در تیم فاتح ایتالیا دو سوییسی، یک آلمانی و یک انگلیسی توپ می زدند.
تصویری از روسونری در سال 1916. میلان پس از قهرمانی سال 1907 بیش از چهار دهه فاتح لیگ نشد. با دقت در عکس می بینید که لوگوی تیم دقیقا مثل پرچم انگلستان است و این دلیلی نداشت جز موسس انگلیسی آن.
استادیوم سن سیرو در روز 19 سپتامبر 1926 افتتاح شد و تا سال 1947 تنها میزبان بازی های میلان بود اما از آن پس اینتر هم بازی های خود را در این ورزشگاه انجام داد. این استادیوم اکنون 80018 نفر گنجایش دارد.
بازیکن سپیدپوش آلدو بوفی است. از اولین اسطوره های ایتالیایی میلان و از معدود چهره های شناخته شده تیم پیش از جنگ جهانی دوم. بوفی متولد 26 فوریه 1915 بود و طی سال های 1936 تا 1945 در 187 بازی 131 گل برای میلان به ثمر رساند. وی به مدت 20 سال بهترین گلزن تاریخ میلان بود و هنوز هم پنجمین گلزن برتر تاریخ باشگاه است.
تیم میلان در مجلات سه رنگ مربوط به فصل 52-51. یک فصل پیش از آن میلان با 60 امتیاز و یک امتیاز بیشتر از اینتر، برای چهارمین بار فاتح سری آ شد.
پوستری تبلیغاتی مربوط به دیدار دوستانه اینتراخت فرانکفورت و میلان در سال 1952. هنوز سه سال تا آغاز جام باشگاه های اروپا مانده بود.
دو اسطوره در پایان دیدار تیم های نووارا و میلان در سال 1951. گونار نوردال در 257 بازی برای میلان 210 گل به ثمر رساند و سیلویو پیولا آخرین سال های بازی خود را در نووارا سپری کرد و در 185 بازی 86 گل برای این تیم به ثمر رساند.
اعلامیه تبلیغ فینال جام باشگاه های اروپا در سال 1958. دو تیم رئال مادرید و میلان یه فینال استادیوم هیسل بلژیک رسیده اند. دیداری که در حضور 70 هزار تماشاگر برگزار شد و میلان هرچند دو بار از حریف پیش افتاد اما سرانجام در وقت اضافی(3-2) باخت و به نایب قهرمانی اروپا بسنده کرد.
ژوزه آلتافینی( چپ) از معدود بازیکنانی بود که در دو تیم ملی بازی کرد. او متولد برزیل بود و پس از 8 بازی در برزیل و قهرمانی جام جهانی، راهی میلان شد؛ با 161 گل در 246 بازی بهترین گلزن میلان تا زمان خود شد و در 6 بازی ملی برای ایتالیا 5 گل به ثمر رساند. نفر سمت راست آماریلدو است؛ پدیده 21 ساله برزیل در جام جهانی 1962
مثلث طلایی میلان در دهه 50. هر سه سوئدی و هر سه از بهترین های فوتبال جهان. گونار گرن، گونار نوردال و نیلس لیدهولم سه ستاره سوئد در المپیک 1948 بودند که پس از فتح این بازی ها راهی لیگ ایتالیا شدند و روزهای خوش میلان را رقم زدند. لقب این مثلث« گر- نو- لی» بود.
