وبسایت رسمی برنامه نود - هیچ اتفاقی برای هواداران اینتر شیرین تر از فتح «سه گانه 2010» با ژوزه مورینیو نیست. یک اتفاق بزرگ و تاریخی برای نراتزوری و تحقق رؤیای همیشگی ماسیمو موراتی که همانا قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا بود. اما روزهای خوب جوزپه مه آتزا به سرعت تمام شده و جای خود را به سیاه ترین روزها دادند.
به گزارش وبسایت نود، پس از پایان عصر شکوهمند Mou-Treble برای اینتری ها در سال 2010 و جدایی ژوزه مورینیو، اوضاع نراتزوری به تدریج وارد سراشیبی سقوط شد.
ناکامی های سریالی؛ فقدان عاطفه پدرانه موراتی احساس می شود
واکاوی دلایل ناکامی های سریالی نراتزوری در این مقال نمی گنجد اما به طور عمده می توان به مورد اساسی اشاره کرد. اولاً ماسیمو موراتی با توجه به رکود اقتصادی مزمن در اروپا و بالاخص کشور ایتالیا، دیگر از توان مالی برای حمایت عاشقانه از باشگاه محبوبش برخوردار نبود. او در سال 2013، مجبور به فروش 70% سهام باشگاه به شرکتی شد که اریک توهیر سرمایه دار اندونزیایی، سهام دار اصلی آن بود و بلافاصله، پست ریاست باشگاه نیز به توهیر رسید تا موراتی فقط عنوان «رئیس افتخاری باشگاه اینتر» بسنده کند.
البته توهیر در ژوئن 2016، بخشی از مالکیت خویش را به یک شرکت چینی واگذار کرد ولی همچنان رئیس باشگاه اینتر باقی ماند. چگونه می توان اخلاص و عشق بی ریای موراتی به اینتر را با یک شخص تاجر مسلک همچون توهیر مقایسه کرد؟ حتماً به خاطر دارید که چندی پیش، توهیر حین تماشای بازی اینتر در جایگاه ویژه ورزشگاه، مشغول چرت زدن بود! همین یک مورد کافی است برای درک این تفاوت عمیق بین موراتی و توهیر. ثانیاً عدم ثبات روی نیمکت اینتر پس از جدایی ژوزه مورینیو، که موضوع این مطلب، راجع به همین مورد است.
وارثان ناکامی؛ همه جانشین های سرشکسته ی آقای خاص
حدود دو ماه پیش بود که در واپسین روزهای تابستان 2016، باشگاه اینتر با کلی سر و صدا اقدام به استخدام فرانک دی بوئر هلندی به عنوان سرمربی خود کرد ولی نتایج دی بوئر به قدری اسفبار بود که پس از 2 ماه، جای خویش را به استفانو پیولی داد؛ نهمین سرمربی اینتر طی 6 سال اخیر و پس از جدایی مورینیو!
و اما نگاهی کوتاه به همه جانشین های ناکام مورینیو در اینتر؛ اولین مربی کسی نبود جز رافا بنیتز که میراث آقای خاص به وی رسید و علی رغم قهرمانی در سوپر جام ایتالیا و جام جهانی باشگاه ها، به علت درگیری با مسئولان باشگاه و عدم توجه به درخواست هایش بابت خرید بازیکن، خیلی زودتر از حد تصور شهر میلان را ترک کرد. لئوناردو که چهره های وابسته به مکتب میلان بود، به باشگاه خود پشت کرده و روی نیمکت اینتر نشست و فقط یک قهرمانی در کوپا ایتالیا را به دست آورد و کاملاًًٌ ناکام بود.
جامپیرو گاسپرینی کمتر از 3 ماه سرمربی اینتر شد و فاجعه آفرینی کرد. حضور کلودیو رانیری روی نیمکت نراتزوری به یک فصل نرسید و پس از نتایج نا امید کننده، در سال 2012 برکنار شد. آندریا استراماچونی یک مربی جوان و فاقد مدرک مربیگری یوفا، شروع خوبی داشت اما بدترین مقام اینتر پس از 15 فصل با او رقم خورد و بدین ترتیب، در سال 2013 از کار برکنار شد.
والتر ماتزاری فقط یک فصل کامل را در اینتر گذراند و به مقام پنجمی سری آ رسید ولی به علت نتایج ضعیف در شروع فصل بعد، مجبور به جدایی شد تا روبرتو مانچینی در سال 2014، دوباره به جوزپه مه آتزا بازگردد و موجب امیدواری اینتری ها برای تکرار روزهای خوش گذشته شود هر چند که مانچو قادر به تکرار موفقیت های اولین دوره حضورش در اینتر نشد و به علت درگیری با توهیر، در سال 2016 عطای کار را به لقایش بخشید و نوبت به فرانک دی بوئر رسید. دوره 85 روزه مربیگری وی در اینتر با حضور در رتبه دوازدهم جدول و شکست های عجیب و غریب خاتمه یافت.
اگر اریک توهیر شم و درک فوتبالی داشت، برای انتخاب ناخدای کشتی توفان زده نراتزوری هرگز به سراغ دی بوئر نمی رفت که هیچ قرابتی با جو و فلسفه فوتبال این باشگاه نداشت و به زبان ساده، این در و تخته اصلاً به هم جور در نمی آمد. بدون شک استفانو پیولی سرمربی سابق لاتزیو آشنایی بسیار بیشتری با اینتر داشته و اگر هم قادر به معجزه نباشد، حتماً اوضاع اینتر را بهتر خواهد کرد. او دست پرورده مکتب فوتبال ایتالیا است و یک قرارداد 18 ماهه با اینتر، بهترین فرصت و شاید یک نقطه عطف در دوران مربیگری اش باشد.
مارکوپولوی فوتبال ایتالیا؛ ناجی اینتر؟
البته پیولی 51 ساله در نوع خود، مارکو پولوی مربیان سری آ محسوب می شود و اینتر دوازدهمین باشگاهی است که پیولی طی چند سال اخیر روی نیمکت آن حضور می نشیند. از روزی که با مربیگری در تیم سالرنیتانا در سال 2003 نامش بر سر زبان ها افتاد تا روزی که بهترین نتایج دوران مربیگری اش را در لاتزیو گرفت و پس از مدت ها، بیانکوچلستی را به لیگ قهرمانان اروپا رهنمون کرد ولی در فصل بعد، به دنبال شکست سنگین در دربی شهر رم و حضور در مکان هشتم جدول، برکنار شد.
اینتر در تابستان جاری، مبلغ 100 میلیون یورو را خرج کرد تا ستاره هایی مطرح همچون گابی گل را به خدمت بگیرد اما در حال حاضر با 8 امتیاز کمتر از میلان و 13 امتیاز کمتر از یوونتوس در رده نهم جدول سری آ قرار گرفته و عملاً هیچ دستاوردی را با فرانک دی بوئر نداشته است. حال باید دید که آیا استفانو پیولی ناجی اینتر خواهد شد یا خیر، همان مربی که فراز و نشیب های زیادی در نتایج تیم هایش مشاهده می شود.
چرا دی بوئر نباید می رفت؟ چرا پیولی باید می آمد؟
Corriere dello Sport روزنامه ورزشی ایتالیایی، چندی قبل 5 دلیل آورد که باشگاه اینتر نباید دی بوئر را برکنار کند اما کمتر از دو هفته بعد، چنین اتفاقی افتاد. نویسنده اعتقاد داشت که اشتباه های فردی، عدم استفاده از چند بازیکن کلیدی در لیگ اروپا، انگ بی ثباتی روی نیمکت این باشگاه و عدم دخالت دی بوئر در خرید بازیکن های جدید اهم دلایلی هستند که می بایست به این مربی هلندی فرصت بیشتری داد اما شاهکار باخت به کالیاری، آتالانتا و سمپدوریا در سری آ و همچنین 3 باخت طی 4 بازی در لیگ اروپا، هیچ راهی برای برکناری دی بوئر باقی نگذاشت. مایکل بولینگ بروک مدیر اجرایی اینتر نیز پس از جدایی دی بوئر، از سمت خود استعفاء داد.
سبک کار استفانو پیولی با فرانک دی بوئر اساساً متفاوت است. امانوئله تراماچره نویسنده calciomercato نوشته که پیولی به پاس های عرضی کمتر و بازی تدافعی بسیار محکم اعتقاد داشته و تنها راه تدارک حمله روی دروازه حریف را، مالکیت توپ خسته کننده نمی داند. پیولی در اغلب دوران مربیگری اش از سیستم 3-3-4 استفاده کرده است، به عنوان مثال در تیم جوانان بولونیا و همچنین تیم های اصلی کیه وو، پارما، بولونیا و لاتزیو.
به اعتقاد نویسنده calciomercato، این مربی ایتالیایی اعتقاد ویژه ای به دفاع خطی 4 نفره داشته و به جز در مواقع اضطرار، از دفاع 3 نفره استفاده نمی کند. در سیستم مورد علاقه پیولی، نقش وینگرها و مدافعین کناری از اهمیت ویژه ای برخوردار است. پیولی همیشه حساب ویژه ای روی تدارک حمله از طریق بازیکن های کناری باز می کند و برای تغذیه مناسب آنها و بازیسازی از عقب، همواره به یک پلی میکر تمام عیار یا به قول ایتالیایی ها regista نیازمند است. در حال حاضر، چنین بازیکنی در اینتر مشاهده نشده و عجالتاً، اِوِر بانگا چنین نقشی را بر عهده خواهد گرفت.
محمدرضا شعاعی
4464
