امشب ورزشگاه آزادی شاهد شب با شکوهی بود. شبی که شاگردان برانکو، گرچه سخت و به ظاهر ناپلئونی، اما شایسته و با صلابت صنعت نفت دوست داشتنی و سخت کوش را شکست دادند و پس از قریب به یک شبانه روز صدر جدول را از هم رنگ های تبریزی پس گرفتند.
نمایش این روزها و این هفته های پرسپولیس بی شباهت به یک ارکستر موسیقی نیست. ارکستری که نوازندگانش سر ضرب و روی ریتم می زنند و هر کدام طبق فرمان رهبرشان و با رقص دستهای او می نوازند و بینندگان را به وجد می آورند.
شاید ارکستر پرسپولیس به رهبری برانکو، زیبایی و قدرت ارکستر سمفونی های موتسارت در وین را نداشته باشد یا مثل ارکسترهای "وینا فیل هارمونیک" نیاز نباشد که چند سال برای تماشایش در صف بود و منتظر ماند،اما ساده است و خارج نمی زند. اعضا فدای هم می شوند و اگر خطایی هم داشته باشند، رهبر موسپید کرده آن را پوشش می دهد.
به گل پرسپولیس دقت کنید. زمانی که رضاییان، یاغی دیروز و ذخیره طلایی امروز به دستور رهبر ارکسترش، "دلخواه نوازی" می کند و بخشی را به آهنگ ارکستر اضافه می نماید و توپ را برای طارمی ارسال می کند و گل.
بله. به همین سادگی. رهبر این گروه مجلسی، نیازی به "باتون" و "پاتیتور" ندارد. شاگردانش درس هایش را از بر شده اند و حالا آن را روی نت، می نوازند و به معرض نمایش حضار چند ده هزار نفری می گذارند.
بدون تردید این ارکسترسرخپوشان با گذشت زمان بهتر و پخته تر می شود. روزی می رسد که آنها می توانند با هر قطعه و اثری خودشان را مطابقت دهند. هم هری پاتر بزنند؛ هم جنگ ستارگان. هم رومنس بنوازند و هم کلاسیک و هم غرور انگیز.
*نوید استاد رحیمی
پرسپولیس 
